𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 70

1,5 jaar later

Ik loop de trap op naar de deur van het mega grote huis. Zenuwachtig neem ik een grote hap adem en dan bel ik aan.

"Kom eraan! Even geduld" Lucys bekende stem klinkt als muziek in mijn oren.

Een paar seconde later vliegt de deur open en kijk ik recht in haar groene ogen. De glimlach zakt van haar gezicht en verbaasd knippert ze een paar keer.

"Lucy?" Vraagt ze met een piepende stem. Ik glimlach naar haar en ze vliegt me om de hals.

"Ik heb je zo gemist" Zegt ze zachtjes, ik sla mijn armen om haar heen en sluit mijn ogen.

"Ik jou ook"

Na een mega lange knuffel laat ze me eindelijk los en neemt me mee naar binnen. Verbaasd kijk ik het grote huis rond en bewonder ik elk klein detail.

"Mooi is het hé" Zegt ze trots. Ik knik.

"Ga zitten" Zegt ze terwijl ze voor ons beide drinken inschenkt.

Ik ga aan de grote eikenhouten tafel zitten en kijk om me heen.

"hoe is het met je?" Vraag ik als ze ook gaat zitten.

"Goed, druk, maar goed. Vooral nu met de bruiloft en alles wat er voor geregeld moet worden, het is veel maar Rafe helpt me goed" Zegt ze meet een glimlach. Mijn mond valt open.

"Rafe? Bruiloft?" Ze knikt trots.

"Vertel alles" Zeg ik enthousiast. Mijn favoriete ship is uitgekomen.

"Nou het is ongeveer zo'n 3 jaar geleden ontstaan denk ik, het was vooral in het begin toen we hier aan kwamen dat we beide niemand hadden dus met elkaar optrokken, zo gingen we elke dag met elkaar om, om ons af te leiden van de waarheid wat er was gebeurd. Uiteindelijk zijn we samen gekomen toen we 2 jaar hadden hebben we dit huis gekocht en zo'n half jaar geleden heeft hij me ten huwelijk gevraagd" Zegt ze terwijl ze haar ring laat zien, ik grijp haar hand en bewonder de grote diamant om haar vinger.

"Hoe is het nu met Rafe?" Vraag ik, ik hoop zo dat het goed met hem gaat.

"Goed, hij heeft soms nog wel dat hij boos wordt maar hij reageert het niet af op mij of andere, hij vertrekt dan gewoon om zichzelf af te leiden en als ie terugkomt is hij weer rustig." Zegt ze, ik knik.

"En jij? Hoe is het met jou?" Vraagt ze, in haar ogen lijkt een tikje verdriet te zien.

"Prima, het waren moeilijke jaren maar afgelopen jaar is echt wel goed gegaan moet ik zeggen" Zeg ik glimlachend.

"Heb je hem al gesproken?" Vraagt ze serieus. Ik schud nee.

"Hij weet niet eens dat ik hier ben, ik weet niet eens of hij me wil zien, laat staan spreken" Zeg ik en ik kijk naar de tafel.

Ruby reikt over de tafel en pakt mijn hand vast.

"Lucy, laat me je een ding vertellen. Als er iets is waarin ik geloof is het in jou en Maybank. Die jongen houd van je met elke vezel in zijn lichaam. En ik weet honderd procent zeker dat jij het zelfde voelt. Laat je niet gek maken met wat er is gebeurd, het is voor jullie beide een tragisch verlies geweest maar je bent hier, je hebt het overleefd en je moet het een kans geven" Zegt ze inspirationeel.

Ik glimlach naar haar en ze geeft me een kneepje in mijn hand.

Op dat zelfde moment horen we de deur open gaan en kijken we elkaar aan.

"Ruubs, ik ben thuis" Rafes bekende stem galmt door het huis.

Hij staat abrupt stil als hij me aankijkt.

Dan kijkt hij naar Ruby, en weer terug naar mij.

"Hoi Rafe" Zeg ik zachtjes. Hij glimlacht en komt dan op me af, om vervolgens zijn armen om me heen te slaan.

"Wat heb ik jou gemist zeg" Zegt hij zachtjes, ondertussen knijpt hij me zo ongeveer fijn.

Na enkele seconde laat hij me los en kijkt me nog eens goed aan.

Ruby komt glimlachend bij hem staan.

"Je moet me alles vertellen, ik wil alles weten" Zegt hij, ik knik.

"Blijf je eten?" Vraagt Ruby kort daarna.

"Ja, oké, maar ik moet eerst naar iemand toe" Zeg ik. Ruby kijkt me aan en ook Rafe stopt met waar die mee bezig was.

"Doe dat" Zegt hij knikkend. Ik geef ze beide nog een snelle knuffel en loop dan het mega gigantische huis uit. Ik besluit om niet met de auto te gaan, tijdens mijn wandeling kan ik goed nadenken over hoe ik dit aan ga pakken.

Ik hoop dat hij niet boos op me is, ik heb hem al zo'n 5 jaar niet gezien, laat staan iets van me laten horen. Ik had hem gezegd verder te gaan met zijn leven, mij te laten gaan. Wie ben ik dan om terug te komen en het weer overhoop te gooien.

Bovendien had ik het druk met Wards rechtzaak en mijn studie naderhand. Pas toen ik te horen kreeg dat het huis van papa in de verkoop ging moest ik wel hierheen, dat huis kon ik niet kwijtraken. Mama had me aangespoord hier heen te gaan, ze vond dat het tijd was.

Ik weet ook wel dat mama al die tijd contact had met Ruby over mij. Ik voel me schuldig tegen over haar dat ik nooit contact had opgenomen maar het leek me beter zo.

Het was een keuze die ik had gemaakt toen ik in het ziekenhuis moest blijven. De artsen waren verbaasd toen ik na mijn bijna doodservaring toch wakker werd en mijn lichaam begon te functioneren. Het waren 13 lange en moeilijke dagen maar ik heb het weten te overleven.

Ik wou de mensen hier niet herinneren aan de nare tijd die we hebben gehad en wat er is gebeurt zodat zij het goud kregen. Het leek me beter gewoon uit hun levens te verdwijnen.

Ik schrik op uit mijn gedachte door een aantal jongeren die hard lachen, ik kijk ze boos aan en sla dan de hoek van de straat om, wel uitkomt op het pad naar het strand.

Ik kijk naar het gebouw in de verte, elke stap die ik zet komt hij steeds dichterbij en ik voel de kriebels in mijn buik opkomen.

Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest.

Pas als ik naast het gebouw sta merk ik hoe groot het is voor een surfschool, het is perfect gedecoreerd en het hele gebouw is aesthetic. Wauwie.

Ik neem een diepe zucht voor ik de deurklink naar beneden doe en het belletje, dat aangeeft dat er iemand is, rinkelt.

Van binnen ruikt het precies zoals het eruit ziet, overal hangen surfboorden en wetsuits, verder is het leuk aangekleed met bordjes en foto's. Het is perfect.

"Hoi, kan ik je hel-" Hij stopt midden in zijn zin en kijkt me aan. Ik sta abrupt stil.

Hij ziet er zo goed uit, hij is bijna niet veranderd. Zijn blauwe ogen kijken me recht aan, zijn blonde, natte haar kleeft aan zijn gezicht en hij heeft een wit shirt aan, met daaronder een blauwe zwembroek.

"Lucy?" Fluistert hij zachtjes. Ik geef hem een klein glimlachje. Dan loopt hij op me af, de laatste paar passen zet ik bij en ik ontspan zodra ik zijn armen om mijn lichaam voel slaan. Hij legt zijn hoofd in mijn nek, ik heb hem zo ongelofelijk gemist.