𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 54

Point of view Lucy Hale
Ik slinger mijn tas de auto in en loop het grote gebouw in. Ik ben pas een paar keer bij het bedrijf waar mama en papa werken.

Ik neem de lift naar de tweede verdieping en ga dan op zoek naar mijn vaders kantoor.

Zachtjes klop ik op de deur en open hem.

"Pap?"

Achter het bureau zit mijn vader, hij kijkt me snel aan. Dan valt de man die tegenover hem zit me op.

"Lucy" Zegt hij op een serieuze toon, na mijn ontdekking van twee weken geleden hebben we nog niet gepraat, ik ontwijk hem zoveel mogelijk. Dat heeft hij ook wel door, hij probeert elke keer een gesprek aan te knopen waarna ik hem af kap en hij dan weg loopt.

De papieren heeft hij ondertussen wel terug, nadat ik ze gekopieerd heb. Hij was te dronken om na te denken over Ward, ik denk dat hij zelfs niks meer van ons gesprek weet.

"Hoi pap, kan ik je zo even spreken" Vraag ik.

"Ja tuurlijk" Zegt hij, met een verbazende toon.

"Oké, dat is dan rond, fijn zaken met u te doen Mr. Cameron" Zegt hij, hij staat op om hem een hand te geven. Ik hef met een ruk mijn hoofd op en kijk naar de man.

Cameron? Als in Ward Cameron?

De man staat ook op en schud mijn vader de hand. Dan draait hij zich om en kijkt mij recht aan. Zijn blik staat serieus, bijna dreigend. Hij loopt langs me heen de deur uit en ik kijk hem na.

"Lu, kom verder" Zegt papa dan. Ik knik en ga dan op de stoel tegenover hem zitten.

++++

Met een glimlach loop ik het kantoor weer uit. Ik heb misschien mijn vader een beetje gechanteerd om de antwoorden op mijn vragen te krijgen, die ik natuurlijk heb gekregen.

Ik stap de lift weer uit en ga naar de begane grond. Als ik de deuren van het gebouw uitloop schrik ik van iemand die ineens op mij afloopt.

"Jij denkt dat ik jou en je vriendjes niet doorheb hé" De zelfde man die in mijn vaders kantoor zat, staat tegenover me. Hij spuugt de woorden uit, samen met het speeksel wat ik in me gezicht krijg.

"Gadverdamme" Zeg ik en ik veeg het van mijn voorhoofd. Zijn gezicht staat woedend en ergens voel ik de drang om heel hard te gaan lachen.

"Een beetje vrienden worden met mijn zoon, ik heb je wel door. Je krijgt het niet terug, daar zorg ik wel voor" Zegt hij.

"Met alle respect meneer, ik heb geen idee waar u het over heeft" Zeg ik, mijn gezicht staat neutraal.

"Hou me niet voor de domme, je bent de dochter van Micheal Hale, ik weet wat je met die Pogues hebt gedaan. Niemand krijgt dat goud, ook die domme kinderen niet. Zelfs mijn eigen dochter niet" Volgens mij wordt hij nog bozer.

"Goud? Waar heeft u het over? Is er goud in Los Angeles" Zeg ik verbaasd. Ik zie een glimp van verwarring over zijn gezicht schieten.

"Je houd me niet voor de gek, ik heb jou en je vriendjes door" Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en draait zich dan op zijn hakken om. Woest stormt hij naar zijn auto, waar hij instapt en dan vervolgens keihard weg rijd. Hij ontwijkt nog net een andere auto en verdwijnt dan in het verkeer.

Verbaasd blijf ik staan. Dat was Ward Cameron, en hij weet het.

Shit.

Snel toets ik JJs nummer in en laat de telefoon overgaan. Als ik tot 3 keer toe door geschakeld wordt naar de voicemail geef ik het op en loop ik naar mijn auto.

Ik start de motor en begin dan mijn weg naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen parkeer ik de auto op de oprit en blijf even zitten. Ik moet dit aan Ruby laten weten.

Guess what, kwam net Ward Cameron tegen, hij at me nog net niet op :o

Whattt!? Ik wil alles weten! Reageert ze al snel.

vanavond surfen? dan vertel ik alles

Isgoed

Ik stap uit de auto en ontgrendel onze deur. Mama en papa komen nog niet thuis vanavond dus eet ik alleen, dat wordt waarschijnlijk opwarm lasagne.

Na het avondeten kleed ik me om en rijd ik naar Rubys huis. Binnen een paar seconden zit Ruby al in de auto en zijn we onderweg naar het strand.

Daar aangekomen gaan we eerst even surfen, Ruby heeft het al aardig onder de knie en het lukt haar zelfs een paar seconde te blijven staan.

"Dat was lastig" Zegt ze als ze zich in het zand laat vallen.

"Het wordt makkelijker" Zeg ik en ik laat me naast haar in het zand vallen.

"Dat hoop ik, nu wil ik alles weten over de gevaarlijke Ward Cameron" Zegt ze spottend, ik schiet in de lach.

Als we uitgelachen zijn begin ik met mijn verhaal, Ruby luistert ingespannen toe en zegt niks. Pas als ik klaar ben begint ze te praten.

"Nee joh, wat een gek!" Lacht ze.

"Ja, ik dacht echt wat is dit"

"Raar mens, gewoon mooi ontwijken" Zegt ze. Ik knik en kijk naar de zee.

"Het wordt is tijd dat we dat goud terug krijgen" Zeg ik dan, ze glimlacht en knikt dan.

"Dat klinkt als een goed plan"