𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 66

point of view JJ Maybank

"Dus jij beweert dat Lucy dit allemaal gepland had?" Vraag ik aan die stomme idioot. 

"Ze had een perfect plan, alleen mijn vader moest het verpesten" Zegt hij. 

"Hoe weten we dat je de waarheid spreekt en niet de boel aan t bedriegen bent" Zegt Sarah. 

"Ik laat het jullie zien" Hij loopt naar een houten kist om vervolgens de deksel eraf te halen. Nieuwsgierig maar achterdochtig loop ik er op af. Dat slaat al snel om als ik de inhoud van de kist zie. 

"What de fuck?" Zeg ik terwijl ik Rafe aankijk. 

De kist zit tot aan de nok toe gevuld met goud. Het was haar gelukt. Lucy heeft dit allemaal gedaan. Blijdschap wordt verwisseld met verdriet en pijn, ze is er niet meer. 

Vol verwondering kijkt de rest van de groep naar de kist. 

"En de rest zit ook gevuld?" Vraagt Ruby, doelend op de rest van de kisten die de laadruimte vullen. Rafe knikt. 

Terwijl John B het goud goed inspecteert en Kiara en Sarah elkaar om de hals vallen hoor ik het geluid van sirenes naderen. Ik kijk op, Rafe maakt oogcontact en snelt langs me heen naar de deur. 

"We moeten gaan" Zegt hij snel. Ik volg hem naar de stuurruimte waar hij een man opdracht geeft de haven te verlaten. Al snel doet de man wat hij zegt en zijn we onderweg de haven uit. 

Terwijl we langzaam de open zee naderen laat ik me in een stoel vallen. Zuchtend leg ik mijn hoofd in mijn handen en laat ik de emoties over me heen komen. 

Ik heb dit gevoel al lang niet meer gehad, de laatste keer was de dood van mijn moeder. En dat is al heel wat jaren geleden. 

Het feit dat Lucy er niet meer is kan ik niet accepteren, hoe in hemelsnaam moet ik verder? Ik was er zeker van met haar oud te worden en dat ze nooit mijn zijde zou verlaten. Als Rafe het niet zo nodig moest verpesten was ik de dag nadat ze het uit had gemaakt haar gesmeekt me weer terug te gaan. Dat risico heb ik niet genomen en nu heb ik de kans gemist, ze is weg en ik moet mijn leven lang die pijn zien te overleven. 

De uren verstrijken en het enige wat nog te zien is in mijn uitzicht is water. 

In gedachte verzonken kijk ik naar de golven, naast me zie ik beweging en dan voel ik een hand op mijn rug. 

"JJ? Ben je oké?" Ruby kijkt me aan, haar ogen zijn rood van het huilen. 

"Waarom? Ruby, waarom moest ze zo snel weggepakt worden?" Mijn tranen zijn ondertussen op van deze emotionele week. 

"Ik weet het niet J, maar ze zou willen dat je deed wat ze wou, dat je je leven gaat leiden. Ik weet hoe moeilijk dat is maar de pijn slijt, uiteindelijk is het een vage herinnering die soms nog heel veel zeer kan doen maar op een moment heb je er vrede mee, er is niks dat je kan veranderen. Het is niet jouw schuld" 

"Ik heb het niet eens terug gezegd. Haar laatste woorden waren dat ze van me hield en ik heb het niet eens teruggezegd. Ik heb me de afgelopen dagen als een lul gedragen terwijl het enige wat zij deed was voor mij vechten. Ze had er alles voor over om mij te helpen en dat heeft haar haar leven gekost. Ze deed alles voor me" Ruby slaat haar armen om mij heen en trekt zich tegen haar aan, tranen stromen over mijn wangen.

We worden onderbroken door Rafe die voor ons staat. 

"Wat moet je?" Zegt Ruby met betraande wangen. 

"Ik heb iets voor hem" Zegt hij zachtjes. 

"Wat? Kom je me inwrijven dat je pappie je vriendinnetje heeft vermoord? Jullie lijken wel op elkaar, Rafe. Schieten allebei in het rondte met pistolen, niet nadenken over de gevolgen die daarvan komen" Snauw ik naar hem. 

"Lucy was mijn vriendin, voor het eerst had ik iemand waartegen ik alles kon zeggen. Iemand die me begreep en naar me luisterde. Maar voor jou, jij was zoveel meer voor haar. En dat was moeilijk om aan te zien maar jullie verdienen elkaar. Ik weet dat ik domme dingen heb gedaan die onvergefelijk zijn maar ik hoop dat jullie me ooit vergeven en we in vrede kunnen leven" Zegt hij. 

Ik kijk hem alleen boos aan. 

"Lucy gaf me dit en vroeg of ik het aan je wou geven voor als ze dat zelf niet kon" Zegt hij en hij steekt zijn hand uit. 

Ik pak het papier van hem aan, mijn ketting valt uit zijn hand. Opgelucht pak ik het van de grond en druk het tegen mijn borstkas. 

"Dankjewel" Zegt Ruby, ik geef hem geen antwoord. Hij draait zich om om en loopt weg. 

Ik vouw het papier open en een zwaar gevoel onstaat in mijn borstkas. Haar handschrift vult het papier, ze heeft een afscheidsbrief geschreven. Ruby pakt mijn hand en geeft me een bemoedigend knikje. 

Mijn ogen vliegen over het papier en dan begin ik boven aan met lezen. 

A/N

thanks voor 40K schatjeeeeeeeeeeeeessssss