𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 71

4,5 maand later. 

point of view Lucy Hale 

"Ik ben zo zenuwachtig, wat als hij zich straks bedenkt en me niet meer wilt, ik kan dit niet hoor" Ratelt Ruby terwijl haar prachtige, witte jurk perfect om haar lichaam zit, haar haar is opgestoken en er zitten kleine witte roosjes in,haar make up past precies bij de jurk, aldus, ze ziet er perfect uit. 

"Ru, Rafe wil dit, jij bent perfect, geloof me. Als hij zich nu bedenkt is hij gek" Zeg ik terwijl ik haar handen vastpak en haar recht aan kijk. 

"Ik ben zo blij dat jij hier bij kan zijn" Glimlacht ze en ze opent haar armen voor een knuffel. 

"Geen knuffel, je moet perfect blijven" Zeg ik 'serieus'. Ze grinnikt en pakt dan het boeket van Sarah aan. 

"Ben je er klaar voor?" Vraag ik, ze knikt en geeft ons allemaal een klein glimlachje. Op dat moment komt er zo'n vrouwtje die zegt dat we klaar moeten staan. 

De muziek gaat aan en Kiara begint met lopen, als ze bij het altaar is volgt Sarah. 

Dan is het mijn beurt, ik neem nog een grote hap adem en loop dan de zaal binnen. Het is nu echt iets voor mij om over mijn eigen voeten te struikelen en lang uit te gaan, of wat als ik moet niezen, het is echt iets voor mij om dit mooie moment te verpesten. 

Mijn zenuwen slijten gelijk weg als mijn ogen die van hem vinden. Hij geeft me een klein glimlachje waardoor ik, zonder dat ik het doorheb, terug glimlach.  We hebben elkaar 5 jaar niet gezien maar hij laat me nog steeds voelen zoals eerst, misschien is het deze keer zelfs wel sterker.

Ik hou zo ongelofelijk veel van die man, en dat zal ik voor altijd blijven doen. 

Ik ga op mijn plek naast Sarah staan en neem even de tijd om hem in me op te nemen. Zijn blonde plukken zijn in model gebracht waardoor zijn mooie gezicht goed te zien is, het zwarte zit perfect en het kleine witte roosje in het zakje op zijn borst maakt de look helemaal af. Hij is perfect. 

Iedereen staat op en ik kijk naar de deuren. Ruby loopt naar binnen en kijkt recht voor zich uit. Een kleine glimlach siert haar lippen, haar blik blijft gefocust op Rafe terwijl ze recht op hem af loopt. 

Zodra ze voor hem staat gaat de ceremonie van start en voordat ik het doorheb hoor ik de woorden die hun officieel man en vrouw verklaren en verlaten ze samen het gebouw. 

De avond gaat van start en het feest is begonnen, ik heb een wijntje in mijn hand en observeer de mensen om me heen. Ruby schud iedereen de hand en maakt een praatje terwijl Rafe er op zijn gemak bij staat. Zo af en toe beantwoord hij een vraag en als er heel even geen mensen zijn drukt hij snel een kus op haar voorhoofd. Het is goed om te zien dat ze elkaar gevonden hebben. 

"Wat sta jij hier alleen" Zijn stem geeft me een warm gevoel en mijn blik schiet naar hem. 

"Ik ging op in het moment" Zeg ik. 

"Ze zijn perfect hé" Zegt hij, doelend op het jonge koppel. Ik knik. 

"Je ziet er mooi uit" Zegt hij na een lange stilte. Ik draai mijn hoofd naar hem en geef hem een glimlachje. 

"Dankjewel, jij ook" 

We worden onderbroken door een oudere man die aankondigd dat het tijd is voor de eerste dans. Rafe begeleid Ruby naar de dansvloer en daar beginnen ze met schuifelen. 

Ik ben blij voor ze, maar toch gaat er een steek door mijn hart. Pijn die veroorzaakt wordt door het feit dat JJ en ik nooit meer samen zullen zijn. Ik heb hem verloren de dag dat hij vertrok naar OBX. Ik heb hem afgelopen weken best vaak gezien en hij blijft kortaf en terughoudend. Het duurde niet lang voordat ik realiseerde dat ik hem kwijt was. Hoe stom kon ik ook zijn. 

Ik loop zonder iets te zeggen naar buiten, vanaf het balkon zie je de prachtige tuinen van het kasteel. De kou slaat tegen mijn huid maar ik kan nu niet binnen zijn. Een enkele traan rolt over mijn wang, welk ik gauw weg veeg als ik de deur open hoor gaan. 

"Lu?" Serieus, de laatste persoon die ik nu tegen wil komen staat voor me neus. 

"Lu, wat is er?" Hij legt een hand op mijn schouder. 

"Niks J, ik moest gewoon even een luchtje scheppen" Zeg ik zonder hem aan te kijken. 

"Ik ken je langer dan vandaag, zeg me wat er is" Hij komt nu voor me staan en dwingt me hem aan te kijken. 

"Niks" Piep ik. 

"Lucy" Hij legt een hand onder mijn kin en lift hem op, zodat ik hem aan moet kijken. 

"ik heb zoveel gedaan om het tegen te houden maar het gaat gewoon niet" Hij kijkt me verbaasd aan. 

"Hoe bedoel je?" 

"Ik hou van je, het is nooit weggegaan, en ik weet dat we geen schijn van kans maken na alles en ik snap het als je me nooit meer wilt zien maar ik kan het niet meer aan. Ik denk constant aan je en het doet me fysiek pijn om te denken dat ik nooit meer samen met je kan zijn" Zeg ik snel. Hij blijft stil maar zijn blik veranderd. 

"Zeg alsjeblieft iets" Fluister ik. 

Er komt niks uit zijn mond, ik had nooit iets moeten zeggen. 

"Dit was dom, vergeet wat ik heb gezegd, het was-" Ik word onderbroken door zijn lippen die die op de mijne drukt. Heel even verstijf ik maar al snel neemt mijn lichaam het over, een arm ligt om zijn nek en de andere hand op zijn wang. Hij heeft zijn armen om mijn middel gelegd. 

Pas na een aantal seconde verbreekt hij de zoen maar laat me niet los, hij legt zijn voorhoofd tegen de mijne en kijkt me recht aan. 

"Ik hou ook van jou" Zegt hij zachtjes. 

"Voor eeuwig en altijd" Voegt hij er dan aan toe. Ik glimlach. 

"Voor eeuwig en altijd" Zeg ik, waarna ik hem weer zoen. 

I have loved you for a thousand years, i'll love you for a thousand more