Doktor reçeteyi Chan'a uzatıp odadan çıkarken Chan Seungmin'e döndü.
"Rahat nefes alıyorsun değil mi?" Seungmin maskeden uyuşmuş yüzünü ovuştururken başını salladı.
"Sanırım alıyorum." Chan'ın bakışlarını görünce ellerini kaldırdı. "Bakma bana öyle, daha yeni maskeyi çıkardılar."
"Peki öyle olsun, nefes almakta sorun yaşarsan söyle bana. Başka bir ihtiyacın yoksa gidelim?" Seungmin tekrar başını sallayınca Chan getirdiği poşeti ona uzattı. "Giyinmek konusunda yardım ister misin?" Seungmin poşeti ondan alırken mırıldandı.
"Elleşme havamda olduğumu sanmıyorum."
"Üzücü, neyse. Ben dışarıda bekliyorum seni." Chan onun omzunu okşayıp odadan çıkınca Seungmin bir süre elindeki poşete baktı.
Chan ona cidden öylesine iyi davranmıştı ki...
Evden çıkmasına, hastaneye gelmesine yardım etmişti ve gece boyu yanında oturup elini tutmuştu.
Yanında varlığını hissedince istemsizce güvende olduğunu hissediyordu.
Elindeki poşetle beraber yatağa oturduktan sonra poşetten çıkardığı siyah bol tişörtü ve siyah eşofmanı inceledi.
Bunları tek başına giyerken omzu işkence çekecekti, belki de yardım istemeliydi.
Önce kendi uğraşmaya karar verip giydiği hastane kıyafetinin altını tuttu, onu zoraki çıkardıktan sonra omzu yüzünden işkence çeke çeke tişörtü ve eşofmanı giymişti.
Ağrıyan omzunu ovuşturarak dudaklarını birbirine bastırdı ve yüzünü buruşturup başını geriye yatırdı.
"Senin sevgilini geri alma planını sikeyim Yang." oflayıp zoraki ayağa kalktıktan sonra kapıya ulaştı ve ayağıyla iki kere kapıya vurdu. "Hyung, hazır hastanedeyken ameliyat mı olsam?" Chan yavaşça kapıyı aralayıp başını içeri uzattı.
"Çok mu zorladın kolunu?"
"Sanırım." Chan yavaşça elini onun omzundaki yaranın üstüne değdirip geri çekti, kan olmadığını gördükten sonra tekrar Seungmin'e dönmüştü.
"Doktorun yanına gitmek ister misin?" Seungmin başını olumsuz anlamda salladı.
"Ağrıyor sadece, artık bu hastaneden çıkabilir miyiz?"
"Son kez omzuna baktırmak istemediğinden eminsen..." Seungmin onun ardından hastanenin çıkışına doğru ilerlerken gergince tek elini yumruk yaptı, diğer eliyle hala omzunu tutuyordu.
Tanımadığı bu iki insanla birlikte yaşamaya gidiyordu, kendi evi kül olmuştu ve yanında tamamen güvenebileceği kimse yoktu.
Arabanın önüne geldiklerinde Chan onun beklemediği bir şey yapıp nazikçe kollarını tutarak kendine çekti ve sıkıca sarıldı.
Sıkı sarılması güven vericiydi ama omzuna dikkat ediyordu.
Seungmin bir tepki veremezken Chan onun sırtını nazikçe okşadı.
"Korkmanı gerektirecek bir şey yok, sana bebek gibi bakacağız." istemsizce gülümseyip başını Chan'ın omzuna yasladı, Chan kısa bir süre sonra geri çekilip ona göz kırpmıştı. "Yolda bir markete uğramak falan ister misin?" Seungmin onu başıyla reddedince Chan dudaklarını birbirine bastırdı. "İyi sen bilirsin, bin hadi gidelim." Chan arabanın kapısını açtığında Seungmin arabaya binerken mırıldandı.
"Kendi rızamla kaçırılıyorum şu anda." Chan kapıyı kapattıktan sonra kendi koltuğuna yerleşip ona döndü.
"İstersen rızan olmadan kaçırılman için seni burada bırakabilirim?" Seungmin hemen elini emniyet kemerine uzatsa da omzuna tekrar saplanan ağrıyla yüzünü buruşturdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pyromania\Chanmin
FanfictionChan pyromania hastasıydı, ve en büyük hayali büyük bir yangın çıkarmaktı. Bu isteğinin hayatında nasıl bir etki bırakacağını bilmeden, ateşin vereceği zevki düşünerek o evi yakmıştı. (Birini sevmek o kişi için delirmek değil, iyileşmektir.)
