Seungmin elindeki tepsiyi daha sıkı tutup sessizce yemekhanede Hyunjin'i takip ederken aklındakileri ona nasıl söyleyebileceğini düşünüyordu.
Normalde yediğinden de daha az yemekle bir masaya Hyunjin ile oturup stresli bir şekilde yemekle oynamaya başladı, tam aklındaki karmaşa yüzünden kafasını masaya vurmayı düşünüyordu ki Hyunjin'in kıkırdamasını duymuştu.
"Şapşalsın ya..." merakla başını kaldırıp ona baktığında Hyunjin ona göz kırptı. "Tamam söyle, ne diyeceksin?" derin bir nefes verip çubukları tepsiye bıraktı.
"Dün gece sen uyurken odadan çıktım, biraz dolaşmak ve kafamda bir şeyleri toparlamak istedim."
"Fark ettim zaten, sen çıktıktan sonra Kkami beni uyandırdı ama pencereden bakıp bahçede birileriyle konuştuğunu görünce geri uyumaya döndüm, o ikisini tanıyorum." Seungmin gözlerini kırpıştırdı.
"Tanıyor musun?"
"Yani tanıyorum denemez, sana getirdiğim ağrı kesiciyi onlardan aldım. Biraz gürültülüler ama güvenli duruyorlardı ve ayrıca tam penceremizin altında bir kamera size dönüktü, o yüzden seni biraz rahat bıraktım."
"Bu inceliğin için teşekkürler." bakışlarını masanın örtüsüyle oynadığı eline indirirken devam etti. "Ben dalgınca dolaşırken Beomgyu, yani sanırım küçük olanı yanıma geldi ve konuşmak istersem dinleyebileceğini söyledi. Sanırım orda patladım ve birazcık ağladım, sonra ikisine her şeyi anlattım. Bana belki de Chan ile tekrar konuşup onu dinlememin daha iyi olduğunu söylediler ve..." derin bir nefes verip Hyunjin'e baktı. "Bilemiyorum Hyunjin, belki de gerçekten Chan ile konuşmalıyımdır. Elinde olmayan bir hastalık yüzünden Chan'dan uzaklaşmak istemiyorum ve daha kötüsü ona karşı hislerim bazen mantıklı düşünmemi engelliyor." Hyunjin bir süre duraksayıp onu izledi.
"Hislerin yüzünden sana zarar gelmesine göz yumamam, yine de o evdeki insanları bir bakıma ben de sevmiştim. Bu yüzden sanırım seninle aynı şeyi düşünüyorum." Seungmin gözlerini kırpıştırdı.
"Cidden mi? Yani hayatımı tehlikeye atan insanları görmek isteyecek kadar aptal olduğumu söylemeyecek misin?"
"Duymaya ihtiyacın mı var ki? Biliyorsun."
"Sağol ya..." Hyunjin uzanıp onun saçlarını karıştırdı.
"Bu seferlik mantıklı kardeş rolünü ben üstleneceğim ve Changbin'i aramana da izin veriyorum, ama bir şartla." Seungmin merakla ona bakarken Hyunjin devam etti. "Eğer açıklamaları mantıklı gelmezse hepsini hayatımızdan tamamen sileceğiz tamam mı? İleride başka bir sevgili ya da ortam bulabileceğimizden eminim, aynı olmaz ama bir bakmışsın daha iyisini bulmuşuz?" Seungmin kısa bir düşünmenin ardından onu başıyla onayladı.
"Dava açmayı düşünüyor musun?"
"Açsam da neye yarar ki? Chan gerçekten hastaysa dava hiçbir sikime yaramaz."
"Doğru, neyse yemeğini ye." kendi çubuklarıyla yemeklerin birazını alıp Hyunjin'in ağzına tıktığında Hyunjin kısa bir kıkırtıyla karşılık verdi, sonra ikisi de kendi yemeklerine döndüler.
Yemekten sonra, Hyunjin Kkami'yi yürüyüşe çıkarmadan önce Seungmin onun telefonunu alıp Changbin'in numarasını buldu ve onu arayıp telefonu kulağına dayadı.
O sırada saatlerdir olduğu gibi hala Chan'ın yanında oturmuş onun elini tutan Changbin telefonun ekranında yazan ismi görünce Chan'a döndü.
"Seungmin'in sesini duymak ister misin?" Chan'ın bakışları onu buldu.
"Bunu nasıl yapacaksın?" Changbin ona ekranı gösterdi.
"Büyük ihtimalle Seungmin'dir, eğer konuşma boyunca sessiz kalacağına söz verirsen hoparlöre almayı kabul ederim." Chan aç kalmaktan dolayı zayıflamış bünyesi yüzünden zoraki doğrulup oturdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pyromania\Chanmin
ФанфикChan pyromania hastasıydı, ve en büyük hayali büyük bir yangın çıkarmaktı. Bu isteğinin hayatında nasıl bir etki bırakacağını bilmeden, ateşin vereceği zevki düşünerek o evi yakmıştı. (Birini sevmek o kişi için delirmek değil, iyileşmektir.)
