~AYAZ~ (TAMAMLANDI)

63. Bölüm: YÜZLEŞME

Arda Demirbaştan...

Avucuma doldurduğum fındıkları ağzıma attıktan sonra sehpanın üstündeki çayı alıp yudumlamıştım.

"Geliyo.. Geliyo, gol geliyo!"

Koltuğa genişçe yatmış olan babam heyecanla doğrulmaya başladığında bende televizyonun dibindeki tekli koltukta dikleşmiştim.

Golün gelmesi beklentisiyle nefesimizi tutmuşken ağzımdaki lokmayı bile zoraki yutmuştum.

Top direkten dönünce oflayarak elimi dizime vurdum.

"Adam gibi oynayın şunu be! Orada herif tek başına dolanıyor! Böyle iş mi olur ya?!"

Babam tekrar yatarken ona bakarak kısık kısık gülmüştüm. Her seferinde yattığı yerden heyecanla kalkıp aynı söylenmelerle geri yatıyordu.

"Arda, çöpü çıkarıver hadi yavrum."

Elindeki kahve fincanıyla içeri girip tekli koltuklardan diğerine ilerleyen annemin dediği şeye karşın ister istemez saate baktım.

Çöpü gecenin onuna mı saklamıştı gerçekten?

"Aman be Zehra, yarın sabah çıkarır çocuk."

Babam yattığı yerde yorganını üzerine çekerken, annemin keskin bakışlarıyla karşılaşınca oflayıp maça dönmüştü.

"Arda, lütfen."

Annemin konuşmasıyla ona dönüp kısaca baktıktan sonra başımı sallayıp doğruca mutfağa ilerlemiştim.

Bu kadın cidden bir acayip..

Çöp poşetini aldığım gibi dışarıya çıkarken içeriden babamın sesini duydum.

"Oğlum montunu al üşütürsün! Oyalanma birde!"

Hafifçe gülümsedim.

Bu adam olmasa bu evde nasıl kalırdım hiç bilmiyorum.

Askılıktan montumu alıp bahçeye çıktım, bahçeyi geçip sokağa çıktıktan sonra çöp kutusuna ilerlerken yine bugün olanları düşünüyordum.

Başka şeylerle uğraşmadıkça bu düşünceler hep kafamdaydı..

Kaan dün Egeye her ne yaptıysa bugün okulda Ege benim suratıma bile bakmamıştı. Hatta sınıftaki çocuklardan biriyle yer değiştirip bizim tayfadan komple uzaklaşmıştı.

Ayaz çok üzüldü tabi Ege yanında oturmayınca. Zor teselli ettik çocuğu..

Bir süre alayla gülümsedim ama aklıma gelen bir diğer olay yüzümdeki gülümsemeyi soldurmuştu.

Benimle karşılaşınca yol değiştirmeye başlayan Ege, Kaanı gördüğü yerde bakışlarını ona dikiyordu.

Aptal değildim. Elbette Kaanın gözünün döndüğünü ve ona neler yaptığını az çok tahmin edebiliyordum. Yinede Egenin bana olan kinini tamamen ona çevirmesi isteyeceğim son şeydi.

Gel görki bizim Kaan hiç kendini düşünmüyor işte..

Çöpü çoktan atmışken nefesimi bırakarak kaldırımda tekrar adımlamaya başlamıştım.

Yerdeki bakışlarım duyduğum adım sesleriyle havaya kalkmıştı. Bu saatte sokakta birinin olacağını düşünmemiştim.

Karşı kaldırımdan yol boyunca yürüyen kişiyi bana yaklaştıkça henüz tanıyabilmiştim.

Keşke gözlüğüm gözümde olmasaydıda görmeseydim..

Bunun bu saatte burada ne işi vardı?

Onu umursamamayı tercih ederek hızlı adımlarla eve ilerliyordumki beklemediğim bir şekilde önümü kesmişti.