Kinn's POV
"ငါ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း လုပ္ဖို႔ မေတြးခဲ့မိဘူး...
ဒါေပမယ့္ အခုကစၿပီး အဲ့ဒါကိုလုပ္ဖို႔ ေတြးေတာ့မယ္!"
ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီးေနာက္... အလုပ္ခန္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို မွီၿပီးရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္....တတိယေျမာက္ စီးကရက္ကို မီးညႇိလိုက္တယ္။ Porsche ရဲ႕ စကားသံကို အသံသြင္းထားတဲ့ တိမ္ေခြတစ္ခုလို ထပ္ခါထပ္ခါၾကားေယာင္ေနမိရင္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေသာ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္မိတယ္။
မၾကာေသးမီက ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ အခုခ်ိန္အထိ ဆြံ႕အေနမိဆဲ... ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ကို အံ့ဩတုန္လႈပ္သြားခဲ့တာ....
"ငါ့ရဲ႕ ေသာက္သုံးမက်မႈေၾကာင့္
ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕ ဘဝကေတာ့ သြားပါၿပီ...."
"ဘာလို႔လဲ Pete?"
ခပ္အုပ္အုပ္ေလသံျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္ေသာ Arm ...
"ဟမ့္! ငါ့ကိုယ္ငါပဲ ပါးပိတ္႐ိုက္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္...ငါက ငတုံးပဲ! ဒါေတြအားလုံးက ငါေသာက္ခ်ိဳးမေျပလို႔ ..."
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ Peteက ေသလူတစ္ေယာက္လို ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားလ်က္...
"ခ်ီးပဲ! Pete
ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း!"
ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး Peteကို လွမ္းေငါက္လိုက္တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္႐ွိ အရာရာတိုင္းက စိတ္႐ႈပ္စရာ၊ အာ႐ုံေနာက္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။
"သူ ဘယ္လိုေနေသးလဲ?"
Armက ခပ္တိုးတိုး ထပ္ေမးျပန္တယ္။
"အား! Porsche!
ငါ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆင္ေျခတုံတရားေပ်ာက္ဆုံးေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့လူရဲ႕ နာမည္ကို တၿပီး ခပ္တိုးတိုး ညည္းတြားေနတဲ့ Pete....
ထိုလူရဲ႕ အျပဳအမူ တစ္ခုခ်င္းစီက ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဘဝကို အႀကီးမားဆုံး သက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က လက္ခံႏိုင္ဖို႔ အရမ္းကို ခက္ခဲလြန္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေနကိုေပါ့...
