It's you and me, baby

paragraaf 7

"Ik voel mij echt gehandicapt."zeg ik als Lando mij uit de auto helpt om mij in de rolstoel te zetten. "We moeten gewoon goed naar de dokter luisteren, dan ben je er sneller vanaf."zegt Lando lachend. Ik leg mijn voet neer in de houder zodat mijn voet omhoog ligt terwijl ik de hele dag op het circuit ben. "Zal ik die voor je meenemen?"ik kijk opzij en zie George samen met Carmen naar Lando toe lopen om de krukken van hem over te nemen. "Ik haat dit."zucht ik diep. Ik kan helemaal niks en iedereen moet mij helpen. "Kan ik weer terug naar het hotel?"vraag ik. "Nee, want anders heb ik geen gezelschap vandaag."zegt Carmen. "Ik ben meer een last."zeg ik tegen haar. "Moet je kijken wat ik allemaal mee heb, jullie moeten met 3 man met mij meelopen."ratel ik door. "We doen het met liefde voor jou Saff."zegt George. "Ik ga vandaag wel een deel op mijn krukken lopen hoor."zeg ik tegen Lando. "Alleen als het echt nodig is, als het niet hoeft ook niet doen baby."zegt Lando streng. "Oké."zucht ik. De fans gaan allemaal te keer, normaal nemen de heren altijd de tijd om foto's te maken met de fans of om handtekeningen uit te delen maar ze hebben momenteel hun handen vol aan mij. Ik weet dat de fans allemaal foto's en video's aan het maken zijn van mij. "Zal ik haar van je overnemen?"stelt George voor als we de paddock op lopen. "Het komt goed baby, ik zie je straks wel weer."zeg ik. Ik voel dat we stoppen met bewegen en niet lang daarna staat Lando voor mij. "Als er iets is dan moet je mij bellen."zegt hij. "Ga jij nou maar een goeie vrije training rijden."zeg ik liefjes. "Let goed op haar Carmen."zegt Lando. Lando drukt nog snel een kus op mijn lippen voordat hij doorloopt naar zijn motorhuis. "En nu ben ik de last van jullie schouders."zeg ik tegen de andere twee. "Carmen, zorg ervoor dat George niet overal tegenaan botst met mij."zeg ik gelijk. "Ey! wat een vertrouwen weer in mij."hoor ik George klagen. "George, ik heb mijn been lang uit eh. Dus neem bochten niet te kort."zeg ik. "Ze wil gewoon niet meer pijn dan dat ze al heeft."zegt Carmen liefjes tegen George. "Als we daar niet onze manke coureur hebben."Jenson komt het motorhuis uitlopen en kijkt mij aan. "Ik voel mij al gehandicapt."zeg ik tegen hem. "Dat wil ik ook wel geloven."zegt Jenson. "Krijgen we haar zo naar binnen?"vraagt George als hij kijkt naar de scherpe bocht die we moeten maken. "Geef mij mijn krukken maar."zeg ik. "Maar."hoor ik Carmen zeggen. "Ik wil niet dat ik straks met mijn voet ergens tegen aan knal Carmen."zeg ik tegen haar. "En zodra ik binnen ben, ga ik wel weer in de rolstoel zitten."zeg ik. Jenson kijkt de twee achter mij vragend aan. "Zal ik je helpen?"vraagt hij. Ik haal voorzichtig mijn been uit de houder en laat hem voorzichtig naar beneden zakken. Ik zet mijn andere voet op de grond neer en Jenson pakt mij onder mijn oksels beet om mij goede steun te geven. "Hier."Carmen geeft mij één voor één mijn krukken en Jenson laat mij pas los als ik goed sta. "Als mensen hier geen filmpjes van hebben gemaakt dan weet ik het ook niet."zeg ik. Ik kijk even om mij heen en zie George met zijn telefoon in zijn handen lachen. "George!'roep ik lachend. "Ik kon het niet laten."lacht hij. "Als dit jou ooit zou overkomen."grijns ik. "Nou laten we naar binnen gaan."zegt Jenson. Jenson en Carmen lopen beide dicht bij mij om ervoor te zorgen dat ik veilig binnen kom. Iedereen kijkt mij bezorgd aan als ik naar binnen probeer te komen met moeite. "En jij wilde perse dit weekend gaan racen?"Jost komt de kantine binnen lopen. "Ik wilde dit juist uitstellen tot na dit raceweekend, maar er was één persoon die was behoorlijk koppig."antwoord ik. George zet de rolstoel weer voor mij neer en Jenson houdt mij beet als ik de krukken weer terug geef aan Carmen. "Ik denk dat die ene persoon een goede beslissing heeft genomen."zegt Jost. "Ik neem aan dat dit nog wel even gaat duren voordat je weer goed kan lopen?"vraagt Jost. "3 dagen denk ik."antwoord ik. "De eerste 24 uur willen ze dat ik mijn been zoveel mogelijk hoog houden daarna langzaam beginnen met lopen."vertel ik vervolgens. "Alleen weet ik dat het dag twee en drie behoorlijk veel pijn gaan doen, omdat ik continue mijn voet hoog heb moeten houden."zeg ik. "Dat wordt veel rust nemen en veel pijnstillers."zegt Jost.