It's you and me, baby

paragraaf 11

Ik loop door het motorhuis heen, naar de ruimte waar we altijd een vergadering hebben na de race. Alleen deze keer is het voor een heel andere vergadering. Ik wilde dat Lando met mij mee ging, maar het was volgens hem niet een goed idee. En het is misschien ook niet een heel goed idee, maar ik had hem er graag bij gehad. "Saffron, kom binnen."zegt Jost als hij de deur voor mij open doet. "Bedankt."zeg ik vriendelijk. Ik loop naar binnen en zie George al zitten. "Neem plaats."zegt Jenson. "Ik sta liever."zeg ik. Ik voel dat mijn emoties weer flink omhoog komen en probeer mij zo rustig mogelijk te houden. "Het gedrag wat jullie op de baan hebben vertoont is niet toegestaan. Het kan niet."zegt Jost streng. "Ik sta er totaal niet achter dat mijn coureurs onderling dit met elkaar doen."gaat hij verder. "Wij willen weten wat er aan de hand is, en waarom jullie van zulke goede vrienden naar dit zijn gegaan."zegt Jenson. "Jullie hadden elkaar serieuze verwondingen kunnen doen."krijg ik naar mijn hoofd geslingerd. "Ik?"vraag ik verbaasd. "Hij is de persoon die gevaarlijk aan het rijden was."zeg ik. "Dat is helemaal niet waar."zegt George gelijk. "Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik weet wel dat George een ongelofelijke klootzak is."zeg ik. "Gaat ze weer."zucht George. "Nee."zeg ik streng. "Jij bent al weken lang bezig met mij te kleineren, na het etentje met een groot deel van de coureurs ben jij alleen maar gemeen tegen mij."ga ik verder. "Ik weet niet wat ik heb gedaan waardoor je een hekel aan mij hebt gekregen, maar ik verdien dit niet. Ik verdien niet wat jij aan het doen bent, als je mij niet meer mag, prima. Maar dan heb ik liever dat je gewoon niks meer tegen mij zegt."zeg ik boos. Ik voel de tranen weer opkomen. "Je bent mijn hart aan het breken George."de tranen beginnen te lopen over mijn wangen heen. Jost en Jenson kijken geschrokken naar mij. "Saffron."begint George. "Nee George."zeg ik. "Tenzij jij mij gaat vertellen wat ik verkeerd heb gedaan, heb ik geen zin in contact met jou."ik draai mij om en wil weg lopen. "Ik weet het niet oké. Jij begon zo enorm leuk te praten over Alex als jouw teamgenoot voor volgend jaar."ik stop met lopen en luister naar George. "Ik had het gevoel dat je mij aan het inruilen was, en toen zag ik dat jullie met z'n vieren een leuke dag hadden en er kwamen allemaal emoties omhoog."Ik draai mij om en kijk George aan. Een traan rolt over zijn wang heen. "George."ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. "Ik zou jou nooit inruilen voor Alex."stel ik hem gerust. "En waarom praat je er niet met mij over als jij je zo voelt?"vraag ik. "Ik wist niet hoe, het voelde alsof het echt iets heel doms was."antwoord George. "George."zucht ik diep. "We zouden elkaar altijd alles vertellen."zeg ik tegen hem. "It's you."begin ik. "And me, baby."maakt George hem af. "It's you and me in this team."zeg ik tegen hem. "Het spijt mij Saffron."zegt George. "Ik weet het, en het spijt mij ook."George geeft mij weer een knuffel. "Dat heeft niet lang geduurd."hoor ik Jenson zeggen. "En we willen dit gezeik niet weer hebben."zegt Jost. "Dit grapje heeft ons weer aardig wat gekost."George en ik knikken begrijpend. "Laten we dan bespreken wat jullie gaan zeggen bij de interviews."zegt Jost.