It's you and me, baby

paragraaf 3

Ik word wakker gemaakt door Carmen die mij gelijk al bezorgd aankijkt. "Goedemorgen."zeg ik met een schorre stem. Ik heb de hele avond liggen te huilen en het is een wonder dat ik überhaupt een paar uren geslapen heb. "Heb je wat kunnen slapen?"vraagt Carmen vervolgens. "Nee."antwoord ik schor. "Ik heb je vannacht horen schreeuwen inderdaad."zegt Carmen. Ik had moeite om George los te laten waardoor Carmen haar plek op bed heeft afgestaan maar uiteindelijk ben ik even in slaap gevallen. Tot ik schreeuwend wakker werd en George in de stoel zag zitten in de hoek van de kamer. "Het spijt mij dat ik jullie avond heb verpest."zeg ik tegen haar. "Ik heb liever dat je veilig bent dan dat ik niet weet waar je bent in zo'n toestand."zegt Carmen liefjes. "George is eten aan het halen, want we dachten dat je liever hier wat ging eten."zegt ze vervolgens. "Dankjewel."zeg ik. "Heeft hij nog gebeld?"vraag ik terwijl ik mijn hart weer voel breken. "Dat ga ik je niet vertellen Saff."zegt Carmen, wetend dat elk antwoord mij pijn gaat doen. Ik knik en kruip weer onder de dekens. "Saff."Carmen haalt de dekens van mij af en kijkt mij aan. "George heeft geregeld dat je geen pers hoeft te doen vandaag maar je moet morgen wel naar de paddock."vertelt ze. "Dus je kan niet zo blijven liggen."ik zucht diep. "Ik snap gewoon niet waarom."zeg ik tegen haar. "Als hij had verteld dat zij er was of het later gewoon had verteld was het al heel anders geweest."ratel ik door. "Maar weet je zeker dat er iets is gebeurd?"vraagt Carmen voorzichtig. "Nee, maar dat hij er over liegt zegt al genoeg."Carmen zucht diep. "Saffron."zucht ze diep. "Hij heeft het al een keer gedaan."zeg ik. "Je hebt hem de kans niet gegeven om het uit te leggen."zegt Carmen. "Ik heb hem gevraagd of er iets was wat hij mij moest vertellen over die avond en hij zei van niet."ga ik er tegen in. "Saffron."ik begin steeds meer te twijfelen aan mijn keuzes die ik heb gemaakt gisteren. "Ik ga Lando halen."zegt ze streng. Ze kijkt mij streng aan zodat ik niet tegen haar in ga. "Oké."zucht ik diep. Carmen stapt van het bed af en loopt de hotelkamer uit. "Waar is Carmen?"niet veel later komt George de hotelkamer binnen lopen en kijkt vragend om zich heen. "Carmen was niet blij met mij."begin ik te vertellen. "Je hebt haar niet weggepest toch?"vraagt George gelijk. "Nee."antwoord ik zachtjes. "Ze heeft mij zover gekregen dat ik hem ging halen."George draait zich om en in de deuropening staan Carmen en Lando. Lando heeft dikke rode ogen en de tranen rollen over zijn wangen heen. "Uitleggen."Carmen drukt Lando naar voren toe. Hij durft mij niet aan te kijken en speelt met zijn handen. "Er is echt niks gebeurd, Luisa heeft wel geprobeerd maar ik heb mij niet bezig gehouden met haar. Die foto stond ze er eerst niet eens bij en opeens voel ik een arm op mijn schouder."begint Lando uit te leggen. "En ik wilde het je vertellen maar de anderen zeiden dat ik je onnodige stress zou bezorgen."gaat hij verder. "Maar je wist dat er een foto was gemaakt, en dan is de kans toch enorm groot dat ik er toch achter kom?"zeg ik tegen hem. "Ik had liever dat je het mij had verteld, want nu krijg ik het gevoel dat je iets aan het verbergen was en dat er juist wel iets was gebeurd."zeg ik vervolgens. Lando zucht diep. Ik sta op van het bed en loop naar Lando toe en pak zijn handen beet. "Beloof mij dat er echt niks gebeurd is."zeg ik tegen hem. "Er is echt niks gebeurd, ik beloof het je."Lando kijkt mij aan en je kan aan zijn ogen zien dat hij de waarheid vertelt. "It's you and me, baby."zegt hij vervolgens. "It's you and me, baby."glimlach ik en druk mijn lippen snel op die van hem. Lando slaat zijn armen om mij heen en houdt mij stevig beet terwijl hij op gaat in de zoen. "En nu uit onze hotelkamer!"roept Carmen. Ik laat Lando los en kijk de andere twee aan met een glimlach. "Ga het op de juiste manier verders goed maken."knipoogt George. "We moeten zo naar de paddock."zeg ik en kijk naar de klok. "Jij hebt vandaag vrij."zegt George. "Ik ben spontaan beter."zeg ik. Lando pakt mijn koffer die in de hoek ligt en pakt daarna mijn hand. "Laten we ons klaar maken."zegt hij met een glimlach. "Tot straks!"