It's you and me, baby

paragraaf 6

Mijn auto belandde op P3, na mijn indrukwekkende kwalificatie van gisteren. Ik sta als een gloednieuwe vrouw in de pit, niet langer nerveus om Jenson mijn fout van dit weekend goed te maken, maar om met de ingenieurs te praten over mijn eisen aan de auto. Ik ben enthousiast en klaar om mijn best te doen. Ik trommel met mijn gehandschoende vingers tegen het stuur van mijn auto terwijl de monteurs me naar de grid duwen, het publiek juicht als ze me opstellen. De energie zoemt om me heen, terwijl het uitzicht op de bergen me begroet. Crewleden helpen de rest van de racers door de hele ring, waardoor een kriskras patroon van twintig veelkleurige auto's ontstaat. De monteurs verspreiden zich zodra het veilig is. Lichten branden boven ons voordat ze afsnijden. De enige brult als mijn voet op het gaspedaal drukt, mijn gehandschoende handen klikken op de corresponderende knoppen op mijn stuur om te schakelen. Mijn auto raast over de startbaan en raakt gehaast het eerste rechte stuk. Er giert een roes door mijn lichaam, anders dan anders, adrenaline stroomt door me heen terwijl mijn hart tegen mijn borst slaat. Het is een gevoel dat ik de rest van mijn leven wil achtervolgen. De auto rijdt soepel tegen de bochten van het circuit. Ik heb de neiging een gladde klootzak te zijn op de weg, mezelf tot het uiterste te drijven voor een overwinning, zowel fysiek als mentaal. Maar ik heb ook de neiging om mezelf te pushen omdat ik de enige vrouw op de grid ben. Max blijft me een paar seconden voor. Ik duw mijn auto naar voren, mijn voorvleugel kruipt richting Max zijn achtervleugel. We draaien synchroon voordat ik het snelheidsverlies in mijn voordeel gebruik. Mijn auto snelt hem voorbij, voordat ik hem afsnij. De vuile lucht brengt zijn snelheid in de war en duwt hem naar de derde plaats.  Ik blijf alert terwijl ik mijn nieuwe tweede plaats vasthoud. Een podiumplaats klonk nog nooit zo goed als vandaag, zeker niet met alles wat er dit weekend gebeurd is. Eenmaal in de pit, bepaalt het team mijn lot met hun snelheid van banden wisselen. De crewleden klaren hun werk in twee seconden en ik rijd door de pitstraat, zonder dat er veel coureurs voor me komen. Ik haal Lewis al snel in en herwin mijn tweede plaats. Lewis en ik dansen om elkaar heen in een verwarde salsa, gevaarlijk dicht bij elkaar als we een recht stuk inhalen voordat we naar de volgende bocht gaan. Geen van ons is bereid om achter de ander te gaan rijden. Zijn band raakt de mijne in een van de bochten, waardoor ik bijna over de kop sla. "Shit!" roep ik. Ik trek mijn auto terug. "Saffron, schade?" klinkt Jensons stem in mijn radio. "Ik heb geen idee, volgens mij niet."antwoord ik terug. "We gaan kijken."krijg ik terug. Mensen onderschatten de fysieke uitputting die gepaard gaat met het besturen van deze auto's, waarbij racers meer zweten dan een echtgenoot die een scheiding aanvraagt zonder huwelijkse voorwaarden. Het publiek schreeuwt boven het gehuil van de automotoren uit. Ik steek een vuist in de lucht als mijn auto over de finish komt. Het lijkt erop dat ik op het podium ben beland en dat na een ingewikkeld weekend. Ik ga het podium op met Max en Lewis. Podiumceremonies bevatten een paar van mijn favoriete dingen: winnaars, exploderende champagneflessen en fans. "Welkom terug op het podium Saffron." zegt Max. "Je hebt het nogal moeilijk gemaakt om hier terug te komen." Ik lach. Muziek schalt uit de luidsprekers, en overstemt het geschreeuw van de menigte. Een paar F1 bedienden geven ons enorme flessen champagne. Max, Lewis en ik schudden de flessen voordat de klinkende knal de lucht vult. We besproeien de menigte en elkaar met de inhoud voordat we de resterende vloeistof naar binnen gieten. "Op een goeie race!"zeg ik tegen de heren. "Volgende keer pakken we je weer Saffron."