It's you and me, baby

paragraaf 8

Ik loop met mijn behulp van mijn krukken over de paddock heen, richting het motorhuis van McLaren. "En als het niet onze Saffron Williams is."Jack staat midden op de paddock te filmen met Ziggo Sport. "Het is dat ik nu niet snel kan wegrennen maar anders."grap ik. "Maar Saffron, hoe is het?"vraagt Jack. "Het gaat een stuk beter dan gister, ik heb de rolstoel eindelijk mogen inruilen voor krukken."antwoord ik. "Alleen heeft Lando de rolstoel nog wel meegenomen voor het geval dat."voeg ik eraan toe. "Hoe voelt het om een race te moeten uitzitten?"vraagt Jack. "Vreselijk."zucht ik. "Ik had het liefst zelf in de auto gezeten dit weekend, maar helaas."zeg ik vervolgens. "Heb je Logan tips gegeven voor dit weekend?"vraagt Jack vervolgens. "Ik ben vrij weinig buiten geweest, ik heb donderdag de hele dag op bed gelegen. En ik heb gisteren zowat de hele dag in het motorhuis van Williams gezeten."lach ik. "Dus niet veel contact gehad met Logan."voeg ik eraan toe. "En nu onderweg naar McLaren?"ik knik gelijk. "Lando heeft mijn tas met medicatie, en ik moet zeggen dat mijn teen aardig pijn begint te doen."zeg ik en voel de pijn weer. Elke keer als ik mijn voet te lang laat hangen of te lang laag hou begin het pijn te doen. "Dan hou ik je niet langer tegen."zegt Jack. Ik knik vriendelijk en vervolg mijn weg naar het motorhuis van McLaren. "Manke Saffy."lacht Daniel als ik het motorhuis binnen loop. "Niet jij ook al."zucht ik diep. "Het is wel zo."lacht hij. "Is Lando in zijn kleedkamer?"vraag ik. "Als het goed is wel."zegt hij. "Ik zal wel even kijken."zeg ik. De pijn begint steeds erger te worden en ik begin moeite te krijgen met het verder lopen. "Gaat alles goed Saffron?"hoor ik Daniel bezorgd vragen. "Eerlijk?"vraag ik en voel de tranen opwellen. "Nee."huil ik zachtjes. "Ik heb mijn pijnstillers niet gehad, en ik kon de rolstoel niet vinden en ik moest helemaal vanaf Williams naar hier lopen en de pijn begint steeds erger te worden."de tranen rollen over mijn wang heen. "Oh shit."vloekt Daniel bezorgd. "Laat de krukken vallen."zegt Daniel als hij zijn armen onder mijn kont legt en op mijn rug. Ik laat de krukken gelijk vallen en voel mijzelf van de grond af getild worden. "Dankjewel."huil ik zachtjes. Daniel neemt mij mee naar de kleedkamer van Lando. "Saffron!"Lando kijkt gelijk op van de bank en kijkt ons bezorgd aan. "Wat is er gebeurd?"Daniel legt mij op de bank neer en Lando pakt gelijk een kussen om onder mijn been neer te leggen. "Jij hebt de pijnstillers en ik kon de rolstoel niet vinden."begin ik te ratelen. "En ze is op krukken helemaal hierheen gestrompeld."zegt Daniel. "Ah baby."zegt Lando bezorgd. "Zou jij de krukken willen ophalen Daniel?"vraagt Lando, die naar zijn tas toe loopt om de pijnstillers te pakken. "Is goed."en met die woorden loopt Daniel weer weg. "Wil je bij mij liggen?"vraag ik aan Lando. "Of heb je geen tijd?"pruil ik. "Als jij deze opdrinkt dan kom ik zometeen bij jou liggen."zegt Lando liefjes. "En dan blijf je hier liggen tot ik terug ben van de kwalificatie met de rolstoel."zegt hij streng. "Ik denk dat ik ook echt niet weer terug ga lopen."zeg ik en veeg mijn tranen van mijn wangen af.