It's you and me, baby

paragraaf 2

"Ik denk dat jij dat wel weet."zeg ik en probeer niet in compleet huilen uit te barsten. "Ik dacht dat we dit hadden gehad."zeg ik tegen hem. Lando kijkt mij vragend en bezorgd aan. "Is er iets wat jij mij moet vertellen over het op stap gaan met je vrienden op je verjaardag."Lando haalt zijn schouders niet wetend op. "Dat maakt het nog erger."ik draai mijn laptop om zodat Lando de foto kan zien. "Je kan mij niet vertellen dat dat niet Luisa is."zeg ik tegen hem. Lando kijkt naar de foto en blijft stil. "Ik snap jou niet."zeg ik tegen hem. "Ik snap niet wat er in jouw hoofd omgaat dat je denkt dat het oké is om mijn gevoelens te kwetsen en om mijn hart opnieuw te breken."zeg ik. Ik klap de laptop dicht en sta op van het bed. "Baby."Lando wil iets gaan zeggen. "Nee."zeg ik tegen hem. "Het is erg genoeg dat ik dit mij twee keer heb laten gebeuren."zeg ik. Ik loop naar mijn koffer en stop een aantal dingen er weer in voordat ik hem dicht klap. "We zijn klaar Lando."en met die woorden loop ik met mijn spullen door de hotelkamer heen, naar de deur. "Saffron alsjeblieft."Lando sprint achter mij aan met tranen in zijn ogen. "Ik weet niet wat je allemaal hebt gedaan Lando, maar het kan gewoon niet."zeg ik huilend. "Ik zie je wel op de baan."en zo laat ik Lando achter in de hotelkamer. Ik loop met mijn spullen door het hotel heen naar een andere kamer. "Saffron?"George doet de deur open en kijkt mij vragend aan. "Het is uit."huil ik. Voordat ik het doorheb voel ik mijn lichaam in elkaar zakken. George vangt mij op en al mijn emoties komen eruit. "Carmen!"roept George. "Fuck Saff."hoor ik mijn beste vriendin zeggen. "Wil jij haar spullen pakken?"vraagt George. "Dan breng ik haar naar binnen."George tilt mij op van de grond en loopt met mij in zijn armen de hotelkamer binnen. Hij legt mij op het bed neer en ik blijf hem beet houden, waardoor hij gedwongen naast mij komt liggen. "Wat is er gebeurd Saffy?"vraagt George bezorgd. "Luisa."huil ik. "Laptop."huil ik vervolgens. Niet veel woorden komen uit mijn mond, maar ik weet dat Carmen mij snapt. "Dat heeft hij niet gedaan."zegt Carmen verbaasd. In mijn ooghoeken zie ik de foto weer op het beeldscherm staan als Carmen het aan George laat zien. Het enige wat ik kan is huilen, en ik voel langzamerhand een paniekaanval aankomen. "Saffron rustig."George kijkt mij streng aan waardoor ik snel weer rustig probeer te worden. "Hoe kan ze dit weekend überhaupt gaan racen als je haar nu zo ziet."zegt Carmen. "Ik heb geen idee C."zegt George. Ik hou George stevig vast en de tranen blijven maar stromen over mijn wangen heen. "Het komt goed Saff."George doet er alles aan om mij te troosten en mij weer rustig te krijgen zodat ik kan uitleggen wat er allemaal gebeurd is.