Görücü Usulü Hayat

Bölüm 3 "Kerem"

DİKKAT ÖNEMLİ!!

Arkadaşlar herkes bu bölümü yanlış anlıyor . Şuan geçmişten bahsediliyor kerem de geçmişteki bir karakter .
Esas oğlan hikayeye girmedi daha , ileriki bölümlerde girecek .

KEREM'den ::::

İstanbul' dan ve kalabalığın ortasında yapayalnız kaldığım şehirden uzaklaşmak için buraya gelmiştim . Hani deriz ya hayatımız diye işte benim hayatımı hayat yapan hersey beni var etmekten çok yok etmeye başlamıştı. Vücudumdaki sebepsiz değişiklikler son zamanlarda iyice kendini göstermeye başlamıştı bu sebeple çalıştığım hastanede ilgili bölüme gitmemle ilik kanseri olduğumu öğrendim ve tedavi sürecinin geçtiğini söylemişti doktor tıpta tükenmeyen çarelerinde tükenebildiğini öğrenmiştim . Meslektaşının umut vaat etmeyen gözlerinin aksine ağzı umut verici laflar söylüyordu . Fakat ne o gözlerini kapatabilmis ne de ben gerçeği anlamaktan vazgeçmiştim sonuçta ben de bir doktorun ve çıkan sonuçların ne demek olduğunu gayette iyi biliyordum .Sonunu bildiğim hikayenin son mısralarına daha özenli yazmak ve izler bırakıp hikayemin sonunu yazmadan başından okumaya karar vermiştim. Bu kararımın neticesinde yanlız kalmaya kendimi dinlemeye ihtiyaç duyarak küçük bir kasaba ya yerleştim. Kasaba İstanbul'un dışında bir sahil kasabasıydı. İnsanları kendi halinde sessiz sakin yaşayan insanlardı öyle ki bazen o kadar ıssız olurdu ki evlerin camından dışarıya yansıyan ışıklar olmasa terk edilmiş bile sanılırdı. Burada yapmayı en sevdiğim şey ise tekneyle denize açılmaktı.O gün yine tekneyle açılmaya karar verdiğim günlerden biriydi. Farkında olmadan o kadar açılmışım ki kasabadan baktığında çok uzak gözüken uçurumu şimdi daha yakından görebiliyordum .Bulunduğum noktada başıma birşey gelse kimsenin haberi olmazdı . Aslında kasabalılar balık için denize açılırlardi ama bugün hiçbirinden iz yoktu. Daldığım düşüncelerden ayrılıp kafamı kaldırdığımda uçurumun kenarında bir karaltı gördüm .Yine aynı şeylerin olduğunu düşünüp kendimi telkin etmeye çalışsam da ise yaramamıştı. İnsanlar neyden korkarsa bilinçaltı onu sürer öne ve o anı yaşıyormuş gibi korku salar benim ise en büyük korkum küçük yaşlarda şahit olduğum o olay sonrası uçurum kenarları olmuştu. Gördüğüm şeyin hayal olduğuna inandırmaya çalıştım kendimi çünkü biliyordum biraz daha bakarsam o yüzü görecektim oraaki karartı da ,her ne kadar yüz görecek mesefade olmasam da. Beynime saplanan ağrı ve kulaklarımda ki çınlama beni kendime getiren son noktaydi. Sinan yani doktor arkadaşım böyle şeylerin olacağını söylemişti bana o yüzden daha öncede yaşadığım bu an ve acının geçmesini sakinlikle beklemeye başladım .aradan geçen bir iki dakikanin ardından ağrı hafiflemişti . Başını çevirip uçurumun ucundaki karartiya baktım , o hala ordaydi gitmemişti.
Gözümü kapatıp bu anın geçmesini bekledim tekrar açtığımda gerçek olduğu nu anlamıştım.

Kadın veya erkek olduğunu bilmiyordum aramızdaki mesafe biraz uzaktı o yüzden fakat atlamakta kararlı gözüküyordu. Etrafta kimsenin olmayışı ile teknenin yönünü hemen değiştirdim fakat mesefa sebebiyle geç kalmıştım karartı uçurumdan atlamıştı . Tekneyi hızla o tarafa yöneltip bedenin atladığı noktaya vardığımda düşünmeden denize atladım ve yüzmeye başladım fakat yükseklikten kaynaklı olarak bedeni gözükmüyordu.Daha derinlere indiğimde Denizin dibine batmakta olan birşey gördüm galiba oyduve bu bir kadındı. Daha da hızlanarak bedeni belinden tutarak kendime çektim suyun üstüne çıkmak bir hayli zor olmuştu çünkü bedenin sahibi kendinde değildi ve onu tutmak zorundaydım. Zor geçen sürecin ardından sonunda tekneye varmıştım. Kadını önce tekneye koyup ardında kendim sudan çıktım . Nefesini kontrol ettiğimde almadığını fark ederek ilk yardımda bulundum ve çabalarımın sonucunda öksürerek yutmuş olduğu sudan kurtulan bedenin sahibi nefes almaya başlamıştı fakat ayıldığını söylemek mümkün değildi öyle ki nefes almaya başladıktan sonra bayılmıştı.Tekneyi kasabaya yöneltip eve yakın bir kıyıya tekneyi bağladım daha sora yeniden tekney çıkıp kucağıma aldığım bedenle evime doğru yürüyerek eve vardım.