Mahkemeden kendimi eve nasıl attım bilmiyorum bile. Eve ulaştığım an kendimi sadece düşünmeye adadım, doğru bir karar olduğundan emin olmasam bile.
Uzun bir evlilikten üzgün taraf olarak ayrılmıştım. Şimdi ise nerede yanlış yaptığımı düşünyordum.
Belki yanlışı ben değil birlikte olmayı seçerek yapmıştık ama oluru buydu olanı bizden.
Kendimi rahatlatmak amaçlı kendime bir tane kahve hazırlayıp sevdiğim bir şarkıyı açtım.
-"Uslu çocuk gibi bekledim her şeyi artık yangını söndüremem"
Bir yandan bende eşlik ederk söylüyordum ki zil çalmaya başladı. Kapıyı açtığımda karşımda Ufuk vardı.
Eksik kalmıştık zamanında. Beni nasıl buldu bilmiyordum bile.
-"Beni neden buldun?"
Birgün sessiz sessiz çıkmış gitmiştim hayatından. Belki kalbinde yaşıyordum ama aklında yerimin olduğuna hiç inanmadım. Ama buraya geldiğinde göre aklındada kalmışım.
-"Konuşmak istiyor olmaz mıyım?"
-"O gün sessizce çekip gittim! Arkama bile bakmadan terk ettim seni! Evlendim ben!"
-"Ayrıldın ama!"
-"Yapma! Bizden geçti artık."
-"Neden böyle düşünüyorsun? Asıl şimdi bizden olur!
-"Ufuk sağlıklı bir ilişkimiz olmayacak!"
-"O adamla oldu ama değil mi?! Ben yıllarca bekledim, sessiz sedasız gittiğin yerde seni bekledim !"
Yeni ve zor bir evlilikten yeni çıkmıştım. Şuan birine güvenecek gücü bulamıyordum.
-"Bak şuan kimseye güvenemem!"
-"Bana bile mi!"
Kafam ile onaylamam ile hemen apartmandan çıkıp gitmişti.
Benide anlamasını istiyordum, ikimizinde ayrılma zamanı tam bu aşk şeylerinin zirvesindeydi belki. Ama artık o aşkı zirvelerde yaşıyamazdık. Ne birlikte olabilirdik ne mutlu.
___________________________________________
by 212
