İtalyan Mafyası (+18)

🌊|17

Telefon yüzüme kapandıktan sonra her şey bir rüya gibi geçmişti.

Kaç saat veya kaç dakika olduğum yerde hareketsiz kalmıştım hiçbir fikrim yoktu. Beni kendime getiren tek şey omzuma dokunan el ve ince bir kadın sesiydi. "Pera hanım, lütfen bana bakar mısınız?" Kafamı yavaşça sesin geldiği yöne çevirdim ve Rana'nın bana endişeli gözlerle baktığını gördüm.

"Korhan..." Sesim kısılırken başım dönmeye başlamıştı. "Korhan..." Gözlerim kayarken başım arkaya düştü ve kendimi kaybettim.

🌬

"Teyze, nasıl yaparsın bunu bana?!" Yeşil hareleri ile bana bakan teyzeme öfkeyle bağırıyordum. "Öyle değil, senin düşündüğün gibi değil..." Utanmış bir şekilde bana bakarken konuştu.

"Ne istediniz ya bizden? Ne istediniz? O eniştem ne bok yiyecekse yeseydi, neden bizi de işin içine kattınız!?" İçimdeki dinmeyen anlamsız öfkeyle elim belime gitti ve ağır silahı kavradım.

"Pera yapma! Teyzecim açıklayacağım, dur lüt-" Parmaklarım hiç acımadan tetiğe bastı ve yüzüme teyzemin sıcak kanı sıçradı. O sırada güçlü bir çığlık attım "Ne yaptım ben?" diye sayıklamaya başladım.

"Ne yaptım ben?" Güçlü bir çığlık atarak karanlığın içinden sıyrıldım.

"Pera hanım, bir kabustu. Sakin olun." Etrafıma şaşkınlıkla bakındım. Bir hastane odasındaydım.

Gözlerimi ovuşturdum ve nefesimi düzeltmeye çalıştım. "Neredeyim ben? Korhan nerede?" Yattığım yataktan kalkmaya çalıştığımda, Rana beni omzumdan tuttu. "Sakin olun, bir doktor çağırmalıyım."

Ellerini omzumdan itekledim "Doktor falan istemiyorum! Korhan nerede?" Güçlükle bağırdım. Başım hala dönüyordu fakat bu umrumda değildi.

"Pera hanım..." Acıyla vereceği cevabı beklemeye başladım. "Söyle, ona n'oldu?" Gözlerim doldu ve sesim titredi.

"O şu an ameliyatta. Kalbinden vuruldu." Gözümden damlalar teker teker yaz yağmuru gibi akmaya başladılar. Onu kenara itekleyip odadan hızla koşarak çıktım.

Yanağıma akan yaşlarımı elimle sildim.

Koridorda koşarken herkes bana bakıyordu. Açık saçlarım her tarafa dağılıyor, çıplak ayaklarım buz gibi mermere basıyordu.

"Pera hanım, sakin olun!" Arkamdan bağıran Rana'nın sesi kulaklarıma ulaşamadan duvarda sekiyordu. Üzerime doğru gelen insanlar beni gördükten sonra kenara kaçıyordu.

Dolan gözlerim yüzünden bulanık görüyordum. Koşmaya devam ettim ve merdivenleri ikişer ikişer inmeye başladım.

Aşağı indikçe o soğuk koridora yaklaşıyordum. Aklıma anne ve babamı kaybettiğim gün geldi. Daha fazla ağlamaya başladım.

En son basamağı da indikten sonra koridorun sonundaki ameliyathane kapısının önünde kollarını dizlerine koymuş bir şekilde oturan Batu'yu gördüm.