Ünlü İtalyan mafyası Korhan Kumludağ, yıllardır aradığı aşkını rüyasında görür.
Rüyasındaki kızı yıllarca arar ve sonunda bulur; Pera Adıgüzel.
Hayatını sefalet içinde sürdüren Pera'ya kafayı takan Korhan onu elde edebilmek için çabalar ve bir yol...
Öncelikle herkese merhaba❤️🩹 Size bir ricada bulunmak istiyorum.
Bölümleri yazarken gerçekten çok mutlu oluyorum. Ama daha da mutlu olduğum bir şey var. O da yorumlarınız❤️🩹❤️🩹
Rica edeceğim şey ise satır aralarına daha fazla yorum yapılması. Sizin yorumlarınızı gördükçe bana motivasyon geliyor ve bölüm yetiştirmek istiyorum. Ricam bu kadardı. Kitabımı okuduğunuz için çoook teşekkür ederimm🤍🫂🫂
Vee bundan sonra bölümlerin şarkıları olacak. Bu bölümün şarkısı da;
🎶Bella Ciao
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yutkunarak gözlerinin içine baktım. Ne diyecektim? Nasıl derdim ki? Eskiden hayatımın anlamı olan kişiyi, şimdi ölüme nasıl iterdim?
"Pera," Derin bir nefes aldı ve burun kemerini sıkarak gözlerini kapattı.
"Ne olduğunu zaten biliyorsun. Kim olduğunu da..."
"Hâlâ onu seviyor musun?" Kendinden emin çıkmayan sesiyle inlercesine konuştu.
İlk önce onun gözlerine baktım. En içine. Umut vardı ama onun arkasına gizlenen sinsi öfke dumanları belli oluyordu.
"Hayır." dedim o umudu yeşertip büyütmek için. Gizlenen öfke dumanları dindi. Ama hala arkada gizlendiğine emindim.
"Ama ona kıyacak kadar unutamadın."
"Sen Diana'yı unuttun mu? Neden bana yaptığı onca şeyden sonra hala onu öldürmüyorsun?" Benim de gizlenen öfkem vardı. Bir gün ortaya çıkacağını bilen sinsi bir öfke. Ve çıkmıştı. Geri nasıl dinerdi bilmiyorum.
"Aynı şey değil. Bilmediğin şeyler var." İç çekerek konuştu.
Üstümdeki yorganı atarak yataktan kalktım.
"Ne mesela? Bilmediğim kaç çocuğunuz v-"
"Pera!" Karşıma dikilerek gözlerime baktı "Ona bir kere bile elimi sürmedim."
"Neden peki? Neden ölmüyor?" Cevap vermedi. Öylece baktı. Sonra ise çekip gitti.
"Aptal!" diye fısıldadım içimden.
Birkaç dakika geçtikten sonra odadan çıktım. Merdivenleri inerken koridorun sonundan sesler geldiğini duydum. Bir şeye vurma sesi gibiydi. Bir boks torbası gibi...
Adımlarımı oraya çevirmeden salona girdim.
Yemek masası hazırdı. Masaya yaklaşıp bir sandiviç hazırladıktan sonra koltuğa oturdum.
Sehpanın üzerine konulan kitabı elime aldım. Tabii ki İtalyanca olacaktı... Gözlerimi devirerek kitabı yerine bıraktım.
Sandiviçimi yerken mutfağa doğru seslendim "Gülay!"
