လေသံ နည်းနည်းလေးတယ်
အရပ် အသင့်အတင့်ရှိတယ်
အသား နည်းနည်းဖြူတယ်
သနပ်ခါးကို မြင်ရခဲတယ်
မကြာခဏ ဖျားတယ်
မကြာခဏ စိတ်ဓာတ်ကျတယ်
မကြာခဏ ထိခိုက်လဲပြိုတယ်
အဆုံးကျတော့ ပြုံးပြနေပြန်
သူက အဲ့သလို။
လက်ဆယ်ဖက်၊ ခြေထောက်ဆယ်ဖက်နဲ့
အင်မတန်ရက်ရောတဲ့ ဂျန်မနိုင်းကောင်ပဲ
တလှမ်းချင်း ဖြေးဖြေးသွားပြီး
တခါတလေတော့လည်း
သူ ဘယ်ကိုကြိတ်ကူးနေသလဲ
ငါလည်း မသိ
ငါတို့လည်း မသိ။
တခါတလေ သူကအကြီးဆုံး
တခါတလေ သူပဲအငယ်ဆုံး
မွေးနေ့ကတည်းက ဒီနေ့အထိ
အကောင်ငယ်ပြီး ရေဖိအားဒဏ်ခံနိုင်ခဲ့ပုံများ
မင်းက မြစ်ပျက်ကြီးထဲ ငါတွေ့ခဲ့တဲ့ ယောက်သွားတကောင်လိုပဲ။
အဲဒီကောင်တွေ ဘယ်လိုကူးသလဲ မင်းတို့သိကြလား
ငါကတော့ မပြောနိုင်တာသေချာတယ်
လူခြေတိတ်၊ ရေသံဆိတ်မှ
အခွံကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဟပြီး အရွေ့ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းကြွ
အဲ့သလို ရှက်တတ်တဲ့အကောင်။
ခလုတ်တွေ ခဏခဏတိုက်ကြပြီး အနာဂတ်သက္ကရာဇ်တွေအထိ
ငါ့အိတ်ကပ်ရေအိုင်ထဲ ထည့်သယ်သွားချင်ရဲ့
မြစ်ပျက်ထဲကဆယ်ချင်ရဲ့
ဒီကို လျှောချပါ
ဒီကို လျှံကျပါ
ပြီးတော့ ယောက်သွားကောင်အခွံအဟမှာ
တိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်တယ်
"မင်းက ငါ့သူငယ်ချင်းပဲ" လို့
ဒါလည်းပဲ
သူရှက်ပြီး မျက်လွှာစေ့သွားပြန်ပါရော။
