Elif Ada Alpaydın

Huzur.

Şarkı _Tarkan - dudu

Selam arkadaşlar. Yeni bir bölüm ile geldim.

Bu bölümü birazda diğerlerinin ağzından okuyalım istedim ama çok kısa bir şeyler.

Umarım beğenirsiniz.

(&)

Yavuz Alpaydın ağzından...

Kız babası olmak nasıl bir histi?

Oturduğum yatakta , yanımda uyuyan Elif'e , kızıma bakıyordum. Buraya geleli ne kadar oldu bilmiyorum ama tek kelime etmeden, kızımı izliyor ve aklımda ki soruya bir cevap arıyordum.

Önce bir duraksıyor insan , elbette. Kız babasın sen sonuçta diyor kendi kendine. Kırmamaya , incitmemeye özen göstermen gerekiyor. Eline koca bir dünya vermişler gibi bir his. Koskoca dünya sizin elinizde ve diyorlar ki , bak bu dünya senin kızın. Bir düşürdün mü dünyanın en kötü babalarındansın. Dikkat etmen gerekiyor, gözünden bile sakınman gerekiyor.

Ben , kendi dünyama sahip çıkamamistim.
Daha çok yolun başındayken, elimden almışlardı ve ben farkına bile varamamıştım. Yıllar geçmişti ve bana tekrar dünya mı geri vermişlerdi. Ama o kadar değişmişti ki , tanıyamıyordum. Benim dünyamdı , benim kızımdı biliyorum ama nasıl tekrar sahib çıkardım bilmiyordum.

Bir kere beceremediğim babalığı , tekrar deneyip başarılı olur muydum ?

Bilmiyordum ki nasıl başarılı olucağım. Ne kendisi bir babanın olması ne demek biliyor , nede ben bir kızımın olması ne demek biliyorum. Birlikte öğrenelim istiyordum ve bunun için elimden geleni de yapacaktım.

Elif, güçlü ve kendi ayakları üzerinde duran genç bir kızdı. Aynı zamanda yaşının aksine fazlaca olgunca davranabiliyordu. Abilerin laflarına rağmen , sabırlı kalabiliyordu. Anlayışlıydı da. Annesi çocuk gibiydi onun aksine ama Elif , çocuk olmaktan çok uzaktı.

Gözlerinde ki hüzünü görebiliyordum ve çok tanıdıktı. Onunla benzer şeyler yaşamadık ancak küçük yaşta hayata atılmanın ne demek olduğunu biliyordum. Aynı şeyi kızımın da yaşamasını istemezdim ancak sorumlu olmak, isteyip istemememle bitmiyordu.

Evet , tüm bunların sorumlusu bendim. Eğer kızıma sahip ciksaydim, şuan bunları yaşıyor olmazdı. Abileriyle beraber yaşıyor olurdu abileriyle anlaşıyor , birbirini seviyor olurlardı. Annesini tanıyor olurdu. Çalışmak zorunda kalmazdı. Bir aileye bakıyor zorunda kalmazdı. Ama ben sahip çıkmamıştım işte ve uzaklaşmıştık birbirimizden.

Biz baba - kız olabilirdik ama bizim aramızda buna engel olan onyedi sene var. Hayatım boyunca kendimi suçluyacaktım. Onunda beni suçlamasını beklerdim ancak gözümün içine bazen öyle bir bakıyordu ki , dilinden dökülmeyen keşkeleri , bakışlarından okunuyordu. Karşıma geçip sesli bir şekilde dile getirmezdi belki bunu ancak ben anlıyordum işte. Kızımdı ve anlamam için kelimelere ihtiyaç yoktu.