Elif Ada Alpaydın

Devam

Şarkı  _ Kaan Boşnak - Bırakma kendini.  :) 

Keyifli okumalar dilerim. ⛅

(&)

Ben bir körüm, gördüklerimi anlatıyorum,
Onlar gördüklerime inanmayıp , körlüğümden dem vuruyorlar. Oysaki düşünmek, en çok körlerin niteliğidir. Karanlığa en maruz kalanlardır. ..

Ayağımı üst üste geçirdim ve yere değmeyen ayaklarımı ileri geri salladım. Bakışlarımı etrafta gezdirdiğim de , seslice nefesledim ve göz ucuyla yanımda oturan Ata'ya baktım ne yapıyor diye. Ama hiçbir şey anlamadığım için geri bakışlarımı kendisinden ayırdım ve koltukta oturan , Oğuz, Sarp , Esir ve Berat'a çevirdim.

Sarp'la buluşmanın olduğu alandan kaçtıktan sonra görüntü için buraya gelmiştik. Seslice nefesledim ve dakikalardır bizi sorguya çekmeye çalışan Esir'e bıkkın bakışlarımı gönderdim.

" Sal artık bir çocuğu. " Diye homurdandım. Ters bakışları bana ulaştığın da aynı bakışlarla kendisine baktım. " Bir işler çevirdiğiniz yok işte. Niye anlamıyorsun ? Olsa bile sana söylemek istemiyoruz belki. "

" Niye bana söylemek istemiyorsunuz pardon ?"

" Çünkü ilgilendirmiyor. " Dedim omuz silkerek.

Yüzünde oluşan hafif bozulma ifadesini yakalandığım da , kaşlarımı kaldırdım. Hemen kendini topladı ve arkasına yaslanıp , sessiz kaldı. Ona baktım kısaca ve ardından, önüme döndüm. Berat telefonu ile ilgilenirken, Oğuz kucağına almış olduğu bilgisayardan birşeyler yapıyordu. Sarp'a döndü bakışlarım ve göz göze geldiğimiz de , ifadesizce bakmakta olduğunu gördüm. Bende aynı ifadesizlikle baktım ve omuz silkerek, arkama yaslandım.

" Oğlum dakikalardır bir psikolog herifle konuşuyorum. " Diyen Beratla kısaca bakışlarım onu buldu. Ardından umursamdan önüme koyduğum telefonu elime aldım. Kendisi ise devam etti. " İnsan psikolojisi adına çok farklı şeyler söylüyor lan. " Dedi kaşlarını kaldırarak.

" Ne gibi ?" Diye sordu Ata umursamazca.

" Dediğine göre insanın psikolojik rahatsızlıkları çocukluktan başlıyormuş. Çocukken yaşadığımız herşey bünyemize yerleşiyor ve ardından travma olarak hafızalara kazanıyor. "

" Bunda şaşılacak ne var ?" Diye sordu Esir.

” şaşırtan taraf travmatik olaylardan kurtulmamız ve psikolojimizi düzeltmemiz için ailemizle vakit geçirmemiz gerekiyormuş. " Dediğin de alayla güldü. " Oğlum ben ailemle iki dakika geçirsem sağlam psikolojim bir anda hurdaya çıkıyor, bu adam neyin ailesinden bahsediyor?'"

" Senin ailenle problemin ne ?" Diye homurdandım kaşlarımı çatarak. Bakışları bana kaydığında, kaşlarını çattı. " Sana orada ne yapıyorlar da böyle konusuyorsun ? İşkence falan mı ediyorlar?"

" Hemde ne işkence. " Diye yakındı bir anda.
" Varya onların bana yaptığını , kâfirler Müslümana yapmamıştır. Benimle alıp veremedikleri ne bilmiyorum , herhalde çekmiyorlar beni. "

Dediğine Hafifçe güldüğüm de göz devirerek, telefona geri döndüm. Diğer umursamamıştı bile. Ardıma yaslandım ve bakışlarımı kaldırıp, Ata'ya baktım. Ekranda asla bildiğim ve anlamadığım yazılarla , birşeyler yapıp duruyordu. Bir süre baktım ve onun odağını bozmamak için önüme döndüm. Bakışlarımı etrafta gezdirdim ve bakışlarım balkonu buldu. Dışarısı nasıl gözüküyor acaba ?