Impiyerno sa Ating Bayan

Kabanata 32

Karahasan Laban sa Sarili

Habang patuloy na naglalakad sina Lino at Mang Isko sa mas malalim na bahagi ng Impyerno, napansin ni Lino ang pagbabago ng kapaligiran. Ang lugar ay naging mas madilim at mas malamig, ang hangin ay tila puno ng halimaw na nagmumula sa kanilang mga paa. Ang bawat hakbang nila ay bumubuo ng malalakas na tunog na parang bumabaliw ang mga bato sa ilalim ng kanilang mga paa. Ang paligid ay puno ng mga anino na tila nagtatakip sa bawat sulok, nagdudulot ng masidhing kaba at takot sa puso ni Lino.

"Mang Isko," sabi ni Lino habang pinagmamasdan ang paligid, "ano na naman itong bahagi ng Impyerno na ito?"

"Heto tayo ngayon sa bilog ng karahasan laban sa sarili, Lino," paliwanag ni Mang Isko, ang kanyang boses ay puno ng pag-awa. "Ito ay para sa mga kaluluwang nagdusa dahil sa kanilang sariling pagpapatiwakal at pagsasakit sa sarili. Ang kanilang parusa ay ang walang hanggang sakit na kanilang nararamdaman, isang parusa na kanilang sarili ang nagdulot."

Habang lumalapit sila sa gitna ng bilog, nakita nila ang mga kaluluwang naglalakad nang mabigat, may mga sugat at pasa na paulit-ulit nilang nilalagyan ng dumi at putik. Ang ilan ay tila nawawala sa sarili, ang kanilang mga mata ay malungkot at puno ng paghihirap. Ang bawat isa sa kanila ay may hawak na salamin, ngunit sa bawat pagkakataon na titignan nila ito, agad itong naglalaho, na nag-iiwan sa kanila ng walang-hanggang pangungulila at sakit.

"Narito ang mga kaluluwang hindi matakasan ang kanilang sariling kasakitan," sabi ni Mang Isko habang pinagmamasdan ang mga kaluluwang nagdurusa. "Ang kanilang parusa ay paulit-ulit na pagdanas ng sakit na kanilang isinagawa sa kanilang sarili. Sila ay nawalan ng pag-asa at hindi na makakamtan ang tunay na kaligayahan dahil sa kanilang sariling desisyon na saktan ang kanilang sarili."

Isang kaluluwang lalaki ang nakita ni Lino na patuloy na bumabalik sa isang tukso na hindi niya matanggap. Hawak niya ang isang pilit na sugat sa kanyang dibdib, sinusubukang paikliin ito ngunit lagi itong lumalala. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pilit niyang pinipigil ang sakit, ngunit hindi niya ito matakasan.

"Mang Isko, bakit hindi nila natigil? Bakit patuloy silang nagdaranas ng sakit na kanilang pinili?" tanong ni Lino, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala.

"Hindi lahat ay natututo mula sa kanilang mga pagkakamali, Lino," sagot ni Mang Isko, ang kanyang mga mata ay puno ng kabaitan. "May mga tao na hindi natutong mahalin ang kanilang sarili at ang kanilang sariling buhay. Sa halip na humanap ng tulong at magpatawad, pinili nilang saktan ang kanilang sarili bilang paraan ng pagharap sa kanilang mga problema."

Habang pinagmamasdan ni Lino ang kalaguyang nakikita, naramdaman niya ang bigat ng karahasan laban sa sarili. Ang bawat sugat na kanilang nararanasan ay isang paalala ng kanilang pagkawala ng pag-asa at pagkakalimot sa halaga ng buhay.

"Pero paano natin matutulungan ang mga ganitong kaluluwa, Mang Isko?" tanong ni Lino, ang kanyang puso ay puno ng awa at takot.

"Hindi natin sila direktang matutulungan, Lino," sagot ni Mang Isko, "ngunit ang aral na makikita natin dito ay isang paalala para sa atin. Ang bawat taong nagsisisi at naghihirap dahil sa kanilang sariling karahasan ay dapat nating ituring na babala. Ang tunay na lakas ay hindi nasa kakayahang saktan ang sarili, kundi sa kakayahang magpatawad at mahalin ang sarili."

Habang naglalakad pa sila, napansin ni Lino ang isang babaeng kaluluwa na tila nawawala sa sarili. Siya ay may hawak na isang palos na pilit niyang sinusubukang hatiin sa dalawa, ngunit sa bawat putol, lumalala lamang ang kanyang sugat. Ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa at pagkadismaya, na tila hinahanap niya ang isang paraan upang itigil ang kanyang sakit.

"Mang Isko, paano nila matatapos ang kanilang parusa?" tanong ni Lino, ang kanyang tinig ay puno ng pangungulila.

"Ang kanilang parusa ay magtatapos lamang kapag natutunan nilang tanggapin ang kanilang sarili at itigil ang kanilang karahasan," paliwanag ni Mang Isko. "Kailangan nilang magpatawad sa kanilang sarili at hanapin ang tunay na dahilan ng kanilang pagdurusa. Sa ganitong paraan, maiiwasan nilang mabalik sa parehong landas ng pagpapasakit sa sarili."

Napag-isip-isip ni Lino ang mga salita ni Mang Isko. Alam niyang ang pagpapatawad at pagtanggap sa sarili ay mahalagang hakbang para sa tunay na kalayaan at kapayapaan ng kaluluwa. Ang kanilang mga natutunan mula sa bawat bilog ay nagiging gabay sa kanilang pagharap sa mga hamon ng buhay.

"Sa bawat hakbang na ating ginagawa, dala natin ang mga aral na ito," sabi ni Mang Isko habang naglalakad sila palabas ng bilog. "Huwag mong kalimutan ang halaga ng pagmamahal sa sarili at ang kahalagahan ng pagpapatawad. Ito ang magiging sandigan mo sa pagharap sa anumang pagsubok na darating."

Tumango si Lino, ang kanyang puso ay puno ng determinasyon at pag-unawa. Alam niyang ang mga aral na natutunan niya ay hindi lamang para sa kanya, kundi para rin sa kanyang bayan at sa mga taong kanyang mahal.

Habang lumalayo sila mula sa bilog ng karahasan laban sa sarili, naalala ni Lino ang mga kaluluwang kanyang nakita. Ang kanilang pagdurusa ay naging paalala ng masamang epekto ng karahasan laban sa sarili at sa kapwa. Ang kanilang mga sugat at sakit ay nagiging simbolo ng pangangailangan ng pagmamahal at pag-aalaga sa sarili at sa iba.

"Ang tunay na kalayaan ay hindi matatagpuan sa kakayahang saktan ang sarili, kundi sa kakayahang mahalin at pahalagahan ang sariling buhay," sabi ni Mang Isko habang naglalakad sila, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa.

Nang makita nila ang liwanag ng susunod na bahagi ng kanilang paglalakbay, ramdam ni Lino ang isang bagong pag-asa at pananampalataya sa kanyang puso. Alam niyang ang bawat hakbang ay magdadala sa kanya sa mas malalim na pag-unawa at mas malakas na paninindigan para sa isang buhay na puno ng pagmamahal, kapayapaan, at paggalang sa sarili at sa kapwa.

Habang patuloy silang naglalakad, dala ni Lino ang aral ng bilog na ito—na ang karahasan laban sa sarili ay isang malubhang kasalanan na nagdudulot ng walang hanggang pagdurusa. Ngunit sa pamamagitan ng pagpapatawad at pagmamahal sa sarili, may pag-asa pa siyang makahanap ng tunay na kalayaan at kapayapaan ng kaluluwa.

Ang kanilang paglalakbay ay patuloy, at bawat aral na natutunan nila ay nagsisilbing gabay sa kanilang pagtahak sa landas ng tama at makatarungan. Si Lino ay handang ipagpatuloy ang kanyang laban para sa kabutihan, dala ang mga aral na natutunan mula sa bawat bilog ng Impyerno—isang paalala na ang tunay na kaligayahan ay makakamtan lamang sa pamamagitan ng pagmamahal, pagpapatawad, at paggalang sa sarili at sa kapwa.