Impiyerno sa Ating Bayan

Kabanata 2

Ang Pagkikita kay Mang Isko

Habang patuloy na naglalakbay si Lino sa madilim at malamig na gubat, unti-unting lumalakas ang kanyang kaba at pangamba. Ang katahimikan ng paligid ay tila may dalang mensahe ng panganib. Habang naglalakad siya, napansin niyang may kakaibang liwanag na nagmumula sa isang bahagi ng gubat. Lumapit siya sa pinagmumulan ng liwanag, na siyang nagbigay ng kaunting pag-asa sa kanyang natatakot na puso.

Sa gitna ng mga puno, isang maliit na apoy ang naglalagablab, at sa tabi nito ay nakaupo ang isang matandang lalaki. Tila hinulma ng panahon ang kanyang mukha, punung-puno ng mga kunot at bakas ng karanasan. Ang mga mata niya ay may lalim na nagbigay ng impresyon ng isang taong nakaranas na ng maraming pagsubok sa buhay. Tahimik siyang nakatitig sa apoy, ngunit tila naramdaman niya agad ang pagdating ni Lino.

"Halika, iho," wika ng matanda nang hindi man lang tumingala. Ang tinig niya ay malalim, mabagal, at puno ng kaalaman.

Nag-alinlangan si Lino sa simula. Hindi niya kilala ang matanda, ngunit may kakaibang lakas at katahimikan ang bumalot sa kanya sa presensya ng taong ito. Lumapit siya nang dahan-dahan at naupo sa tabi ng apoy. Tahimik silang nagmasid sa kumikislap na liwanag, na para bang ang init nito ay nagbibigay buhay sa dilim na bumabalot sa kanilang paligid.

"Ikaw si Lino, hindi ba?" tanong ng matanda, na ikinagulat ni Lino.

"P-Paano niyo po nalaman ang pangalan ko?" tanong niya, hindi maitago ang pagtataka sa kanyang tinig.

Ngumiti si Mang Isko, isang misteryosong ngiti na tila puno ng lihim na kaalaman. "Marami akong alam tungkol sa iyo, bata," sagot niya. "Ang lugar na ito ay hindi basta-basta pinupuntahan ng sinuman. Ang bawat isa sa atin ay may rason kung bakit tayo naririto."

Hindi alam ni Lino kung paano sasagutin ang sinabi ng matanda. Sa halip, binigyang pansin niya ang nakapalibot na gubat na parang nagbabantay sa kanila. "Ano po ang lugar na ito? Bakit ako naririto?" tanong ni Lino, tila nakakaramdam ng kaunting pag-asa na baka mahanap niya ang mga kasagutan mula sa taong ito.

"Ang gubat na ito ay may sariling buhay," paliwanag ni Mang Isko habang iniabot ang kanyang baston at tinuro ang paligid. "Bawat puno, bawat dahon, mayroong kuwento at lihim na tinatago. At ang gubat na ito ay may dahilan kung bakit ikaw ay naririto ngayon."

Naguluhan si Lino, ngunit napukaw ang kanyang interes. "Ano po ang ibig niyong sabihin?"

"Ang bawat isa sa atin ay may landas na kailangang tahakin, mga desisyong hindi madaling intindihin. Ngunit ang gubat na ito, tinatawag ka sapagkat may misyon ka, Lino," sabi ni Mang Isko. "Hindi mo maaalala ang lahat, pero ang paglalakbay na ito ay magsisilbing daan para sa mga kasagutan na matagal mo nang hinahanap."

Tahimik na sumimsim si Lino sa mga sinabi ni Mang Isko, hinahayaan ang bawat salita na tumagos sa kanyang puso at isipan. Sa kanyang kaibuturan, naramdaman niya ang bigat ng kanyang sitwasyon ngunit may kaunting kaginhawaan sa pagkakaroon ng kasama sa kanyang paglalakbay.

"Kung ako nga po ay may misyon, paano ko po ito malalaman?" tanong niya, hindi maitago ang takot at pagdududa sa kanyang tinig.

Tumayo si Mang Isko, sinasandalan ang kanyang baston habang tumingin siya nang malayo sa dilim ng gubat. "Ang mga sagot ay hindi laging makikita sa liwanag, Lino," wika niya. "Minsan, kailangan mong magtiwala kahit hindi mo nauunawaan ang bawat hakbang. Ngunit tandaan mo, hindi lahat ng nasa dilim ay kaaway."

Isang sandali ng katahimikan ang sumunod habang ninamnam ni Lino ang mga sinabi ng matanda. Parang may kaalaman si Mang Isko sa mga bagay na lampas sa pangkaraniwang tao. Ang kanyang presensya ay nagbibigay ng kakaibang lakas kay Lino, kahit pa ang mga sagot ay patuloy na nagiging mas malabo kaysa maliwanag.

"Ano po ang ibig sabihin nito para sa akin?" tanong ni Lino, naguguluhan ngunit desididong maunawaan ang kanyang papel.

Ngumiti si Mang Isko at tumingin ng diretso kay Lino. "Iho, ang landas na tatahakin mo ay hindi madali. Maraming pagsubok, maraming mga tanong na haharapin. Ngunit ang lahat ng ito ay bahagi ng iyong pagkatuklas. Hindi ka man mag-isa sa paglalakbay na ito, ngunit kailangan mong maghanda sa mga pagsubok na darating."

At sa puntong iyon, iniabot ni Mang Isko ang isang maliit na piraso ng papel kay Lino. Sa papel na iyon ay may nakasulat na kakaibang simbolo, parang ukit ng mga sinaunang panahon.

"Ano po ito?" tanong ni Lino, hawak-hawak ang papel.

"Iyan ay isang gabay. Kapag dumating ang oras na hindi mo na alam ang gagawin, tingnan mo ang simbolo at magtiwala sa iyong puso," paliwanag ni Mang Isko. "Huwag kang matakot, Lino. Ang bawat tanong ay may kasagutan. Ang bawat dilim ay may liwanag na susunod."

Napangiti si Lino sa kabila ng takot at kaba. Bagaman hindi niya lubos na nauunawaan ang lahat ng sinabi ni Mang Isko, naramdaman niya ang lakas at pag-asa na tila matagal nang nawala sa kanya. Ang mga mata niya'y nagningning ng determinasyon, na para bang handa na siyang harapin ang anumang darating sa kanyang paglalakbay.

"Salamat po, Mang Isko," sagot niya nang may pagpapakumbaba.

Ngumiti ang matanda bago siya nagpaalam. "Mag-ingat ka, Lino. Hindi lahat ng makakasalubong mo ay kaibigan, ngunit sa bawat hakbang, may matututunan ka. Paalam, at sana'y magkita tayong muli."

Naiwang mag-isa si Lino, hawak ang maliit na papel na may simbolo, habang nakatingin siya sa kawalan. Ngunit sa puso niya, naramdaman niya ang kasiguruhan – isang tiyak na damdaming nagbibigay-lakas sa kanyang mga hakbang.

Habang lumalakad siya papalayo, narinig niya ang mga huling salitang binitiwan ni Mang Isko: "Lino, ang tunay na laban ay hindi sa labas, kundi sa loob."