Umudun Yolcusu (+18)

panik atak

Bazen duygularımı saklama konusunda başarılı olabiliyordum, her zaman yaptığım gibi içine at ve sadece sus. Bir tür oyundu bu benim için.

Yaşanmamış gibi davranırsam, beynimden o anları silersem her şey normale döner.

Peki ya yanlız olduğumda ne olacak, aklımdan atabiliyor muydu?

O gece odadakinin alara olmasını istedim, bilmiyorum belki de gerçekten oydu. Böyle olmasını istiyordum.

Fakat o yüzü net olarak görmüştüm. sonrasında dudağımda ve boynumda hissettiğim temaslar. Gözlerimi sıkıca kapatıp derin bir nefes aldım.

Alaraya yalan söylemek hoşuma gitmiyordu, yalanda sayılmazdı gerçi. Hatırlamıyordum işte. Bir şey olmamış gibi devam edecektim, en iyisi buydu.

Alara beni korumuştu ve yanımdaydı. "Düşünme artık" dedim kendi kendime fısıldarken. Hızla ayağa kalkıp yüzüme su çarptım.

O günden sonra ara ara ellerim titriyordu, aptal değildim. O gece sarhoş olacak kadar içmemiştim. O gece yoğun bir haz almıştım, hayatımın hiçbir evresinde bu kadar rahatladığımı hatırlamıyordum. Uyuşmuş gibiydim, düşünemiyor hareket edemiyordum fakat çok keyif vermişti.

Yine titreyen elimi yumruk yapıp kafamı iki yana salladım, bazen beynim benimle oyun oynuyordu. Tekrar yaşamak istiyordu.

"Salak salak düşünme sevde, tekrar falan istemek yok" hayır bağımlı değildim tabikide ama psikolojik olarak tekrar rahatlama düşüncesi aklımdan geçmişti.

Tekrar başlarsam bağımlılık yapardı, bu yüzden alaranın yanından bir an olsun ayrılmıyordum. Düşüncelerimden kaçıyordum. O olmayınca istemsizce yaşadığım şeyler aklıma geliyordu.

Kardeşlerim, lise hayatım, işteki yaşadıklarım. Sözel tacizler. Mobing. Hayatım kolay geçmedi, hemde hiç.

Ama bunu sırf kardeşlerim için katlanmıştım, ne yaparsam yapayım aklımdan çıkmıyordu işte. Alaraya söylesem kızardı bana. Onlar tercihini yaptı sen önüne bak derdi. Kendini düşün derdi.

Ama yapamıyordum...

Bu yaşıma kadar sayısız kez aklımda kendimi öldürme düşüncesi geçti, okulda sürekli hakaretlere maruz kalmak, aşığılanmak gibi. evde annemin söylenmelerine ve babamın tehtidlerine maruz kalıyordum.

Borca girer benden para isterdi, daha fazlasını isterse Yok derdim tokat atardı. Küçülüğümden beri bunlara maruz kaldım. Fakat hep yanlız değilim, kardeşlerim var derdim. lise bitince onları yanıma alıp gidecektim buralardan. Mutlu yaşayacaktık.

"Neden yaptınız bunu bana" gözlerim tekrar dolarken tırnaklarımı avuç içime batırdım. Düşünmek istemiyordum, her yerden farklı bir ses vardı.

'Yine okulun en eziği olacaksın' kafamın içindeki sesi susturmak için başıma vurdum. "Hayır olmayacağım" lavaboda volta atarken nefesim hızlanmıştı. Hiçbir zaman bu panik ataktan kurtulamayacktım.

'yine yanlız kalacaksın, o da gidecek' ellerimi boğazıma sarıp kafamı kaldırdım. Nefes alamıyordum sanki. "Sakin ol" diye fısıldadım kendi kendime. İlk defa yaşamıyordum bunu.

Ölecek gibi hissediyordum, sırtımı duvara yasladım ve derin derin nefesler almaya çalışıyordum. "Nefes alamıyorum" kalbim deli gibi atıyordu. Ellerim kontrolsüzce titriyordu.

Ellerim göğsüme gitti, kalbim sıkışıyodu. Sanki göğüs kafesimden çıkacakmış gibi atıyordu. Konuşmak istedim ama boğazım düğümlenmişti. Gözüm karardı, ölecekmiş hissine kapılmıştım.