Yanında uyuyan bedene bakınca kalbim sızladı, kollarımın arasında bayılınca hemen tutup yatağa yatırmıştım.
"Alara sen kendinde misin? Niye söyledin kıza o sôzleri" annem beni azarlayıp dururken ben ellerimi sevdenin başından çekip tekrar anneme baktım.
"Ne yapayım anne, korkuttunuz beni. Sevde defalarca aramış. Sen eceye acilen eve gelmemi söylemişsin ve ikinizde telefonları geri açmadınız."
"Bu mu yani bahanen" gözlerimi kaçırıp başımı eğdim, gerçekten ôfkemin kurbanı olmuştum ama bu bir anda çıkan bir şey değildi. Dolmuştum, hemde çok fazla.
"Bahane değil, söylediklerimde ciddiyidim. Sadece bu şekilde olmamalıydı" diye mırıldandım.
Annem bana yaklaşırken yavaşça yataktan kalktım "gel benimle" onu takip ettim ve çalışma odasına girdim.
İlk dikkatimi çeken yerde duran sevdenin kırılmış telefonuydu. Bazı kağıtlar yere dökülürken koltuklar düzensiz duruyordu. "Ne oldu burda" niye telefonu kırılmıştı.
"Otur bakalım" annem bana yumuşak olsada, ciddi olduğunda ben çekiniyordum çok fazla. O sandalye alıp hemen önüme yaklaşıp oturdu.
"Sevdeden ayrılacak mısın?" Ona ayrılmak istediğimi sôylemiştim di mi? Hızla başımı iki yana salladım. "Hayır anne, ayrılmayacağım"
"Niye ôyle söyledin o zaman" bilmiyordum, sadece saçma bir şekilde kızlarla konuştuktan sonra aklım bulanmıştı ve sevdenin hâlâ bana kiminleydin demesi sinirlerimi bozmuştu.
"Ondan ayrılmam anne" dedim cevabım yoktu sorusuna. Aptallık etmiştim, şu an bile masumca uyuyorken kendimi çok suçlu hissediyordum.
"Eğer ilerde kıza ayrılacakmış gibi davranıp hareket edersen, ya da bunu dile getirmeyi düşünüyorsan-"
"Hayır anne, olmayacak" dedim hızlıca, tamam rahatsız olduğum konular vardı ama çözülmeyecek şeyler değildi.
"Ben seni şimdiden uyarıyorum" kendimi garip hissetmiştim, annem ilk defa bana böyle azar çekiyordu. Gercekten ciddiydi. "İyi dinle beni" başımı salladım ama yüzüne bakamadım
"O kız savunmasız biri, onu ne olursa olsun koruyup kollamak senin görevin. Bir partner olarak her konuda ona destek çıkacaksın."
"Biliyorum, elimden geleni yapmaya çalışıyorum" benimde bazen zayıf anlarım oluyordu ve bugüne patlamıştım.
"Elinden gelen bu kadar mı? öyleyse boşa umutlandırma kızı. Daha da kötü olmadan ayrıl"
"A-anne, ondan ayrılmayacağım" seslice nefesini verirken çekingen bir şekilde gôzlerine baktım
"o zaman sevgiline iyi bak, ne bu rahatlığın. Sevdenin Seni bırakmayacağını bildiğin için bu kadar basitçe 'istemiyorum' diyorsun"
"Hayır anne , lütfen böyle konuşma" tamam beni azarlayabilirdi ama bu şekilde konuşmamalı.
"O kızı üzersen alara yanında durmam bunu bil, göremiyor musun ne yaşadığını."
"Anne onun sağlıklı düşünemediğini bende biliyorum, beni kısıtlamaya çalışması, en ufak hareketlerimden bambaşka anlamlar çıkartıyor. sürekli etrafımda olmak istiyor, yarım saat bile ayrı dursak onu terk etmişim gibi davranıyor. Bu beni yordu sadece"
"Seni mi yordu yoksa onu mu? Sen yine istediğini yapıyorsun, kendinden bir şey kısmıyorsun. Bencil olma alaraa"
"Ne yapmalıyım anne, bilmiyorum ben... Ben Dediğini yaptıkça daha fazlasını istiyor. Ben böyle bir ilişki istemiyorum ki"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umudun Yolcusu (+18)
Любовные романыBu hikayede akran zorbalığı ve yetişkin içerik bulunacaktır. İki liseli kızın arasındaki olaylardan ilerleyecek. Nefretle başlayan bir ilişki
