Umudun Yolcusu (+18)

yağmurda ıslanmak

"elisaa, hâlâ trip mi atacaksın gerçekten" bana hâlâ bakmazken geriye yaslandım, niye çünkü istediğini vermemiştim.

Sadece öpmekle kalmıştım, bu da onu sinirleniyordu. Sabahtan beri onu beğenmediğimi ve başka kızlara baktığımı söylüyordu.

"Sana söyledim, ısrar etme artık" dedim bıkkınlıkla "beni beğenmiyorsun"

"Bununla alakası yokk elissa, aklına bu tür şeyler getirme" illa bir gün olacaktı ama ben bunu şu an istemiyordum. Daha çok erken. Birbirimizi tanıyalı 3 ay olmuştu.

"Gerçekten seni sen olduğun için sevmek yerine seninle birlikte olmamı mı istiyorsun" bunu söyleyince duraksadı.

"Beni sevmeyi deniyor musun ki" omuz silktim "deniyorum" dedim tereddüt etmeden. "Beni sevmek bu kadar zor mu?"

"Değill, sen kendini herkese sevdirirsin zatenn" dedimm tebessüm ederek. "Ama sadece sen sev istiyorum takıntı yapmadan, tüm kalbinle sev"

"Bu yüzden sana dokunmak istemiyorum elisaa, seni beğenmediğimden değil."

"Bak sana açık olacağım" dikkatle beni dinlemeye başladı. "Ben ne hissettiğimi bilmiyorum, hiçbir şey hissedemiyorum hatta"

"Ağlamak istiyorum ağlayamıyorum, gülmek istiyorum gülemiyorum. Bu ilaçlar beynimi susturuyor beni sakinleştiriyor ama sanki duygularımada alıyor."

"Bunu doktora söyledin mi?" Kafamı iki yana salladım "ilacımı kesersem size zarar vereceğim diye korkuyorum"

"Böyle olmaz ama, mutlu değilsin" yaşayan bir robot gibi hissediyordum kendimi.

"Uyuyabiliyorum, artık beynimdeki sesler sustu. Halüsilasyonda gôrmüyorum. Sen yanımdasın kızım yanımda. Bu yüzden böyle iyiyim"

"Doktor kontrolünde mi yiyorsun o ilaçları" kafamı iki yana salladım "şu anlık halüsülasyon için düşük doz bir olaç verdi. Duygu durum dengeleyicisi ve diğerlerine gerek yokmuş düzenli seansa gitmem yeterli ama ben içmeye devam ediyorum

"Yaa sayeee, deli misin sen. Böyle şey olur mu?"

Ayağa kalkıp yanıma geldiğinde belinden tutup kendime çektim "olurr, böyle daha iyi. En azından size zarar vermiyorum böyle."

"Bize zarar vermezsin sen, kendine niye bunu yapıyorsun "

"Ben iyiyimm, gerçekten. O ilaçlar beni iyi ediyor"

"Off, o ilaçları yemeği bırak hemen. Doktorunla bende gôrüşeceğimm. Çocuk gibi davranıyorsun şu an"

"Yine kontrol edemem kendimi o zaman"

"Hayır sadece korkuyorsun, gayet kontrol edebilirsin."

"Yine aynı şeyleri yaşamak istemiyorum" sesler duyuyordum annemin öldürüldüğü anki yüzü. Korkunç.

"Eğer tekrar olursa, doktora gidersin yine söylersin. Uzun süre bu kadar ağır ilaç kullanmak doğru değil"

"Eğer bırakırsam ve kalbim senin için hızlsnıp çarpıyorsa. Heycanlanıyorsa bir daha asla içmem"

Bende herkes gibi sevmek istiyordum, sevilmeyi hissetmek istiyordum.

Dediğim onun gôzlerini doldurdu "özür dilerimm" dudaklarından bir hıçkırık koptu. "Neden özür diliyorsun"

"Kendi içinde acı çekiyorsun, mücadele ediyorsun ve ben sana destek çıkmak yerine bu yüzden trip atıyorum"

"Ağlamaa, özür dileyecek bir şey yapmadın" ellerini boynuma dolayıp sıkıca sarıldı. "Bir daha bu konuyu açmayacağım söz"