Umudun Yolcusu (+18)

bilinmeyen numara

Gelen bildirim sesiyle elimdeki içkiyi masaya bıraktım, saat çoktan gece yarısınü geçmişti. Uyuyamıyordum, nasıl uyuyabilirdim ki.

"Efendim anne" dedim sesimi normal tutmaya çalışarak, sarhoş değildim ama kafam yerinde de diyemezdim. "Nerdesin kızım sen" sesi kısıktı ama endişeliydi.

"Ecelerdeyim anne, ne oldu" fısıldayarak konuşuyordu, babam uyuyor olmalıydı. "İyi misin?" Dudaklarımı ısırdım ve başımı geriye atıp koltuğa koydum. "İyiyim" dedim bende onun gibi sessizce.

"yapabileceğim bir şey var mı?" Annem ona anlatmamı istiyordu, hiçbir şeyi ondan saklamazdım ki ben. En büyük sırdaşım annemdi.

"Ne yapacağımı bilmiyorum" dedim gözyaşımı silip, ece omuzumu sıvazlayıp yukarı çıktı. Annemle rahat konuşmam için gitmişti. "Ne oldu güzelim, niye üzüyorsunuz birbirinizi"

"Ben bir şey yapmıyorum ki" her türlü denedim ben, onu dinlesemde aynıydı dinlemesemde aynıydı. Sorun benim davranışlarım ya da giydiklerim değildi.

"Anne o bana güvenmiyor ki, sanki her an onu aldatacakmışım gibi davranıyor. Bundan korkuyor" düşündükçe sinirleniyordum, bunu benden nasıl beklerdi. Ondan başkasını gözüm gôrmez ki benim. "Buna daha fazla katlanamıyorum" diye ekledim.

"Kaçmakla olmaz ama oturup konuşun, anlamaya çalışın birbirinizi" ben bunu yapıyordum ama sevde ısrarla daha çok üstüme geliyordu. Eceninn yanına geldiyse sırf tartışma yaşamamak içindi. Yoksa ağzımdan hiç istemediğim şeyler çıkabilirdi.

"Anne denedim, istediğini yaptım ama olmuyor. Ben tamam dedikçe daha fazlasını istiyor" dedim bıkkınlıkla.

Annem sessiz kaldığında bende sustum, sevdeyi gerçekten kızı gibi görüyordu. Annem çok istiyordu bir çocuk daha ama olmamıştı, ona bu 8-9 ayda bu kadar baglanmasının sebeplerinden biride buydu Ve tabikide sevdenin yaşadıkları, onu gerçekten derinden etkilemişti. Annelik yapmaya çalışıyordu.

"Bunlar aşılmayacak şeyler değil kızım, inan bana. Sadece sakin olup birbirinizle konuşun. Sevdede üzgün, şu an bile adını sayıklıyor biliyor musun?"

"Onun yanında mısın?" Beni onayladı hemen, demekki kısık konuşmasının sebebi sevdenin uyumasındandı. "Keşke böyle yapmasaydı" böyle olmasını istemiyordum, ben kavga etmeyi sevmiyordum. Sevdiklerimin yanında hep mutlu olmak istiyorum.

"Onu gördüğümde çok kötüydü, çok korkmuştu. Neyden korktuğunu bilmiyorum ama bu neyse beni endişelendirdi" yutkunamadım bile, onu korkmuş bir halde düşünmek bile kalbimi acıtmıştı.

"Şimdi iyi mi?" Dedim, boğazımdaki yumruyla zar zor yutkundum. Ona kızgın olsam bile bu halde olmasına dayanamazdım. "Şu an iyi evet, uyuyor. Bir an bile bırakmadı beni. Gitmemden korkuyor"

"Offff anneee" dedim ağlamaklı bir sesle, bir yanım onu gidip gôrmemi istiyordu bir yanım durmamı. Eğer bu kadar çabuk her şeyi normale döndürürsem sevde devam ederdi yaptıklarına. Biliyordum ondan uzak durduğum o kendisi gelirdi bana.

Annemden bir fotoraf geldiğinde hemen açıp baktım, gözleri ağlamaktan şişmişti. O kadar masum uyuyordu ki bir an tüm sinirim uçup gitmişti, anneme sıkıca sarılmış uyuyordu, annemde saçlarını okşuyordu.

Fotoraflarına takılı kaldım bir an, gözlerimi ayıramıyordum sevdeden. Şu an yanına gitsem eğer sevde her şey normalmiş gibi davranırdı. Bunu istemiyordum, hatalı olduğunu bilip davranışlarını düzeltmeliydi. "Anne korkuyorsa yanından ayrılma, o sevmiyor karanlığı çok korkuyor" tek yatmayı da sevmez. Hep benimle her şeyi yapıyordu.

Aklıma onu elini bağlayıp odaya kilitlediğimiz zaman geldi, üstelik okulda gece tek başınaydı. Çığlık atmaktan sesi kısılmış bir haldeydi ve gôzleri ağlamaktan kan çanağına dönmüştü.