Umudun Yolcusu (+18)

zor karar

Bu bölüm için yorumlarınız bekliyorum, düsüncelerinizi merak ediyorum.

Arabayı bahçeye park ettiğimde uzun bir süre sakinlesmeye çalıştım, göz altlarımı silip saclarımı taradım.

Normal gôzükmek zorundaydım, alara bendeki en ufak değişikliği bile fark ediyordu. Gözünden kaçmazdı.

Arabadan inince hâla korkudan bacaklarım titriyordu, fakat alarayı görmek istiyordum. O beni sakinleştirirdi.

Kapıya doğru ilerleyip içeri girdim, alara başını annesinin dizine yatıp konuşuyorlardı. Benim geldiğimi gôrünce yerinden doğruldu ve kocaman gülümsedi. Bende gülmeye çalıştım ama bunda ne kadar başarılıydım bilemiyorum.

"Nerde kaldın aşkımm yaa" bana şüpheli bir şekilde bakarken elimden geldiğince normal davranmaya calıştım. "Trafik vardı"

Alarada en az benim kadar yan yana durmaya alışmıştı, bu yüzden birkaç saat bile olsa uzak kalınca sürekli arayıp duruyordu.

"Ben sana dedik ama yarın alırsın diyee, dinlemedin ki karını" bana sarılırken onu sıkıca belinden tutup sarıldım.

"İyi misin?" Ona o kadar sıkı sarıldım ki ayrılmamıştı benden "iyiyim, sadece biliyorsun uzun süre sonra ilk defa tektim dışarda"

Ben saye yüzünden tek kalamıyordum, şirketten hiçbir zaman tek gidip gelmiyordum. Ya alara götürüp getiriyordu ya da anne babam.

"Hmmm bu yüzden mi bu kadar gerildin, korkma burdayım ben" ona daha da sıkı sarıldım, elimden tutup koltuğa oturttu.

"Pizzalar nerde aşkım" daldığım yerden gözlerimi alıp baktım "hııı" bana gülümserken elini yanağıma getirip oksadı "şaşkın sevgilim, pizza istemiştim senden"

"Haa şeyyy, ben onu unuttum aşkım özür dilerim" dudağını büzüp başını salladı "önemli değilll, sipariş ederim şimdi"

Alara bize pizza sipariş ederken ben onu izliyordum, biraz daha ona yanaşıp başımı göğsüne yasladım. Elini saçlarıma koyup okşarken olanları unutmak için mücadele ediyordum.

Zaten alarayı kaybetme korkusuyla yeniden başbaşa kalmıştım, hayatımda ne iyi gitmişti ki güzel günler bekliyordum.

"Sevgilim iyi olduğuna emin misin?" Annemde bana aynı soruyu sorunca gerilmiştim, belli etmemem gerekiyordu.

"İyiyimm, sadece seni ôzledim iştee" zaten bu yüzden psikaytriye gitmiyor muydum 3 aydır. Daha yeni benden uzaklaşmasına müsade ediyordum, alışamamıştım.

"Yerim seni, beni mi özledin" başımı aşağı yukarı salladım, dediğime inanmışlardı. Zaten diğer günlerde gelir gelmez direkt alaranın yanına gidip saatlerce ayrılmıyordum.

"Evett, çok ôzledim" ona sarılıp dururken ayağa kalktım ve onu da kaldırdım. "Gidip üzerimi değiştireceğim" alara ve annem aynı anda gülerken, utanmıştım. "Benim mi değiştirmemi İstiyorsun" dedi alay ederek.

"Hayırr, sadece yanımda durr" utanmaz alara, bari annenin yanında yapma. Kadına zaten çoğu kez istemediği şeylere maruz bırakmıştık bari şimdi yapma.

Birlikte yukarı çıkarken odaya varır varmaz ona sıkıca sarıldım. Bir saniye bile yanından ayrılamazdım.

"Birileri beni çok özlemiş bakıyorum" ona bir şey olacak diye korkuyordum ve yarın için ne yapacağımı bilmiyordum.

Alaraya söylersem sayenin yanına hiç düşünmeden giderdi ve o psikopatta dediğini yapardı.

Eğer sakince düşünebilseydi ona söylerdim ama değildi, düşünmeden hareket ediyordu.