[Book 2] Love has no limit.

eighty two; truth

Zac

"Remember the day that I told you that our love is infinite? Totoo yun at naniniwala ako na... until now, you still feel the same way." Sabi ko sa kanya habang nakaupo at nakasandal sa pintuan niya.

I'm really crying right now, tuluy-tuloy yung pagpatak ng luha ko at totoo ngang natutunaw na yung ice cream at medyo hindi na malamig yung coke.

Narinig ko yung pagturn ng door knob at bigla ako tumayo at nilapag ko muna yung mga pagkain sa gilid ng pinto.

Pinunasan ko yung mga luha ko at nang bumukas na yung pinto, tinignan ko lang siya kung may violent reaction o wala.

Nang wala siyang sinabe, ako na ang nagsalita.

"Um, thank you. Thank you for opening your door for me." I slightly smile.

"You don't know how happy I am to see you once again." Dagdag ko at pinagpatuloy ko pa, "And I'm happy because you're ready to have this nice and sweet conversation with me."

Nakatingin lang siya sakin.

"Um, okay, can we talk inside?"

"Just talk." Sagot niya at okay na din yun, at least gusto niya akong makausap.

"Alexandra... I love you so much and I don't know how can I live without you. You are my joy, my sadness, my fear, my anger, and even my disgust. Every people around me reminds me of you." Hintong kong sabi at sa nakikita ko sa kanya, paiyak na siya.

Okay, I'm doing good. Kaya ko pa 'to, mapapatawad din niya ako.

Lumuhod ako sa kanya at hinawakan yung kamay niya.

"Anong... anong ginagawa mo? Tumayo ka nga dyan." Sabi niya.

May mga taong nakatingin na samin pero pinagpatuloy ko lang, "Alexandra, accept me once again. Please. I know you still love me."

Tumingin lang siya sakin at nanlaki mata ko nang sabihin niya yun.

"Tumayo ka na dyan." Sabi niya.

I slightly smile and I can't hide my joy, tumayo na ako at nakahawak pa din ako sa kamay niya.

"Pulutin mo mga pagkain. Hindi mo dapat nilalapag dyan." Sabi niya at ginawa ko naman ito.

Ngumiti ako, "Thank you."

"At umalis ka na."

"Wait. What did you say?" Gulat kong tanong.

"Hindi mo ba ako narinig? U. Ma. Lis. Ka. Na." Inis na sagot niya.

"But, you said that-"

"Wala akong sinabe na magkakabalikan pa tayo, okay?"

"Alexandra, please-"

"No. Kaya kung ako sayo, aalis na ako." Sabi niya at papasok na siya ng kwarto ng bigla kong niyakap yung dalawa niyang tuhod.

Napahinto siya at nilapag ko ulit yung dala dala kong pagkain.

"Zac, ano bang- ano bang ginagawa mo?!" Gulat niyang sabi.

"PLEASE! FORGIVE ME!" Sigaw ko at yung mga tao, huminto para tignan kami at yung iba napapalabas ng kwarto.

"Zac, tumayo ka nga. Dali na. May mga tao dito, gustong matulog. Alis na."

"I LOVE YOU!"

At naghihiyawan silang lahat. Napatingin si Alexandra sa kanila at humihindi pa siya.

"Zac, Zac, bitiwan mo ko."

"PLEASE, BABY!"

Nanlaki mata niya at yung mukha niya naiinis na pero deep inside alam kong kinikilig na 'to. At sinasabe niya sa mga tumitingin na wala lang 'to.