Hidden Identity [COMPLETED] #Wattys2017

H I - hit 32

Jace's POV

Hindi ko namalayang nakatulog pala ako. Nagising lamang ako nang makaramdam ako ng paninitig.

"You're awake." Anunsyo ni Katrina na nasa harapan ko na pala. Wala na ang bakas ng pag iyak niya. Para bang she went back to normal at walang ibang iniisip.

Umayos ako ng upo at mataman siyang tinignan.

"Okay ka na ba?" I asked.

Tumango lamang siya at ngumiti ng bahagya. She stood up straight and faced my window.

Gabi na pala. Masyado ata akong napagod para makatulog ng ganito katagal.

Nilapitan ko siya at ginaya ang ginagawa niya. Ingay lamang ng nanggagaling sa aircon ang maririnig sa aking silid.

"Jace.." napatingin ako sa kanya nang tawagin niya ang pangalan ko.

"Is there something you wanted to say?" Tanong ko. What might that be?

"Do you.. really meant what you've said to me?" Dahan dahan niyang pagsasalaysay. Sandali akong natigilan. Nakapagsabi na ba ako sa kanya tungkol sa tunay kong nararamdaman?

I felt my face heat up. Iniwas ko ang aking tingin at pinakatitigan na lamang ang mga ilaw mula sa labas ng bintana.

"Remember.. that night." Pagpapatuloy niya.

"You called me."

Nanatili lamang akong tahimik. Bakit ba pinatatagal niya pa? I'm feeling tensed. Gusto ko nang malaman kung kailan ko nasabi sa kanya ng deretso ang mga katagang iyon.

Humarap siya sakin at nakita ko iyon through my peripheral vision. Ayokong tignan siya. Baka makita niyang.. argh. Basta.

"I heard it."

"Wh.." hindi ko maituloy ang sasabihin ko. Bakit ba pagdating sa kanya ay napupuno ng kaba ang dibdib ko?

When is that night I professed my feelings for her? Na gising siya at narinig niya. Magkaharap ba kami no'n o... ano?

"You love me.. do you?" Napaharap ako sa kanya.

And when I saw how innocent her face is, I got stiffed. Parang tumigil ang pag ikot ng mundo. Lumiwanag ang kanyang paligid at napuno ng pag asa ang puso ko.

Her face.. reminds me of hope.

She slowly raised her hand and touched my face.

"I love you, Jace." She said as she reaches for my li--

"Jace?" Nagising ako sa bigla niyang pagtawag sa akin. She's tapping my face lightly. I was day-dreaming. Tss.

"Uhm.. ano?" Sagot ko. I almost stuttered but I composed myself.

"I'm asking you." Humarap siyang muli sa bintana. She looks so serious. And its making me.. nervous.

"Hm.. I.. You..--" ano bang dapat kong sabihin?

"Its okay. Don't pressure yourself too much." Sabi niya at humarap sa akin ng nakangiti. Her eyes doesn't show any emotions. Paano niya nagagawang itago iyon mula sa akin?

"Katrina.." Am I being hesitant? Why do I have to feel nervous? Ito ang pinoproblema ko kanina diba? Now I had time pero bakit parang hindi ko pa kaya?

"I just wanted to say.. I.. love you too." Nakangiti niyang saad. My jaw dropped in an instant.

"A-Anong.. sabi.. mo?" Literal akong hindi nakakurap at hindi nakagalaw. Did I heard it right? Mahal niya ako?

"I said.. I lov--" bigla siyang napahawak sa noo niya.

Umalalay agad ako at hinawakan siya.

By then, she collapsed. Doon ko lang naramdaman ang init ng katawan niya. She had fever! Da*n. Tsk.

Mabilis kong narating ang kotse ko at isinakay agad siya sa loob. As I've buckled her up, I immediately started the engine and drove our way to the hospital.

Pagkarating namin doon ay agad akong tinulungan ng mga nurse upang maipasok si Katrina sa loob. Inihiga siya sa kama at dineretso na sa emergency room.

Hindi ko na nagawa pang pumasok dahil hinarangan na nila ako.

Naihilamos ko ang aking mga kamay sa mukha ko.

Kailangan ko bang ipaalam ito sa mga Buenavista? Sila ang tumatayong legal guardian ni Katrina, pero alam kong ilalayo lang siya nila mula sa akin.

Si Alliana!

Pero.. masyado na siyang naiipit sa problema ni Katrina.. namin ni Katrina.

Hindi naman pwede ang mga kaibigan ko dahil may kanya kanya din silang inaasikaso.

Si Ria.. kababalik lang ni kahapon sa America.

Aish.

Kung meron lang akong choice. Hinding hindi kita kakailangan dito....

STEIFEEEEEEEEEEN!!!

Steifen's POV

As I've arrived at the hospital, I immediately looked for..

"Katrina Buenavista, please?" I asked the nurse. She answered and pointed out the emergency room.

Why is she still there?

God please.. don't take Katrina away from us yet. Please let her live.. help her live..

I prayed as I ran towards the room.

I, then, saw Jace walking around the area nervously. Its all written down on his face.

"Jace."

He just looked at me like he doesn't need me here. As expected.

But still.. I should be here. Katrina is my sister. And I am incharge of her. Why does this have to happen so fast?

"Excuse me.." our attention locked up onto the doctor.

"How is she?" Jace asked. The doctor just looked at us one by one. I know what he means.

"I'm her brother." By that he nodded as if he's commanding me to follow him.

We left Jace dumbfounded. Of course, he would be. But I'm sure he won't leave my sister behind just to know the truth between me and Katrina.

Her sake first.