Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 6

Με το που μπαίνουμε μέσα στην πολυκατοικία βιάζομαι να πάω στο διαμέρισμα μου. Χρειάζομαι οπωσδήποτε λίγο χρόνο να σκεφτώ τι έγινε. Τα φιλιά του Άλκη με έχουν αναστατώσει τόσο που δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά. Τον ακούω να μου λέει να συναντηθούμε, αλλά αυτή τη στιγμή το μυαλό μου δεν μπορεί να επεξεργαστεί τίποτα. Από τότε που με φίλησε αισθάνομαι να έχω παραλύσει και λειτουργώ καθαρά μηχανικά.

Μπαίνω στη μπανιέρα, αφού την έχω γεμίσει με το αγαπημένο μου αφρόλουτρο, και αφήνω όλη την ένταση να φύγει από πάνω μου. Κλείνω τα μάτια μου και η σκηνή του φιλιού παίζει επανειλημμένα στο μυαλό μου. Νιώθω τόσο ερωτευμένη! Πως κατάφερε να μπει τόσο γρήγορα στην καρδιά μου, ούτε με τον Σταύρο που τον ήξερα ένα χρόνο και νόμιζα ότι τον αγαπούσα δεν ένιωσα έτσι. Τελικά όλα είναι θέμα χημείας, τη στιγμή που ενώθηκαν τα χείλη μας τα πάντα διαγράφηκαν από το μυαλό μου και ένιωσα ότι βρήκα ένα χαμένο κομμάτι που μέχρι τότε δεν ήξερα καν την ύπαρξη του.

Αχ, τι μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος, δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου! Μέχρι χθες ορκιζόμουν ότι δε θα αφήσω κανέναν να μπει μέσα στην καρδιά μου και θα κρατάω τις αποστάσεις μου για να μην πληγωθώ ξανά. Πως έφτασα τώρα στο σημείο να τα ξεχνάω όλα; Αν προχωρήσει η σχέση μας με τον Άλκη και μετά με προδώσει δε θα το αντέξω! Είμαι έτοιμη να πάρω ένα τέτοιο ρίσκο; Πως θα καταφέρω να ορθοποδήσω μετά, όταν νιώθω ήδη τόσα πολλά για αυτόν τον άνθρωπο; Το κυριότερο όμως ερώτημα όλων είναι αν μπορώ να τον εμπιστευτώ. Το ένστικτο μου λέει ότι δεν είναι σαν τους άλλους. Μπορεί να είναι πολύ όμορφος και να με τρομάζει όλη αυτή η τελειότητα, αλλά δεν δείχνει επιφανειακός. Καταφέρνει και βλέπει στη ψυχή μου ακόμα κι όσα εγώ θέλω να κρύψω. Και από ότι κατάλαβα από τη συζήτηση μας σήμερα, δεν είναι ο ανέμελος νέος που κάνει συνέχεια χαβαλέ, όπως θέλει να δείχνει προς τα έξω. Κουβαλάει το δικό του φορτίο που είναι πολύ πιο βαρύ από μια αποτυχημένη σχέση. Όταν κατάφερε να συμφιλιωθεί με ένα τόσο μεγάλο γεγονός, όπως ο θάνατος των δικών του, πως μπορώ εγώ να μεμψιμοιρώ για ανοησίες. Πρέπει επιτέλους να προχωρήσω μπροστά όσο δύσκολο κι αν φαντάζει.

Μετά από πολλή ώρα και αφού το νερό έχει κρυώσει για τα καλά βγαίνω έξω, τυλίγομαι με την πετσέτα μου και στεγνώνω τα μαλλιά μου. Αφού έχω βάλει τις πυτζαμούλες μου ξαπλώνω στον καναπέ αγκαλιά με την κουβερτούλα μου και παίρνω τηλέφωνο την κολλητή μου για να της πω τα νεότερα. Οι τσιρίδες της πρέπει να ακούστηκαν παντού και ο ενθουσιασμός της παρασέρνει και μένα και με κάνει να θέλω να χοροπηδήσω από τη χαρά μου λες και είμαι πεντάχρονο που ανοίγει το δώρο του από τον Αϊ Βασίλη. Όταν βέβαια ακούει ότι τον άφησα να με περιμένει με σκυλοβρίζει, μη ξεχνιόμαστε κιόλας, και μου το κλείνει για να πάω να τον βρω. Προτιμώ όμως να αφήσω αυτή την συνάντηση για αύριο και προσπαθώ να κοιμηθώ για να μην τον σκέφτομαι.