Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 64

Άλκης POV

Συζητάμε χαλαρά για λίγο ακόμα με τον αδερφό μου και μετά εκείνος φεύγει για τη δουλειά του. Μου υπόσχεται ότι δεν θα καθίσει παραπάνω και θα έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Για να δούμε αν θα κρατήσει αυτή την φορά την υπόσχεση του, μιας και είναι γνωστός εργασιομανής. Εγώ αποφασίζω να μείνω μέσα στο σπίτι. Δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τουρισμό παρότι είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στο Λονδίνο. Εξερευνώ για λίγο και τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού και κάνω κατάληψη στον ξενώνα. Μην έχοντας τίποτα άλλο να απασχοληθώ τακτοποιώ τα ρούχα μου στη ντουλάπα για να περάσει η ώρα. Σπουδαία απασχόληση βρήκα, σε λίγο θα γίνω χαρωπή νοικοκυρά, που κατάντησα! Όταν ξεμένω από κρεμάστρες πάω να πάρω από το δωμάτιο του Δημήτρη.

Μπαίνοντας μέσα παρατηρώ δυο κορνίζες στο κομοδίνο του που δεν τις είχα προσέξει πριν αφού είχα ρίξει μόνο μια ματιά από έξω. Πλησιάζω, κάθομαι στο κρεβάτι του και τις παίρνω στα χέρια μου. Στην μια είμαστε οικογενειακώς από τις τελευταίες διακοπές που είχαμε πάει όλοι μαζί στην Τήνο. Εκείνος ήταν 18 και εγώ μόλις 8 χρονών, παρόλα αυτά θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Εκείνος δεν ήθελε με τίποτα να έρθει γιατί ήθελε να πάει διακοπές με τους φίλους του για να γιορτάσουν την επιτυχία τους στις εξετάσεις και ότι από το φθινόπωρο θα ήταν φοιτητές. Με τα χίλια ζόρια ήρθε και μόνο όταν του υποσχέθηκαν οι γονείς μας ότι θα τον αφήναν να πάει ένα τετραήμερο και με την παρέα του. Εγώ ήμουν τόσο χαρούμενος που είχε έρθει ο Δημήτρης μαζί μας, που δεν ξεκολλούσα από πάνω του και δεν τον άφηνα σε ησυχία. Ήξερα ότι θα έφευγε για να σπουδάσει στην Θεσσαλονίκη και ήθελα να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μαζί του γινόταν. Τότε τον θαύμαζα πάρα πολύ και ήθελα να του μοιάσω. Στα μάτια μου φαινόταν θεόρατος και όταν ασχολιόταν μαζί μου ένιωθα πολύ σπουδαίος. Παρά την αρχική του γκρίνια λοιπόν είχαμε περάσει τέλεια εκείνη τη βδομάδα και από ότι φαίνεται διάλεξε να κρατήσει αυτή την ανάμνηση για να την βλέπει κάθε μέρα όταν ξυπνάει κι όταν πέφτει για ύπνο.

Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η δεύτερη φωτογραφία, στην οποία ήμασταν μαζί και ήταν από έναν αγώνα ποδοσφαίρου που συμμετείχα. Στο γυμνάσιο είχα γραφτεί σε μια μικρή ομάδα και έκανα σαν τρελός πιστεύοντας ότι είμαι τρανός ποδοσφαιριστής που σίγουρα θα κάνει καριέρα στις μεγαλύτερες ομάδες του εξωτερικού. Θυμάμαι καλά εκείνον τον αγώνα γιατί οι αντίπαλοι μας ήταν πολύ καλοί και στο παρελθόν μας είχαν νικήσει πολλές φορές. Εγώ είχα ζητήσει από τον Δημήτρη να έρθει για να μας στηρίξει κι εκείνος παρότι ήταν ήδη 24 και είχε αρχίσει να δουλεύει και έμενε σε δικό του σπίτι, δεν μου αρνήθηκε κι ήταν εκεί. Ο αγώνας ήταν ισόπαλος μέχρι τελευταία στιγμή και στο παρά πέντε βάζω το νικητήριο γκολ. Οι πανηγυρισμοί μας ήταν έξαλλοι και με το που σφύριξε την λήξη ο διαιτητής ο Δημήτρης έρχεται και με σηκώνει στους ώμους του κι οι γονείς μας φυσικά δεν έχασαν να αποθανατίσουν τη στιγμή. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα είχε κρατήσει αυτή τη φωτογραφία και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Τελικά πρέπει να κάνω μια συζήτηση μαζί του όταν γυρίσει, θέλω πολύ να μάθω τι μας οδήγησε να γίνουμε δύο ξένοι.