Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 55

«Δεν πάμε να φάμε; Είναι κρίμα να κρυώσουν τόσα φαγητά.» Τέτοια ευφυέστατα σχόλια μόνο εγώ θα μπορούσα να κάνω σε μια τέτοια στιγμή.

«Τζένη!» με επιπλήττει η μητέρα μου.

«Τι θέλετε να σας πω επιτέλους; Όλο αυτό μου ήρθε πολύ ξαφνικό. Εννοείται ότι αγαπώ τον Άλκη και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, απλά δεν έχω καθίσει να σκεφτώ για το μέλλον.»

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο, αυτό φτάνει, εξάλλου ο μόνος λόγος που έγινε αυτή η συζήτηση σήμερα είναι επειδή θέλω να είμαι σωστός απέναντι στους γονείς σου και απόλυτα ξεκάθαρος. Μην ανησυχείς δεν υπάρχει κανένα κρυμμένο δαχτυλίδι.» μου λέει ο Άλκης για να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης του.

Ξαφνικά νιώθω πολύ γελοία με την αντίδραση μου, αφού ξέρω πόσο ευαίσθητος είναι όσο αφορά το θέμα της οικογένειας του και δε θα μπορούσε παρά να μην σεβαστεί τη δικιά μου. Αχ, είναι τόσο γλύκας κι εγώ μόνο βλακείες ξέρω να πετάω κι αυτός τα δέχεται όλα. Τι έκανα για να αξίζω ένα τέτοιον άνδρα; Μακάρι να μπορέσω να του προσφέρω όλα όσα δικαιούται.

«Σ' αγαπάω πάρα πολύ, θέλω να το ξέρεις αυτό και να μην αμφιβάλλεις ποτέ για τα αισθήματα μου. Είσαι ο θησαυρός μου και είμαι πάρα πολύ τυχερή που σε βρήκα.» του λέω κοιτάζοντας τον βαθιά στα μάτια για να δει την αλήθεια των λόγων μου. Τον βλέπω να χαμογελάει σαν μικρό παιδί και δεν μπορώ να μην τον φιλήσω.

Απομακρύνομαι όταν ακούω τον μπαμπά μου να ξεροβήχει και αισθάνομαι τα μάγουλα μου να έχουν γίνει κόκκινα σαν παντζάρι. Η μητέρα μου πάλι μας κοιτάει με ένα βλέμμα λατρείας και ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Η συμπάθεια της προς τον Άλκη είναι παραπάνω από οφθαλμοφανής.

«Ελάτε να φάμε.» δίνει το πρόσταγμα η μητέρα μου και σηκωνόμαστε όλοι για το τραπέζι.

Με το που καθόμαστε μπουκώνει το πιάτο του Άλκη μέχρι πάνω για να δοκιμάσει από όλα όπως λέει. Αυτός τρώει με χαρά τα πάντα και πριν προλάβει να τελειώσει η μητέρα μου του ξαναγεμίζει το πιάτο. Έχει βαλθεί να τον σκάσει δεν εξηγείται αλλιώς, παρόλα αυτά ο Άλκης συνεχίζει να τρώει ακάθεκτος και να της κάνει κομπλιμέντα για την μαγειρική της όλη την ώρα. Τέτοια να εξακολουθήσει να της λέει και δεν μας βλέπω να σηκωνόμαστε ούτε αύριο από εδώ.

Όταν φτάνει η βραδιά στο τέλος χωρίς άλλα ευτράπελα και με τον Άλκη να στέκεται ακόμα στα πόδια του παρά τους τόνους φαγητού που κατανάλωσε, γίνονται οι απαραίτητοι χαιρετισμοί με τους γονείς μου οι οποίοι δεν παραλείπουν να τον ξανακαλέσουν σπίτι μας με τη μητέρα μου να επιμένει να έρχεται καθημερινά να τρώει μαζί μας. Τι κόλλημα που έχει με το φαγητό αυτή η γυναίκα, δεν θα την καταλάβω ποτέ!