Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 49

Νίκος POV

Βλέπω την Δήμητρα να φεύγει τρέχοντας από κοντά μου και αναθεματίζω τον εαυτό μου που έδρασα τόσο παρορμητικά. Δεν έπρεπε να την έχω φιλήσει εφόσον τα έχει με τον Κώστα. Τόσα χρόνια το σεβόμουν αυτό κι ήμουν στο παρασκήνιο, κρύβοντας κάθε συναίσθημα μου μόνο και μόνο για να μην καταστρέψω την ευτυχία τους, μου αρκούσε που την έβλεπα καλά, και τώρα βρέθηκα να μπαίνω ανάμεσα τους. Δεν μ' αρέσει να είμαι το τρίτο πρόσωπο και πόσο μάλλον όταν απέναντι μου έχω έναν άνθρωπο που θεωρώ φίλο. Πως τα έκανα έτσι ρε γαμώτο; Και όσο σκέφτομαι ότι είμαστε όλοι μαζί διακοπές και μένουμε στο ίδιο σπίτι, με πιάνει πανικός. Πως θα δείχνουμε σαν να μη συνέβη τίποτα; Πως θα αντέξω να σκέφτομαι ότι είναι στο διπλανό δωμάτιο και κάνουν ένας Θεός ξέρει τι;

Μέχρι πριν είχα συμβιβαστεί ως ένα σημείο με την κατάσταση και απλά ήταν όλα στην φαντασία μου, ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Δεν ήλπιζα να γίνει κάτι και ούτε σκόπευα να το αλλάξω αυτό. Την είχα μόνο στο μυαλό μου σαν την ιδανική γυναίκα κι ευχόμουν κάποτε να είμαι κι εγώ τόσο τυχερός όσο κι ο Κώστας για να βρω κάποια που να της μοιάζει. Αυτό βέβαια αποδείχτηκε πιο δύσκολο από όσο θα ήθελα γιατί καμία δεν ήταν σαν αυτήν και έτσι κατέληξα να κάνω μόνο περιστασιακές σχέσεις που δεν σήμαιναν τίποτα για μένα. Δεν είναι εύκολο να έχεις δίπλα σου το τέλειο και να πέφτεις σε συγκρίσεις.

Πολλές φορές σκεφτόμουν πως θα ήταν τα πράγματα αν ήμουν εγώ αυτός που την έβλεπε πρώτος; Θα μου έδινε τότε μια ευκαιρία ή θα διάλεγε πάλι τον Κώστα; Και οι δυο τους είχαν πάει από τον Σεπτέμβριο για την εγγραφή στη σχολή και παρέμειναν εκεί περιμένοντας τα μαθήματα να ξεκινήσουν, ενώ εγώ σαν κλασικός Έλληνας φοιτηταράς πάτησα το πόδι μου στα μέσα του Οκτώβρη μόνο και μόνο για τα εργαστήρια, ώστε να παρατείνω τις διακοπές μου μέχρι τελευταίας στιγμής. Όσο όμως εγώ έκανα τη dolce vita μου, αυτοί είχαν ένα μήνα στη διάθεση τους να έρθουν πιο κοντά, οπότε τους γνώρισα σαν ζευγάρι. Ακόμα σιχτιρίζω τον εαυτό μου για εκείνη την αργοπορία. Έτσι για τρία χρόνια κρατούσα μέσα μου ότι ένιωθα, διστάζοντας να το ομολογήσω καλά καλά και σε μένα τον ίδιο.

Και όλα θα συνέχιζαν μια χαρά αν δεν ερχόταν ο τσακωμός και ο μίνι χωρισμός τους. Μέχρι τότε πίστευα ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα όμως βλέποντας ξαφνικά την Δήμητρα απογοητευμένη και στεναχωρημένη, άρχισαν να μου μπαίνουν ξανά ιδέες στο μυαλό. Αν δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα στη σχέση τους όπως πίστευα; Ένα φως φαινόταν στον ορίζοντα για μένα κι αισθανόμουν να μου δίνεται μια ευκαιρία από το πουθενά. Από την άλλη όμως είχα τύψεις που η χαρά μου προερχόταν από ένα χωρισμό και τη θλίψη δυο δικών μου ανθρώπων, κάνοντας με να νιώσω τελείως ποταπός.