Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 11

Η σχέση μου με τον Άλκη όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο καλή και δοξάζω τον Θεό που βρέθηκε στο δρόμο μου. Είναι όλα όσα θα μπορούσα να ονειρευτώ και ακόμα παραπάνω. Περνάμε όλη την ώρα μας μαζί καθώς εκτός από τη σχολή πλέον έχει εγκατασταθεί κανονικά στο σπίτι μου. Από την πρώτη κιόλας στιγμή επέμενε να ξενοικιάσει το δικό του σπίτι και να φέρει τα πράγματα του στο δικό μου και να μοιραζόμαστε το ενοίκιο, και παρότι η πρόταση του είναι λογική και συμφέρουσα δεν ήθελα να βιαστούμε με φόβο μήπως το μετανιώσει. Οπότε ένα μήνα μετά, ακόμα πηγαινοέρχεται από τον ένα όροφο στον άλλο.

«Ρε, μωρό μου, δεν με λυπάσαι καθόλου; Για πόσο καιρό θα πρέπει να κάνω αυτή τη διαδρομή; Δεν πείστηκες ότι αυτό που νιώθω για σένα δεν είναι ένας απλός ενθουσιασμός;» μου λέει γυρίζοντας με μια ακόμα στοίβα ρούχα.

«Σταμάτα Βασιλάκη Καΐλα την κλάψα, ακριβώς από κάτω πας όχι στην Αυστραλία. Εξάλλου ήδη έχεις γεμίσει όλα τα συρτάρια μου με τα πράγματα σου. Απορώ αν σου έμεινε τίποτα άλλο!»

«Ξέρεις πόσες θα παρακάλαγαν να μένουν μαζί μου κι εσύ ακόμα μου κάνεις τη δύσκολη;»

«Αφού έχεις τόσο μεγάλη ζήτηση, τι κάθεσαι με μένα, πήγαινε μην σου στερώ την τύχη σου.» απαντάω νευριασμένα.

«Γιατί το κάνεις τώρα αυτό; Πόσες φορές πρέπει να στο πω ότι μόνο εσύ υπάρχεις για μένα, είσαι το άλλο μου μισό και δε σ' αλλάζω με καμία.» Με παίρνει στην αγκαλιά του και με φιλάει.

«Σ' αγαπώ τόσο πολύ που φοβάμαι να μη σε χάσω.» λέω χαμηλόφωνα και δεν πιστεύω ότι μου ξέφυγε τόσο απλά το σ' αγαπώ. Δεν είμαι από αυτούς που το ξεστομίζουν εύκολα αλλά με τον Άλκη από την αρχή ένιωθα τόσα πολλά πράγματα, που όσο περνούσαν οι μέρες μου γινόταν ακόμα πιο δύσκολο να το κρατάω μέσα μου. Ευτυχώς που είμαι κολλημένη στο στέρνο του και δε βλέπω την αντίδραση του. Λες να βιάστηκα; Πριν προλάβω να αναλωθώ σε δεύτερες σκέψεις με απομακρύνει λίγο ώστε να με κοιτάζει στα μάτια.

«Κι εγώ σ' αγαπώ μωρό μου και μην ανησυχείς δεν πάω πουθενά. Δεν γλυτώνεις έτσι εύκολα από μένα. Πόσο μάλιστα τώρα που επιτέλους παραδέχτηκες τα αισθήματα σου για μένα. Ξέρεις πόσο περίμενα να σε ακούσω να μου το λες;» μου λέει γλυκά.

«Αλήθεια; Εγώ τόσο καιρό κρατιόμουν γιατί δεν ήθελα να σε τρομάξω. Περίμενα από σένα να το πεις πρώτος, αλλά από ότι φαίνεται δεν άντεξα και το ξεστόμισα.» ομολογώ.