Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 52

Νίκος POV

Τους άφησα μόνους τους, όπως μου ζήτησε η Δήμητρα, και πήγα μια βόλτα μέχρι την θάλασσα. Δεν μου αρέσει που κατά κάποιο τρόπο την παράτησα να το αντιμετωπίσει μόνη της όλο αυτό γιατί δε θέλω να πάρει εκείνη την ευθύνη πάνω της. Εγώ είμαι ο μόνος υπεύθυνος κι αν πρέπει σε κάποιον να ξεσπάσει ο Κώστας, ας το κάνει σε μένα. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πάρουν αυτή τα σκάγια. Εύχομαι ο Κώστας να αντιδράσει όσο πιο ψύχραιμα γίνεται δεδομένης της καταστάσεως.

Αισθάνομαι τόσο χάλια που με τις πράξεις μου τον απογοήτευσα και τον πλήγωσα. Τόσα χρόνια είμαστε φίλοι και οι άντρες που τιμάνε τα παντελόνια που φοράνε δεν θα την έπεφταν ποτέ στην γυναίκα του κολλητού τους. Πως μπόρεσα να παρασυρθώ έτσι; Μια χαρά κρατιόμουν μέχρι τώρα, τι άλλαξε; Δεν πρόκειται να με συγχωρέσει ποτέ κι αυτό πονάει πολύ. Θα τον χάσω κι όλα από δικό μου λάθος.

Οι σκέψεις μου με βασανίζουν για πολύ ώρα και κάθομαι σαν χαμένος στην παραλία πετώντας βοτσαλάκια στην θάλασσα για να εκτονώσω έστω και λίγο τα νεύρα μου. Τα έχω με τον εαυτό μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να με συγχωρέσω, πάντα θα με κρίνω ένοχο. Από τις έγνοιες μου με βγάζει η φωνή του Κώστα.

«Ώστε εδώ κρύβεσαι πουλάκι μου; Τι έγινε φοβάσαι να με αντιμετωπίσεις και κρύφτηκες σαν καμιά γυναικούλα;» τον ακούω να λέει και γυρίζω να τον δω. Στέκεται από πάνω μου θυμωμένος με τα μάτια του να πετάνε φωτιές. Σηκώνομαι για να είμαστε στο ίδιο ύψος και αρχίζω να του μιλάω όσο πιο ειλικρινά γίνεται.

«Για ότι κι αν με κατηγορήσεις θα έχεις δίκιο. Δεν σου φέρθηκα έντιμα και πρόδωσα την εμπιστοσύνη που μου έδειξες. Δεν αξίζω να λέγομαι φίλος σου και πονάω πολύ που το λέω αυτό, όμως οι σωστοί άντρες δεν φέρονται έτσι.»

«Ευτυχώς που το παραδέχεσαι! Δεν σεβάστηκες τίποτα!»

«Συγγνώμη! Όσες φορές κι αν το πω θα είναι λίγες, αλλά πίστεψε με ήταν υπεράνω των δυνάμεων μου.»

«Σωστά, ότι κι αν πεις ή κάνεις τώρα θα είναι πάρα πολύ λίγο. Ότι γράφει δεν ξεγράφει σ' αυτή τη ζωή.»

«Την αγαπώ ρε φίλε. Τρία ολόκληρα χρόνια καίγομαι μ' αυτό το μαράζι, να την βλέπω μαζί σου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα, όμως είχα κάνει πίσω για το καλό όλων μας. Δεν ξέρω τι με έπιασε έτσι ξαφνικά, μπορεί να μην άντεξα άλλο να το κρατάω μέσα μου. Άνθρωπος είμαι κι εγώ και λύγισα.»