☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM ☠ BÖLÜM||17

Bölüm Müziği: BLUENECK / MUTATIS

Bölüm ithafı: Neredeyse her hikayemi okuyup bana destek olan ve ismi gibi Müko olan Muko2432 gidiyor. Çok teşekkür ederim mükemmel insan. 😆😆😇😇

Keyifli okumalar...

♓♓♓

Gri bulutlu bir gökyüzünde geziyormuşum gibi bulanıktı düşüncelerim. Bir uğultu hapishanesi içine zincirlenmiş gibi zorlanıyordu kulaklarım ve başım... başım dünyanın merkezine konulmuş gibi baskı altında ve ağrı içindeydi.

Gözlerimin üzerinde ki o büyük ağırlık, acılara kilitli gibi açılmak istemiyor, bir kaç gözyaşı yüzünden gözüme batan kirpiklerim canımı yakıyordu.

Uyuşuk olan ayaklarımı ve ellerimi oynatmak için uğraştım sadece. Ufacık bir tepki, bebeklerin ilk nefesi gibi gelecekti vücuduma hissedebiliyordum. En azından, küçükte olsa bir azim gösterisi, iyi gelecekti bana, biliyordum.

Derin bir nefes aldığım sırada, oldukça yoğun hissettiğim baş ağrım, enseme kadar saplandı, kuruduğunu, ciğerlerimde ki zımpara hissi yüzünden anladığım dudaklarım aralandı bir çığlık için, kırık ses tonum hiç beklemeden can bulurken bir bağırış olarak, gözlerimi sıkarak kendime daha çok acı çektirdim.

Saniyeler geçti sadece ve ardından uğultulara hapsolmuş kulaklarım, onları karanlık ve köhne bir yere çeken o boğuk sesi duydu.

"Çaylak?"

Kelimenin ve o ses tonunun kime ait olduğunu çok iyi bilmek bir yana, duyduğum anda aklıma üşüşen bir seri olayın da etkisiyle, bedenimde toplanan sinirin yarattığı ezici üstünlük ile gözlerimi bile aralayacak gücün, nefretten beslenerek uyandığını duyumsadım.

Bulanıkta olsa, karanlıktan sıyrılıp belli bir görüntü veren gözlerimin takıldığı ela gözlerdi, ilk olarak onun bakışlarını yakalıyor olmam tuhaf değil, aksine bana öfkeyi hatırlatan belli birer araçtı sanki, "Nerede O?"dediğim anda, belki kırık ve güçsüz çıkan ses tonum yüzünden pişman olmalıydım ama değildim.

Son yaşadıklarım, o anların geçmişine sahip olan Asil'in sesi ile zihnimde oynamaya başladığı anda başıma geçirilen o ağırlığın yüzünden gözlerimde oluşan deprem ruhumda ayağa kalkmıştı.

Evimize davetsiz bir misafir girmiş, onu yakalamak istediğim anda beni bayıltmıştı. Ben ise hiçbir halta yaramamış arkamdan bile yaklaştığını hissetmeden, henüz uyanmıştım.

Sahi, neredeydim ben? Nasıl bir ezikliğin ortasına düşmüştüm?

Cevap verir gibi, dışarıdan gelen bir kaç mekanik sesin etkisi kulaklarımda yankılandı,"Bursa'da onlarca evi soyan hırsızlık çetesi bu akşam da..."daha fazla dinlemedim.

Beklemedim. Başım ağrısa bile döndürdüm bakışlarımı hareket ettirmek için. Yabancı değildi gözüme çarpan tıbbi malzemeler ve o iğrenç steril koku. Bir ambulansın içinde hareket etmeye bile zorlanarak oturuyordum.

Tanrım, ne kadar acınacak bir durumdaydım!

"Seni yaraladıktan sonra korkup kaçmış olmalılar. Seni bulduğumda kendinde değildin, arkalarından koşmak aklıma..."diye konuşurken aniden susması üzerine, gözlerimi üzerine çevirdim. Kaşları çatılı, bakışları ani gelen bir düşüncenin etkisi ile afallamış gibiydi.