☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM|||7

'Gülmek dudaklarda eğri, asıl yansımaları gözlerde.'

-Meltem KORKMAZ ~şiir~

Bölüm Müziği: 2CELLOS///HURT

BÖLÜM İTHAFI: Tabiki de bir an olsun desteğini esirgemeyen biricik okurcan MrsGargamel seni seviyorum müthiş yorumları ile gülümseten okurcan ve çoğu ilk yorumun sahibi.

Multimedya: MUSTAFA... -Aşığım yav ben o çocuğa o derece hayranlık yani :D

Sakin okumalar...

♓♓♓

Çelişki yaşamak oldukça zordu. Çoğu insan kendine güvenir, asla yapmam dediği şeylerle başa çıkabileceğini düşünürdü ama o olgular karşısına çıktığı zaman özgüveni havası alınmış bir balon gibi söner, yapabilir miyim çelişkisi zihnini kemirmeye başlardı.

Basit bir örnekle, dağın tepesinde olan bir kişi, aşağıya bakmazsa eğer bunu yapabileceğini bilir ve kendine güvenirdi. Adımlarını temkinle atar, her bir metre ile birlikte kendine olan özgüveni oldukça yükselirdi fakat ayağının altından kayan küçük bir taş parçası, koparak metrelerce yükseklikten yere düştüğü vakit, ne kadar yüksekte olduğu gerçeği zihnine bir sille gibi çarpar, dağılmak kelimesi, özgüven parçalanmasını nitelerdi.

Bende her zaman, Kaf dağının tepelerinde gezerdim. Şu piç hayatta karşıma çıkabilecek en ufak herhangi bir sorun ya da olaya karşı oldukça açık sözlü ve fikirli olacağıma inanır, karşıma çıkan her şeyi tek seferde çözeceğimi içten içe bilirdim ama ayaklarımın altından bir taş kopmuş ve sonsuz Boşlukta acı bir çığlık bırakarak yok olmuştu.

Annemi öldürdüm...

Ne kadar basitti. Okurken 1 saniye alıyor, iki kelime, 6 heceden ve 14 harften oluşup bir araya gelerek cümle oluşturuyorlardı.

Ama o kadar basit değildi.

Büyük bir hayatın belki de, en büyük pişmanlığını, hüznünü, öfkesini, nefretini taşıyordu bu kelimeler. Duyularımdan süzülüp algılarıma karıştıkları anda, uzun yıllar sonunda ilk kez dehşete sürüklemişlerdi beni.

Anlam vermek güç geliyordu. Sadece sessizce denizi izlerken, bir bıçak gibi ortamda ki sükutu yararak, her şeyi alt üst eden bu cümle, anlamları yanında alıp götürmüştü sanki, ne konuşacağımı ne düşüneceğimi bilmiyordum.

Lanet olası anlamlar birbirine karışmış, düşünceler dehşet içinde zihnimin kuytu köşelerinde alarma geçmiş, her şey yerlere saçılmıştı.

Ah! Hayat. Ne kadar da oruspu çocuğuydu böyle, hiçbir şekilde anlam veremiyordum ona, tek yapmak istediğim sabah akşam aralıksız küfür etmekti.

Fakat aniden başını çevirip, gözlerimin içine kilitlenen, göz bebekleri titreyen mavi irisler, bir şey bekler gibi yüzümü arşınlamaya başlamıştı. Ben ise ne diyeceğimi dahi bilmiyordum.

Yani gerçekten, birisi, hatta sizin yaşınızda birisi aniden, annemi öldürdüm, dediği zaman alkışlayıp sarıldıktan sonra, kafasını okşayıp,"Aferin oğluma."diyemezdiniz ya.

"Ne?"

Tek bir kelime. Dudaklarımın arasından her bir duyguyu alıp kendi içine sıkıştırarak, büyük bir çelişki ve karmaşa taşıyıp can bulmuştu. Üstelik ne hissettiğimi kısaca açıkladığını havada yok olurken bile hissetmiştim, bir şeyleri anlamak istediğimi bariz şekilde belli ediyordu.