☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM || 31

RED / THE EVER (AŞIĞIM ADAM SANA)

Cenabet bölüm. LOL

Keyifli okumalar :)

♓♓♓

Zihnimde ki tuhaf kararsızlığın içinden kopup gelen rüzgar, düşüncelerimin şangırtısına sebepti.

Ölü insan kemiklerinden yapılan kemik tozları her ne kadar gerçek ise, gözlerimin gördükleri bir o kadar gerçek olduklarını söylüyordu.

Yalan.

Gerçek.

Yalan ve gerçek.

Yalan bir gerçek.

Düşüncelerim tüm bunların içerisinde geziniyor ve rüzgârla beraber kanatlanan bir sinek filosu gibi zihnimin içinde dönüp dolanıyordu. Rahatsızdım bu durumdan hemde fazlasıyla.

Bu adamlar da kimdi?

"Çaylak, kim geldi?"diyerek içeriden seslenen Asil olmasa belki de, karşımda ki adamların üzerinde onları delip geçmek ister gibi gezinen bakışlarım, asla farklı bir yöne dönmeyecekti.

"Öğreneceğim."dedim, kısık çıkan sesimle. Onlar duymuş muydu bilmiyorum ancak bakışları sert ve ifadesiz bakan mavi gözlü, sarışın adam, bir adım yaklaştı.

"Biz annenin ve babanın yakın arkadaşları, Emir ve Mete."dedikten sonra arkasını döndü ve bir şeylerden emin olduktan sonra hafifçe kenara çekilip birisinin önünü açtı, karşıma çıkan genç oğlanı gösterip,"Bu da Mete'nin oğlu, Devrim."

Devrim dediği çocuk, uzun boyluydu. Tıpkı karşımda ki iki adam gibi gök mavisi keskin gözleri, yerinde duramıyor gibiydi ancak göz göze geldiğimiz anda hareketli irisleri olduğu yerde durdu ve gözlerini yalnızca bir kez kırpıp, bakışlarını benimkiler içinde sabit tutmaya devam etti. Oldukça belirgin ve çıkık olan elmacık kemikleri, kemerli burnunu belirtiyordu, üstelik onu açıklamak için uzun süre izlemeye bile gerek yoktu. Şayet yüzünde ki tüm bu detayları sıralamam için yalnızca 10 saniye yetmişti.

"Annemin arkadaşı olduğunuzu nereden bileceğim?"derken, içim ürpermişti. Bir hafta önce başıma gelenler hala zihnimde cirit atıyor ve yüzümde ki yara bandı, kolumda ki kurşun yarası başıma gelenleri vurguluyordu.

"Annenin haberi var."en baştan beri yalnızca güler bir yüzle beni ve olanları izleyen, adı Mete olan adam pozitif olmaya yemin etmiş gibi duran ses tonuyla, gergin ortamın içinde karanlık geceyi Yaran bir Şimşek gibi patlamıştı.

Herkesin gözü onun üzerine dönerken, Asil çoktan yanıma gelmişti.

"Anneni ara, Meltem."demişti sakince, dönüp gözlerinin içine baktım,"Akıl vermene ihtiyacım yok."

Kapıda duranlara baktım. Gözlerimi üzerlerinde gezdirirken, sakindim,"İçeriye geçip oturun. Annemle konuşmam gerek."dedim.

"Çaylak."diyerek beni uyaran Asil'e döndüm, gözlerimle yalnızca ela gözlerinin içine baktım. Gece karasına boyanıyordu gözleri, onun istediği itaatkar olmadığım için ve herkesin içinde onu dinlemediğim için.

Ama benim için kimse olduğunu bilmiyor muydu?

Arkamı dönüp, mutfağa ilerledim. Orada rahatça konuşabilirdim. Kapının kapanma sesini duyduğumda, mutfaktaydım ve olduğundan daha hızlı çarpıldığına emindim.

Birileri sinirlenmişti. Ancak bilmeliydi;

Ben Meltem KORKMAZ'dım.

Sevmez, bağlanamazdım.