☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM||11

BÖLÜM MÜZİĞİ: BLACK VEIL BRIDES /// FALLEN ANGELS
-Bu adama -grup solisti-, sesine, duruşuna hastayım.-

Multimedya gülmek isteyenlere caps Bükücü -Hazz-Yrn- den ASİL ile ilgili bir caps. Gerçekten gülme garantisi veriyorum.

İyi okumalar.

♓♓♓

Fazla uzatmaya gerek duymuyorum cümleleri, anlatabileceğim çok şey yoktur hayatımda, olay olarak. Baktığınız zaman, bir kaç klasik çerçevenin içine sığan, şaşkınlık yaratmayan cinsten basit eylemler vardı işte.

Fakat onun dışında kalan ve oldukça az olmalarına rağmen hayatımda kocaman yer kaplayan bir kaç hadise vardı ki, unutmak imkansızdı.

Kocaman olan bir şeyi nasıl unuturdu ki, insan?

Düşünün mesela, bazen öylesine büyük bir boşluğun içinde hissederdim ki kendimi, bilmiş saydığım her şey bir anda anlamlarını da alıp uzaklaşmıştı yanımdan, tüm benliğim ile tutunduğum gerçekler kendi içinde tutarsızlıkla boğuşan olgular olarak süre gelmişti zihnimde.

Boşluktaydım işte.

Ardımdan esen tek bir sıfat vardı, babaydı, adı. İsmi ise Rüzgar.

Bedenime, bir uçurumun kenarında, öylesine sert bir şekilde çarpıyordu ki, her seferinde düşüyordum aşağıya o boşluktan. O büyük ve karanlık boşluk çekiyordu beni içine, kaçmak imkânsızdı.

Boşluk beni kolları arasına alıyordu.
Bazen büyük bir şaşkınlık, eğer olur da yıkarsa durmadan dönüp duran dişli motorlarımı, o zaman kendimi çok daha sığ bir boşluğun içinde buluyordum, farklı bir boşlukla daha tanışıyordum, rengi bile siyahtan farklı bir kimliğe bürünürdü.

Siyah boşluk benim için tekti, sadece ismi geçen babamın, Rüzgar'ı çarparsa bedenime işte o zaman buluyordum kendimi siyah gözlerimin boşluk ile derinleşmiş uçurumunun dibinde.

Fakat hayat, bilirsiniz ki, Piçti.

Hiçbir şekilde o siyahtan daha büyük bir boşluğun içinde terbiye etmemişti beni. Annemi yaraladığı yerden yakalıyordu beni.

Ya da, yakalamıştı.

Hayat için, geçmiş zaman ekini o kelime de kullanırken, hiçbir çekince hissetmiyordum, çünkü beni ela renkli bir boşluk öylesine derin bir tarafa çekmişti ki, belki de ilk kez siyah boşluktan çok daha derinine denk geliyordum.

Tuhaf olansa, duygularımın canını yakıyordu bu boşluk.

Ben acı ile terbiye ettiğim duygularımı elbet bedenimde ve ruhumda barındırabiliyordum fakat bu ela gözlerin içinde gördüğüm ve beni en derinlere çeken ela boşluk, öylesine tuhaftı ki, size sadece tek bir kelime ile anlatabilirim.

BOŞ.

Yani cidden boş.

Bir insanın bu kadar boş bakışlara sahip olabileceğini düşünmezdim fakat karşımda, beni bakışlarının o acı verici boşluğunun içinde tutan ela gözler, bu düşüncemi yerle bir ediyordu.

Belki de, tüm ömrüm boyunca bende saklı kaldığı için bu düşünce, o yüzden çok daha büyük bir boşluğa düşüyordum.

İnsanın en temel gerçekleri, hiçliğe karıştığı vakit, ruhu boşluğa düşerdi.