☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM||23

NF / CAN YOU HOLD ME ft. BRITT NICOLE

Dinlemenizi şiddetle öneririm.

Keyifli okumalar.

♓♓♓

Yaralanmak can acıtır fakat ruhu güçlendirir.

Defalarca kez yara aldığımı biliyordum fakat asla bu hayata karşı gelebilecek kadar güç kazanmamıştı ruhum. Gerçekler canımı yakarken çürürdü gölgem, arkasında sakladığı aydınlık korkar kaçardı geriye karanlık değil sadece siyah kalırdı. O Siyahın içinden akardı her ölü varlığım. Gölgem beni değil Ruhumdan geriye kalanları taşırdı.

Aciz miydim?

Güçsüz müydüm?

Neydim ben?

Ne için vardım peki? Sadece acı çekmek miydi kaderim? Yine Ruhumdan dökülürken ölü duygular, gölgemin siyahı kaldırırken her birini, acı çekerek ölmek miydi kaderim?

Vardım, yoktum. Dünya vardı ama ben orada yaşamıyordum, nerede olduğumuysa bilmiyordum.

Hissetmek için sonsuza kadar üşümek, ölmek içinse acıyı bekliyordum.

Sanırım.

"Meltem?"

Bu sesi kesinlikle tanıyordum. Hiçliğin peşinde olduğuna inandığım bilincim, her hissin arasından hızlıca sıyrılarak duymama yardım ederken, belki de beklediğimin dışında bir ses olduğunu düşündüm. O olamazdı değil mi?

"Meltem!"sesi yüksekti, saniyeler sanırım hızlı geçti, sesini başımı tutup kaldıran elleri izledi. Gözlerimi açamıyor, nefes alamıyordum. Canım yanıyordu, bilincim kapanmak üzereydi fakat gölge ruhum beni terk etmek niyetinde değil gibiydi.

Lanet şeyin derdi neydi?

"Asil..."diye döküldü dudaklarımdan adı. Neden söyledim, nasıl söyledim  bilmiyordum. Zaman mıydı yaveri kelimenin yoksa acı mı bilemedim.

"Lanet olsun. Nefes al Meltem,"dediği anda elimde olmadan yapmaya çalıştım söylediğini fakat yapabildiğim tek şey köpek hırıltısıydı, ruhum can hıraş bir bedenin taklidini yapıyor fakat asla gölgemin kaybolan aydınlık yüzünün elleri arasına teslim etmiyordu bedenimi.

Ben Ölmek istiyordum, ruhum benden ne istiyordu?

"Lanet olsun Meltem, al şu nefesi."diye bağırdığı anda soğuyan tenimden bir gözyaşı daha düştü. Bu düşen neyin umuduydu peki? Ölmemeyi mi umut ediyordum, yoksa onun kolları arasında son nefesimi vermemeyi mi?

Bu umut ne içindi?

"Meltem hadi bebeğim,"dedi sakince, bağırmıyordu,"Meltem al şu nefesi, lanet olsun, lütfen."dedi yalvarır gibi.

Göremiyor muydu?

Bir dakikadır yanımdaydı, günlere Sığacak düşünceler zihnimden akıyordu ve artık gidiyordum. Beni bırakma niyetinde olmayan ruhumu bırakıp gidiyordum.

"Meltem, ben Şeytan'ım, dokunursam yanar mısın?"diye sorunca, düşünceler durdu,"Şeytanın nefesi ateştir, seni yakar mıyım?"sessizce söylediği her kelimeyi duymuştum.

Ne yapacaktı? Hayatını dudaklarımdan ruhuma mı üfleyecekti? Bunu yaparsa yanar mıydım?

Cayır cayır.

Fakat o bunu beklemedi. Bugün daha bir kaç saat önce çenemde hissettiğim o yumuşak dudaklar, kapandı dudaklarıma. Parmakları dudaklarımı büzerken, diğer yandan burnumu kapatmıştı.

Ağzımdan üflediği ilk hayat yaktı...

Yaktı ciğerlerimi, boğazımı, verdiği nefes içimde kesildi, kanattı sanki kalbimi.

İkincisi belki de ilki her yeri yaktığı için daha az acıttı canımı, üçüncüsü...dördüncüsü...

Dudaklarımdan hayatını verdi bana.

Kendine şeytan diyordu, ben ise aydınlığı kaybetmiş zavallı bir gölge.

Siyahın ateşi gösterir miydi peki kendini?

Şeytan siyaha ateşten nefeslerini üflerse, siyah yanar mıydı, yoksa bütünleşir onunla birlikte mi alazlanırdı?

Şeytan ve Siyah...

Neyin bedeli olabilirdi?

Şeytan ve Siyah...

Nereye kadar yaşayabilirdi?

♓♓♓

Prolog bölümü yani geçiş bölümü gibi oldu ama anlamı buydu. Normalde bölümün kurgusu uzundu fakat bu kadarla bırakmak geçti içimden. Siyahın Ateşi oldu bu bölüm. Şeytan ve aydınlığı kaybetmiş bir karanlık değil bu kez siyah vardı hikaye de. Bunu istedim yaptım. Beğendiğinizi umuyorum.

Yorumlarınızı kesinlikle bekliyorum.

Tenebrarumx