☠ASİL ESEN MELTEM☠

☡CEHENNEM☡

Bölüm Müziği: FLEURIE / BREATH

☡☡☡

Hayalleri gidince ölü yaşar insan.

Hayallerim öldüğünde ya da hayallerim varlığını kaybettiğinde veyahut hayallerim kendinden vazgeçtiğinde küçüktüm.

Marketlerde abla dıt dıt yapsın diye kandırılan bir çocuk kadar ufaktım belki de, ya da öcü gelir seni yer, hemen yatağa denilen farklı bir ufaklık kadar küçük.

Küçüktüm işte. Hayallerle yaşamam gerekecek kadar küçüktüm.

Hayallerle yaşamam gerekirken onları kaybedip nefes alan bir ölü olarak hayatıma devam etmiştim. Ne zavallıydım. Bir daha asla yaşamı tadamayacağımı belki de o zamanlardan hissetmiştim. Belki de ondandı duygusuzluğun ruhumda ki sarsılmaz cesareti, sebebi buydu ifadesizliğimin. Kimse bilemezdi.

Hatta ben bile bilemezdim. Ne zaman varlığın tadını alacağımı, nefes almaktan öte yaşadığımı hissedeceğimi bilemezdim.

Ta ki esen Rüzgar'ıma kadar.

Öylesine ani ve soğuktu ki esişi, Asi yakarışlarımın sesleri kesilmişti. Bunu kabullenmek istemeyen ruhum ise ayağa kalkmış her zamankinden çok daha hissiz ve sinirli olan günleri çeteleye kaydetmişti.

Günler geçerken kalbim de hissetti duyguları, öylesine tuhaftı ki ne olduğunu bile bilmiyordum.

Ta ki o geceye kadar. O gece izlerimi silip, ruhunu ruhuma karıştırana kadar.

Rüzgar ile bir olduğumuz o güne kadar ne olduğunu bilmiyordum.

Öğrendikten sonraysa hep inkar etmek istedim. Acı ile sınadım kendimi unutmayı beklerken ama olmadı hep hissettim onu. Ruhuma kazımıştı ruhunu, yaldızlarını söksem altından ateşi çıkıyordu. Ne yaparsam yapayım ne bitiyordu ne de gidiyordu.

Sonraysa sadece ruhlar değil bedenlerde birleşti ve esen rüzgarım belki de ölümünün haberini verdi bana o gece. İçime düşmüştü onun ufak bir parçası, Rüzgar'ının bir parçası, Meltem'i bendeydi.

Sonra...

Gitti.

Yağmursuz kalmış bir bulut gibi bırakıp gitti beni.

Üzerime tonlarca ağırlık bırakıp gitti.

Öylece yapayalnız kaldım.

Savaştım. Hayata karşı Savaştım ancak yokluğunun zaafı izin vermedi, hiçbir mücadeleyi kazanamadım.

Hala savaşıyorum ancak yavaş yavaş kızımı da elimden yitiriyorum. Günlerdir yüzünü göremiyorum. Onunla konuşamıyorum.

Çocukluğunda ki acılarının sebebini yüzüne vurduğum için belki de suçluyum ancak elimde olan hiçbir şey yok. Nereden geldiğini bilmesini istiyorum, kim olduğunu bilmesini fakat bunu ona dinletemeyeceğimi de biliyorum.

Kendi yaralarını sarmayı öğrenmiş birisine başka yaraları sarmayı öğretemezdiniz.

Benim yaralarım vardı, sarması acı verirdi ama kolaydı. Rüzgar'ını yanına alan bir Asi ise onun yaralarını da ruhuna taşımıştı.

Biz birbirimizin yaralarına sahiptik ve o hepsini bana bırakıp gitti işte. Ne yapacağımı bile bilmiyorum.

Mutlu eden en büyük izi ise Meltem'di ve onu kaybetmek hepsinden daha büyük bir acıyı taşıyor ruhuma.

Gerçekten dayanamıyorum.

Gücüm yok artık.

Dayanamıyorum.