☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM||29

OF MONSTERS AND MAN / HUNGER

Keyifli okumalar.

Geç geldiği için çok özür dilerim ancak okuma ve oy sayıları düşünce insan üzülüyor haliyle ancak beni uyandıran @AdelyaMaarif 'e Teşekkürler. Tek bir kişi bile olduğunu bilmek güzel bence herkes teşekkür etmeli kendisine.

Saygılar.

♓♓♓

Korku neydi?

Küçük bir çocukken bahçesinde oynayabileceğim bir evim vardı. Başımı çevirsem koskoca göğe sığan uzun ince ağaçların oluşturduğu orman bana göz kırpardı.

Bir kaç kilometre ileride yaşamın cıvıl cıvıl parıldadığı, hayatın aceleciliğine kendini kaptırmış insanların birbirine uyan adımlarının çınlattığı büyük bir meydan vardı.

Belki biraz ileride sincapların şen şakrak yaşamları, geyiklerin sessiz ve sakin evleri beni karşılardı.

Ancak ben...

Ben tuhafıtm. Ne oyun oynamayı sever ne de bir şeylere merak duyardım. Belki bir yerlerden atlayıp zıplamak güzel olabilirdi, korkusuzluğun cesaretine boyun eğen ruhumu ölümün kıyısında dolaştırmak bana zevk verirdi.

Korku benim için, uçamayan bir kuşu vurup, Bülbülleri özgür bırakmaktı.

Ancak bunu hiçbir zaman kabullenmedim.

Ben korkusuzdum.

Peki ne kadar?

Cesaret miydi, beni korkusuz yapan yoksa korkularımın nedenini bilmek mi, karar veremezdim.

Ya zavallıydım ya da değildim.

Ancak bunu hiçbir zaman bilemedim.

Kaçmak mı kolaydır yoksa kaçtığın sebeplerle savaşmak mı sorusuna işte bu yüzden hiç cevap veremezdim.

Korku neydi?

Korku; hiçlikten kaçınırken hiçlik olmaktı.

Ilık bir tenin saçlarımdan usulca kayarak yanağımı okşamasını hissettim. Bu sıcaklık tenimi donduruyordu, soğuktu.

Üşüdüm. Titredim.

"Özür dilerim."dedi kısık sesiyle.

Asil.

Ölümün gelip beni almasını beklerken düşünebildiğim tek kişi, şu an saçlarımı okşuyor ve benden Özür mü diliyordu?

Babasını yıllarca bekleyen ancak her gece annesinin yokluğa döktüğü yaşlarla terbiye edilen birisi için inanmak ve güvenmek zordu.

İnanamaz ve güvenemezdim.

Bizi yalnız bırakıp gittiği için babama öfkeliydim.

Bana katil bir piçmişim gibi davranan babaanne ve dede olacak o iki insana nefret Kusuyordum.

Çocukken annemi ağlattığı için babam gelince ona sarılmayacaktım.

Ben buydum ve böyle büyümüştüm.

Belki biraz eksik ama asla fazlası değil..

Gözlerimi açmak istedim.

İnanmak. Ya da belki güvenmek. Ya da sadece görmek. Emin değilim.

Ancak ruhum ne istediğini belli etmek ister gibi bedenimi silkeledi. Büyük bir acı her hücremi talan ederken dudaklarım büzüldü ve gözlerim hızla açıldı.