☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM||30

OF MONSTERS AND MAN / EMPIRE

30.BÖLÜMÜ GÖRDÜK YAV :')

Keyifli okumalar...

♓♓♓

Ufacık bir güven yeterdi birisinin sizi kullanarak kalbinizi un ufak etmesine. Sonra kalp kırıntılarınıza o kişinin nefesi rüzgar olur üflerdi ve Gözlerinize kaçardı ya hani tozları ağlardınız.

Boktan bir çaresizlik kilitlerdi ellerinizi ve diliniz tüm kelimeler kendilerinden geçmiş gibi sessiz ve hareketsiz kalırdı.

Zavallı mıydınız?

Evet.

Zavallı mıydım?

Lanet olsun. Evet.

Bedenim ruhuma dar geliyordu. Sinir ve stres ve aynı zamanda yoğun bir acı başımın zonklamasına, her an bir uçurumdan aşağıya atlayacakmışım gibi gergin olmama sebepti. Bağırıp çağırmak ve bir yerleri yumruklamak istiyordum. Duygular tüm yoğunluğu ile üzerime çörekleniyor gibiydi, öylesine tuhaf bir duyguydu ki nefes bile alamıyor gibiydim. Tüm sözcükler satırbaşına geldiğinde yarıda kalacaklarını bilirmiş, düşüncelerim tıpkı onlar gibiydi sanki, tek bir bağırışım hepsinin satır başı olacaktı ama yapamıyordum. Bağıramıyordum.

Kalbimi un ufak etmişti, Asil. Ona güvenmiştim. Yıllar sonra, babama rağmen, yani ömrüm boyunca güvendiğim o nadir erkeklerden biriydi, ve şimdi o güven tüm ayaklarımı kırmıştı. Lanet olası piç!

"Asil!"diye bağırdım son heceyi uzatarak. Ama sesim çıkmadı ancak ruhum dalgalandı. Hüzün, mavi bir çarşaf gibi duran ruhumun denizini öfkeyle beraber kükretti.

Sorunum neydi? Her şey tamamdı. Siktiğimin salağının tekiydim, ona güvenmiştim ve göt üstü yere çakılmıştım bu doğruydu ancak neden hüzün bu kadar yoğundu.

Ağlamayı kesmem gerekiyordu. Hem de hemen.

Ellerimle gözlerimi sertçe sildim. Vurulduğum kolum, hareketimle büyük bir acı silsilesine teslim oldu umursamadım. Titriyordum, dişlerimi sıktım. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.

Asil denen bok beyinliyi düşünmeyecektim.
Ellerim dudaklarıma gitti.

Hayır ondan izler taşımıyordu tenim. Ne pürüzlü dudaklarının sıcaklığını ve ıslaklığını, ne de ılık nefesinin bedenimi titreten nüansını.

Gözlerimi daha sıkı kapattım ve çok daha derin bir nefes aldım, öyle ki göğsüm karıncalandı. Aldırmadım. Yine.

Gözlerimi tekrar açtığımda önünde yıldızlar uçuşan gözlerime takıldı çığlığını duyduğum o kirli ruh ve bedenim tekrar irkildi. Boğazım kururken, hareket dahi edemedim.

Katil ben değildim, bu ruh benden ne istiyordu? Gözlerimi kapattım.

"Git."dedim,"Lütfen git."

Yalvarıyordum ancak çığlıkları kulaklarımı tırmalıyordu. Nefeslerim ve sesim, bu ruhun sesini dindiremiyordu.

"Rahat bırak beni."sesim yükselmişti. Kirli ruh sesini yükseltti,"GİT BURADAN!"bağırdım ve bu kez sesimi bende duydum. Sanırım başkaları da.

Saniyeler sonra, ne zaman kulaklarıma kapattığımı bilmediğim kollarımı birisi tutup indirdi, o anda keskin acıyı hissettim ve çığlık atıp gözlerimi açtım, bir yaş yanağımdan süzüldü. Canım yanıyordu, Tanrım canım çok yanıyordu.

Kirli ruhun sesi Yalanmış gibi aniden kesilmişti. Hayal mi görüyordum?

Asil tam karşımdaydı. Ela gözleri endişenin koyuluğu ile kararmıştı. Korkuyordu yüz ifadesi.