☠ASİL ESEN MELTEM☠

AEM☠BÖLÜM||40

BÖLÜM MÜZİĞİ // MIIA-DYNASTY

---

Gözlerine bakarken ellerimin arasına sıkışmış değerli bir siyah inciyi tutuyordum. Bu bana kalan günahtı. Ela gözlerinden düşen bir küçük siyah inci ruhundan kopmuştu. Bendeydi, sevgisiydi.

Bana doğru yaklaşıp ellerini belime sardı ve yanağıma hafif bir öpücük kondurdu, varlığımı saklamak ister gibi ancak kendisinde kaybolmuş gibi, tuhaf ve belirsiz, bir o kadar katıksız,"Temizsin. Hala çok temizsin. Ne olursa olsun kendime izin vermeyeceğim."dedikten sonra son sıcak nefesini boynumda soludu ve gözlerim onunla anlaşmış gibi karanlığa kapandı.

---

Gözlerimi yine kollarının arasında açtığımda, bakışları üzerimdeydi, ne zamandır böyle olduğunu kestirmek zordu, yüz hatlarını anlama çeviremeyecek kadar yorgundu hala zihnim ve karışıktı ruhum, kendimde değildim.

Zavallı birisinin sığınağına verdiği değer gibi, yalnızca akıl sağlığımı düşünür haldeydim, zavallıydım.

"Ne zamandır uyanıksın?"diye sorduğumda sakince, beni biraz daha kendine çekecek gibi oldu ancak hareket etmedi ve aynı şekilde beni izlemeye devam etti,"Bilmiyorum."dediğinde, derine inmedim, istesem de inemezdim.

"Gitmek istiyorum buradan."dediğimde aslında tek bildiğim şey, dünü hatırladıkça o anılarla pekişen görüntülerin bu odada ve bu evde olmasıydı, başını salladı hafifçe,"Bugün gidiyoruz."

Derin bir nefes almak istedim ancak gözleri bu şekilde gözlerimin üzerindeyken ve ruhuma gömülen siyah incinin ağırlığı etimi parçalarken, hareket etmek bile zordu, nefes almak ise imkansız."

Bunu anlamış gibi ela gözlerini üzerimden çekti ve komidinin üzerine uzanıp kremi kavradı, hala üzerimde sadece sutyen vardı ve bu beni düne göre daha çok rahatsız ediyordu ancak yine de sesimi çıkarmadım, yan dönerek ona sırtımı döndüğüm anda sırtıma temas eden hava, canımı yaktı, dişlerimi sıktım. Soğuk krem belime temas ettiğindeyse önce sinsi bir acı duyularıma saldırdı, gözlerimi sıkıca kapatıp bundan kurtulmaya çalıştım, saniyeler arasına bu acı yayıldı ve bir dakika sonunda artık yoktu.

Asil işini tamamen bitirdiğinde, yataktan kalktığını, bedenimin zıplamasıyla anladım. Üzerime eğilip, "Giyebileceğin rahat bir şeyler ayarladım. Seni aşağıda bekliyorum."dedikten sonra, ruhumu çalkalayan bir öpücüğü alnıma kondurdu ve beni odada yalnız bıraktığı anda, aniden nefeslerim daraldı, geçmiş anılar yakındı, üzerime gelmeleri ise kolaydı. Hiç vakit kaybetmeden ruhumu sıkıştırdıkları anda daha fazla beklemenin anlamsız olduğunu anlayıp, hızla üzerimi giyip odadan dışarıya çıktım.

Merdivenlere doğru ilerlerken uzun koridorun iki yanında bekleyen iki kişi vardı, kaşlarımı çattım, merdivenleri gördüğümde, en sonda, merdivenin iki başında iki kişi daha gördüm. Basamakları yavaşça inip, sırtım yay şeklindeyken, yanlarından geçtim. Salonun kapısında, merdivenler ile arasında 2 metre olmasına rağmen iki kişi daha vardı. Sanırım her şey bildiğimden -aslında hiçbir şey bilmiyordum- çok, çok daha fazlasıydı.

Salona girdiğimde pencere önünde üç kişinin beklediğini ve Asil ile Asil'in -birisine farklı bir şekilde seslenmeliydim- karşılıklı duvar kenarında ki koltuklarda oturduğunu gördüm. Annemin arkadaşı olan Asil'in olduğu yeri otururken bile sarsacak gibi duran görüntüsü omuzlarımı dikleştirmek istememe sebep oluyordu, annemin de kendisi gibi arkadaşları olması iyiydi.

Asil ise sakindi. Her şeyi biliyordu, olanları detaylıca öğrenmişti yoksa bu sakinliğine başka bir yorum olamazdı.

"Günaydın, Meltem."annemim arkadaşı soğukkanlı ve ifadesiz sesine sevgi bile eklemeye gerek duymamıştı, ki böylesi çok daha iyiydi.