Reneesme'nin gözünden The Twilight Saga'nın devamı.
Cullen ailesi için 2013 yılı ve sonrasını anlatıyor. Bir yetişkin Reneesme x Jacob hikayesi.
10 yıldır benimle birlikte büyüyen bir hikaye.
Stephenie Meyer'ın The Twilight Saga kitap serisinden e...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Source 1
Annie Eve | Bedtime
" Can I get a second cause I cannot get you out of my head .. And you are in my head "
ufuk • çizgisi
Sabah uyandığımda kendimi koltuğa uzanmış, kafamın altında büyük bir yastık ve üzerimde ince bir battaniyeyle buldum. Bizimkiler eve dönmüştü, bahçeden gelen seslerini duyuyordum. Saate baktığımda dokuz olduğunu gördüm. Uykumu almıştım. Kalkıp mutfağa yürüdüm ve bahçe kapısından kafamı uzattım. Bahçedeki masa gölgede kaldığı için oturmuş sohbet ediyorlardı. Jacob da yanlarındaydı. Göz göze gelince gülümsedik.
"Günaydın, dönmüşsünüz," dedim anneme bakarak.
"Buralar gerçekten harika Nessie. İyi ki gelmişiz."
"Evet, buraya ben de bayıldım," dedim bahçeye bakarak.
"Bugün planınız ne?" dedi babam.
"Jake ile şehri turlarız muhtemelen. Dün geç gelmiştik, o yüzden bugün birkaç müze gezeriz mutlaka. Değil mi?" dedim Jacob'a dönerek.
"İlk olarak iyi bir kahvaltı yaptıktan sonra bana her şey uyar." Güldüm. Ben de oldukça acıkmıştım.
"Akşam biz de size katılırız," dedi Carlisle da. Başımı salladım.
"Ben hazırlanmaya çıkayım öyleyse." Eve geri girdim.
"Bekle ben de geliyorum." Jacob da beni takip etti.
Merdivenden çıkıp odama doğru yöneldiğim sırada içeri girmeden bileğimden tutup beni kendine çekerek durdurdu.
Soran gözlerle dönüp yüzüne baktığımda, "İyi uyudun mu dün gece?" diye sordu gülümseyerek.
"Yani, biraz boynum ağrımış koltukta," diye mırıldandım.
"Ben de sabah ezilmiş bir halde uyandım. Gece beni değil yastık, direk yatak olarak kullanmaya karar vermişsin Nessie." Güldü. Ben de gülmüştüm ama utanmıştım da. Keşke uyansaydım o kalkarken ama hiç fark etmemiştim.
"Üzgünüm Jake. Ama yastık için teşekkür ederim." Hafif kızarmaya başladığımı hissedebiliyordum.
"Senden erken uyanınca yerime bir şey koymam gerekiyordu." Beni daha da utandırmaya çalışıyordu resmen. Göz devirdim.
"Ama gece beni uyandırsaydın keşke, seni bırakıp uyuyakalmışım, kötü hissettim." Tekrar ciddileşmişti.
"Senden sonra ben de uyuyakalmışım zaten."
"Kabus görmedin tekrar değil mi?"
"Deliksiz bir uykuydu." Gerçekten de öyleydi.
"Benim de öyle. Altında nefessiz kaldığım kısma kadar en azından." Omzuna vurdum şakadan. Ciddiyet buraya kadarmış.
