Déjà Vu

Deel 1

Alles word geschreven vanuit Ilse.

'Blegh mama, doe nou eens niet zo moeilijk!' Schreeuwde ik door het huis heen.
'Ilse, je bent pas negentien.' Begon mijn moeder.
'Ik ben ál negentien.' Onderbrak ik haar.
'Ik wil gewoon niet dat jij nu al alleen weg gaat.' Schreeuwde mijn moeder waarna mijn vader binnenkwam lopen.
'Wat is er hier aan de hand dat jullie zo tegen elkaar schreeuwen? De hele buurt kan meegenieten.' Vroeg mijn vader.
'Ilse wilt met Suzanne naar Frankrijk.' Zei mama boos tegen papa.
'Carla, ze is negentien. Wij kunnen haar niet meer tegenhouden.' Nam papa het voor mij op.
'Ze is nét negentien.' Riep mijn moeder verontwaardigd.
'Al een maand en een paar dagen hoor mam.' Zei ik triomfantelijk tegen mama waardoor ik van zowel mijn vader als moeder een boze blik kreeg toegezonden. Snel hield ik mijn mond dicht voordat ik zometeen helemaal niet meer mocht. Ik draaide mij van hen af en liep naar het ruim terwijl ik kijk naar de vogeltjes die heen en weer fladderde. Ondertussen hoorde ik mijn ouders op de achtergrond overleggen. Even later voelde ik een hand op mijn schouder en draaide mij naar die hand toe.
'Je mag, zolang je maar samen met Suzanne blijft en niet zonder elkaar ergens heen gaat.'
'Wauw, dank jullie wel.' Meteen vloog ik allebei mijn ouders om hun nek. 'Dankje, dankje, dankjewel!' Bedankte ik mijn ouders.
'Nou wanneer ga je?' Vroeg mijn vader, wetend dat ik waarschijnlijk toch al geboekt had.
'Bijna, in de zomervakantie, want dan kan Suzanne vrij nemen. Aangezien zij het allemaal met haar baas enzo moet regelen is het dan pas.'

's Middags reed ik met mijn auto naar Suzanne toe, niet dat het heel ver was, maar sinds ik een auto had pakte ik toch eerder mijn auto dan mijn fiets. Geen idee waar dat aan lag. Ik stapte uit de auto en gooide de autodeur dicht. Ik wilde naar de deur lopen toen ik besefte dat mijn tas nog in mijn auto lag. Er ontschoot een zucht uit mijn mond en draaide mij weer om, om terug te lopen naar de auto. Ik opende de autodeur en pakte mijn zwarte tas van de bijrijdersstoel. Toen ik die eenmaal had gepakt wilde ik weer uit de auto stappen. Helaas had ik de hoogte van mijn auto iets te hoog ingeschat waardoor mijn hoofd contact maakte met het metaal van mijn auto én heel zacht ging het helaas niet. Ik mompelde in mij zelf iets wat op "au" moest lijken en wreef even over mijn achterhoofd. Ik fatsoeneerde mij even en liep het tuinpaadje op van het appartementencomplex waar Suzanne woonde. Ik zocht tussen alle bellen de bel van Suzanne op en duwde op het knopje zodat er bij Suzanne in het huis en melding binnenkwam dat er iemand, in dit geval ik, voor de deur stond. Even later werd de deur geopend en mocht ik naar binnen lopen. Vrolijk liep ik de lift in en drukte op knopje drie, aangezien Suzanne op de derde etage woonde, moest ik daar heen. Ik was benieuw hoe Suzanne op de boodschap ging reageren. Tijd om het snel aan haar te vertellen!