Déjà Vu

Deel 28

Ik zat op een bankje in het park. Om mij heen liepen mensen. Oude mensen, Jongen mensen. Kinderen, volwassenen. Blank, getint. Man, vrouw. Iedereen liep hier rond. Ik keek naar een klein jongetje. Hij rende door de speeltuin, maar hij gleed uit. Hij viel op de geasfalteerde grond terecht en begon een paar tellen later te huilen. Zijn moeder liep naar hem toe en begon hem te troosten waardoor het jongetje kalmeerde. Een naar gevoel ging door mijn maag, zou ik dat ooit wel kunnen, zou ik ook zo voor een kind kunnen zorgen? Zou ik het kindje toch niet moeten laten adopteren, want wat als ik het kindje niet de liefde kan geven wat hij of zij verdient? Hoe kan ik als negentienjarige voor een kind zorgen? Een kind. Een levend organisme met armen en benen die im het begin volledig afhankelijk van je is. Tranen stroomden over mijn wangen, wat moest ik nou doen? Ik twijfelde zo erg.

'Ilse?' Ik keek op en zag mijn moeder kijken. 'Hoe laat heb jij die echo?' Vroeg ze. Even dacht ik na, vanmiddag had ik een echo, maar hoelaat was hij ook al weer? Ineens herinnerde ik het me.
'Om vier uur.' Zei ik en mijn moeder knikte waarna ze weer verder ging met waarmee ze bezig was. Pff, zometeen ook nog een echo.

We zaten al even te wachten in de wachtkamer van de verloskundige toen ze ons kwam ophalen, aangezien ze uitliep. Direct mocht ik plaatsnemen op het bed en mijn shirt omhoog doen en de knoop van mijn broek losmaken. Vervolgens mocht ik gaan liggen en spoot de verloskundige wat gel op mijn buik. De gel was nog altijd iets wennen, omdat hij nog altijd koud was. Voorzichtig ging de verloskundige over mijn buik en al snel kwam ze bij mijn kindje terecht.
'Je kindje in nu ongeveer net zo groot als een avocado.' Zei de verloskundige en ik keek blij. 'Zullen we gewoon nu vast luisteren naar het hartje?' Ik knikte en even later klonk er een kloppend hartje door de ruimte. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik had het hartje al wel vaker gehoord, maar ik weet het nier. Het kwam nu ineens meer binnen of zoiets. Waarom twijfelde ik nu vanmorgen aan of ik het kindje wilde houden? Dat was nog steeds mijn kindje en daar zou ik ook zelf voor zorgen ook! Het kindje wilde ik houden en het maakte mij eventjes niet uit wat de rest van de wereld er over dacht.
'En zijn jullie er al aan gewend dat jullie grootouders worden?' Vroeg de verloskundige aan mijn ouders. Beide knikte ze voorzichtig hun hoofd.
'Het begint te wennen, maar soms realiseer je je het gewoon niet.' Zei mijn moeder. De verloskundige knikte als teken dat ze het snapte en concentreerde zich weer op mij.
'Ilse, wil je trouwens het geslacht weten?' Vroeg ze aan mij. Ik dacht even na, eigenlijk wilde ik het al wel weten, want ik was eigenlijk best nieuwsgierig.
'Ik had net al gekeken, maar ik realiseerde net dat ik het nog niet verteld had.' Van binnen klopte mijn hart in mijn keel, zou het een jongetje of een meisje zijn?