Déjà Vu

Deel 27

'Ilse, ben je hier?' De stem van Emily klonk door de ruimte waar de wc's waren. 'Ja.' Snikte ik zacht. Ik hoorde Emily dichterbij komen. 'Ils, wil je alsjeblieft de deur open doen?' Haar stem klonk smekend. Huilend haalde ik de wc deur van het slot. Emily knielde bij me neer en knuffelde me. Rustig was ik de eerste minuten niet te krijgen. Emily troostte me en langzaam maar zeker werd ik toch echt rustiger. 'Ilse, waarom raakte je nou zo overstuur?' Vroeg Emily toen ik was uitgehuild. 'Omdat ik echt zwanger ben Emily...' Het was eruit voordat ik erover nadacht. Emily keek me geschokt aan. 'Dat meen je niet...' Stamelde ze. Ik knikte en begon weer te huilen. Ik bleef deze momenten gewoon haten...

Toen ik die middag thuis kwam was ik nog steeds een beetje overstuur. Mijn moeder, die op de bank zat, keek me geschrokken aan. 'Hé meisje, hoe was het?' Vroeg ze terwijl ze op de bank klopte. Ik ging naast haar zitten en barstte vrijwel meteen in tranen uit. 'Het was gewoon zo moeilijk...' Snikte ik. Mijn moeder vroeg waarom en ik vertelde haar het hele verhaal. 'Waarom moet het nou opvallen?' Vroeg ik mijzelf snikkend af. Mijn moeder trok me tegen haar aan en streelde mijn rug. 'Liefje, je bent bijna 16 weken zwanger... Het is logisch dat het op begint te vallen.' 'Maar waarom moet het dan zo moeilijk zijn?!'  Mijn moeder zuchtte en drukte een kus op mijn hoofd. 'Niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk is meisje...'

Die avond zat ik op de bank met mijn handen op mijn buik. Het voelde zo gek om zoveel van iemand te houden... Sinds het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was voelde ik liefde voor het kindje. Zoveel... Deze hele zwangerschap was een vergissing, maar het kindje kon me blij maken. Hij of zij betekende alles voor mij, ook al was hij of zij nog niet eens geboren. 'Hoe voel je je?' Mijn moeder kwam naast me zitten en gaf me een kop thee. 'Bedankt. En ik voel me wel weer oke.' Mijn moeder glimlachte en legde haar hand op mijn buik. Ik keek naar haar. Ik vond het knap hoe mijn moeder hiermee omging. 'Ik moet er wel aan wennen dat ik oma wordt hoor...' Zei mijn moeder. Ik knikte. 'Ja... Ik had ook nog niet verwacht dat ik nu al moeder zou worden.' Zuchtte ik. Mijn moeder wreef met haar hand over mijn buik. 'Wat een vakantie wel niet kan veranderen...' Zei ze. Ik knikte. Een vakantie had mijn hele leven veranderd, en ook dat van mijn ouders. Soms wou ik dat ik de tijd kon terugdraaien, maar ik wist dat dat niet kon. Ik moest verantwoordelijk zijn. Ik moest het... Maar kon ik dat ook?