Ik begon steeds meer te merken dat mijn leven echt voor altijd veranderd was. Nu, meer dan een jaar later, voelde het alsof ik in een hele andere levensfase zat als mijn leeftijdsgenoten. Daar baalde ik van, maar Charlotte maakte alles goed. Het leek wel alsof ik elke dag meer van haar ging houden. Ik genoot ervan dat Charlotte ook dingen ging ontdekken. Nu ook. Ik zat aan de keukentafel met mijn moeder toen ik Charlotte hoorde brabbelen. Ik keek opzij en zag dat Charlotte zichzelf optrok aan het tafeltje. Ik glimlachte. Sinds kort deed ze dit heel vaak. 'Het gaat echt niet lang duren voordat ze kan lopen Ils.' Merkte mijn moeder op. 'Denk je?' Vroeg ik. Mijn moeder knikte. 'Zo begon jij ook namelijk.' Zei ze. Ik glimlachte en stond op. 'Mama!' Riep Charlotte vrolijk. Ik lachte en tilde haar op. Haar blauwe oogjes keken naar mij en ze sloeg haar armpjes om mijn nek. 'Wil jij lopen?' Vroeg ik. Charlotte keek aandachtig naar mij. Ik glimlachte en zette haar op de grond. Ik hield haar stevig vast en keek of Charlotte en stapje ging zetten. En ja, dat deed ze. 'Mam!' Riep ik snel. Mijn moeder kwam aangelopen en glimlachte. 'Ik zei het toch Ils.' Ik glimlachte en Charlotte keek me vragend aan, net alsof ze bevestiging nodig had. 'Je doet het heel goed schatje.' Zei ik tegen haar. Ik tilde Charlotte weer op en gaf haar een kus op haar bruine haartjes. Ik ging met haar op de bank zitten en mijn moeder kwam ernaast zitten. 'Ik ben zo trots op haar...' Zuchtte ik. Mijn moeder glimlachte. 'Ik ook, en ik ben ook heel trots op jou liefje.' Soms snapte ik niet waarom mijn moeder dat nog steeds zei. Dit was allemaal nog steeds mijn eigen schuld, en zo voelde het voor mij ook. Charlotte had geen vader, iets wat ik nog steeds verschrikkelijk vond. Daarom moest ik een goede moeder voor Charlotte zijn. Ze mocht niks tekort komen.
'Trouwens, hoe zit het met je huizenjacht?' De stem van mijn moeder haalde me uit mijn gedachten. 'Ik heb een paar huisjes gezien, het is alleen wel duur...' 'Ja, dat is het zeker.' Zei mijn moeder. Ik vond dat het tijd was dat ik met Charlotte ergens anders ging wonen, omdat dat dan normaler zou worden voor Charlotte. Ik merkte dat mijn moeder het moeilijk vond, maar ik wist dat ze het stiekem zelf ook wel een goed idee vond. 'Hoe dan ook, ik wil hier wel in de buurt blijven. Dan maar minder ruimte.' Zei ik. Mijn moeder knikte. 'Je vindt vast wel iets Ils.'
JE LEEST
Déjà Vu
FanfictionIlse Annoeska de Lange is negentien jaar oud en besluit samen met haar beste vriendin Suzanne voor een tijdje op vakantie te gaan naar de Franse strandplaats Valras-Plage, aan de zuidoost kust van Frankrijk. Als ze thuiskomt realiseert ze zich dat d...
